A więc nie powiem nic pochlebnego o tekście, abyś nie musiał czuć niepokoju, że oto piszesz już dla zadowolenia innych

Pewnie całkiem zasadna rada dla większości osób publikujących tu i gdziekolwiek indziej, tak widzę ten tekst. Oczywiście od razu zacząłem weryfikować, po której jestem stronie (bardzo chciałem by to była ta z opcją późnowieczornego wyskakiwania spod pierzyny).
Dobra refleksja nad tym, co tu wszyscy robimy.

Bardzo interesującą kwestię tu poruszasz.
Póki co spotykam się z taką tematyką na PP chyba po raz pierwszy. Sam czasem się zastanawiam, bo, w istocie, jest tak jak mówisz; zaczynamy zawsze od zrobienia czegoś dla siebie, ale nie wszystkim to wystarcza. Do pewnego momentu jest w porządku, jednak im dalej, tym więcej wątpliwości.
Trochę widzę tu dylemat na zasadzie: pisanie zgodnie z własnymi oczekiwaniami, bądź prostytucja dla kogoś. Tak to trochę z tekstu wynika i nie wiem, czy to dobrze. Myślę, że w tych sprawach chyba nie warto zabierać jasnego stanowiska. To, co jednemu twórcy wydaje się być oczywiste, dla drugiego może być poważnie skomplikowane.
A prawda jest taka, że nie jest ważne dlaczego piszesz i dla kogo; dla sławy, pieniędzy, aby rozwijać własną wyobraźnię, bo mam coś do powiedzenia, bo odnajduję w tym misję, bo lubię literki. To wszystko nie ma większego znaczenia. Najważniejsze, aby nie podchodzić do twórczości lekko. Albo to robimy od początku do końca, bez kompromisów i wierzymy w swoje ideały, albo zapominamy o sprawie. Dziś tak to widzę.
Fajnie, że uświadamiasz tekstem te wszechobecne niuanse.
Pozdrawiam

Pisanie o pisaniu, braku weny twórczej itp od zawsze gościło z piórach pisarzy. Tu troszkę inaczej, bo o procesie przeinaczania/transformacji piszesz. Wiem z doświadczenia na PP, że teksty SWOJE, bez rygoru publiki, najlepiej się odczytują. Czytelnik głupi nie jest /większość/, a doskonale odbierze zawarte w surowym utworze przesłanie/uczucia. Miałam takie doświadczenia, gdy palona impulsem wrzucałam do Poczekalni, a później chciałam kasować, bo może nie jest zbyt dobry/przeciętny/ nijaki. Jednak czas robi swoje, nabierasz dystansu, zarówno do własnego tekstu, jak i czytelnika. I do samego siebie przede wszystkim.
Dobra próba zbadania nowego terytorium.

Witaj Samarzysto. Jasne że peela nie można utożsamiać z autorem wiersza....Myślę że jest kilka dróg, którymi podążają piszący. Jedni piszą bo znajdują w pisaniu jakieś ujście dla duszy, bezpieczny azyl, przystań. Inni robią to dla zabawy - sprawdzają jak daleko można pobawić się słowem. Dla garstki poezja jest pewnego rodzaju narkotykiem. Dla wielu - wszystkim razem wziętym. Uważam że jeżeli nie robimy sobie i innym krzywdy, to jesteśmy na właściwej drodze. Zapewne nikt od razu nie powieli drogi Szymborskiej, Miłosza itd, (chociaż nigdy nic nie wiadomo), to warto bawić się słowem. Rozwijać, uczyć się innych, zdobywać nowe horyzonty, patrzeć inaczej na to nasze poszarzałe codziennością życie. Mało - tu trzeba też umieć być tolerancyjnym, elastycznym. Umiejętność wchodzenia pod skórę innych, też nie należy do łatwych....Jak widać w pisaniu same zalety. Tak naprawdę chciejmy być w każdym momencie człowiekiem.....W życiu też chodzi by nie tylko umieć pisać. Trzeba również umieć się zapisać. Pozdrawiam.

Witajcie.
Od razu może powiem, skąd się wziął pomysł. Czytałam wiersz Stachury "List do pozostałych", i mój tekst miał być refleksją, a nie rozgoryczeniem( jak napisał Ołowiany). Czytając Stachurę, pomijając fakt samej interpretacji, zainteresowała mnie moment powstawania. Sama forma utworu mnie zaintrygowała.

Brigante - zdaję sobie sprawę, że tekst kuleje pod względem warsztatowym, ale cieszy mnie, że choć raz uwagę przyciągnął sam sens. A czy to jest rada...?Raczej apel o nie wyrzekanie się siebie dla innych. Można być sobą i pisać po swojemu

Sebastian Steranka - masz rację, nie musi się wykluczać, ale w większości utworów jakie ostatnio czytałam, właśnie warsztat potrafił zabić nawet najlepszy pomysł. Rozumiem, bawić się słowami, całą formą, ale bez przesady.


Właśnie. Gdy poprawiałam tekst i czytałam go po raz któryś, sens wydawał mi się oczywisty, ale Twoje spostrzeżenie na temat pisania z własnymi oczekiwaniami a prostytucją dla kogoś, zmieniło trochę moje postrzeganie tego tekstu. Rozumiem, że każdy widzi to na swój sposób, każde słowo może mieć dla niego inne znaczenie niż dla mnie
Święte słowa, dlatego właśnie z tym mam problem. Czytając niektóre komentarze pod utworami na PP i innych portalach, zauważyłam pewną tendencję. Autorzy komentujący inne utwory zapominają o czymś takim, jak wizja autora. Wiem, że chcą pomóc itd, ale czasami warto pamiętać o tym, że nie każdy widzi i myśli tak samo jak autor.

pablovsky - niektórzy ładują się słońcem, niektórzy księżycem

Święte słowa.

zajacanka - chyba każdy tak miał, z tym kasowaniem...

Dlatego najlepiej, jak napisze się tekst w emocjach, odczekać trochę i wrócić do niego. A i tak wątpliwości pozostają. A dystans bywa potrzebny.

Olowiany Zolnierzyk - weny mi nie brak, nie muszę tego udowadniać wrzucając codziennie po tekście na PP.

Wiolin - nie pozostaje mi nic innego, jak się tylko z Tobą zgodzić. Każdy z wymienionych przez Ciebie autorów przeszedł długą i ciężką drogę. Ach, "Kot w pustym mieszkaniu", ciągle do tego wracam.

Ciężka sprawa, ale wykonalna. Nie każdemu się udaje, ale próbować można. Samo pisanie jest postrzeganiem w inny sposób codzienności. Z najmniejszej drobnostki można stworzyć coś wielkiego, wystarczy tylko chcieć.

Dokładnie.

Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam wszystkich

Oczywiste wnioski płyną z tekstu, a całość zgrabna, zwłaszcza pierwszy akapit. Ogólnie - urokliwe.