Bardzo mi się podoba, mam tylko jedno, małe ale... bardziej mi pasuje zamiast "cię" wyraz "ciebie"... ale to tylko moja delikatna i drobna sugestia. Całość bardzo fajna.

Zawsze jest jakieś rozwiązanie, ja np kieruje się zasadą "pisz sercem, później sprawdzaj"... zazwyczaj działa.... ale mimo takiej małej niedoskonałości, jest to ładny wiersz... obym znalazła tu więcej takich.

Powoli. Z racji osobowości wszystko robię powoli. Poczekam. A i taka drobna uwaga, a raczej prośba... albo pełnym nickiem, albo po imieniu

Pierwszy wiersz i zaskoczenie totalne ale pozytyw Zola skupiła się na technice i słusznie ma do tego uprawnienia, ja jak zawsze na tym co w środku a tu dużo dobrych rzeczy takich w moim klimacie, bravo pozdrawiam.

Romantycznie, głęboko, często mgliście. Jest się nad czym pochylić i podumać. Czytając ten wiersz przemykały mi przed oczami barwy raczej jesienne: przeważały brązy i szarości.
Ostatnio zauważyłam, że dla mnie niektóre wiersze mają kolory, choć oczywiście wcale nie ma ich w treści. Ciekawe, co to może znaczyć...


Może nie rozumiem zwrotki, ale tu chyba "akcja" powinna być

Pozdrawiam

Ależ ja czytam, niech mnie licho Jasne, że "akcją". A z kolorami liter i cyfr a nawet całych słów, to też fajna sprawa Moja przyjaciółka jest w tym specjalistką

Bardzo przyjemnie czyta się twoje komentarze, Zolu, takie pełne są, żywe.

No to hop.

Ej, nie poddawaj się. Rzeczywiście nie myślałem o tym jako o błędzie, i tak, nie wadzi, bo taki (ale nie błąd) miał być, w każdym razie teraz go uznaję.

Co do stylu. To nie tak, że w ogóle nie zauważyłem. Znam przecież jakieś tam poezje Mickiewicza (ech, kiedy to było ), i nawet bym siebie posądził, że to z niego w dużej części biorę styl (dużej, bo za dużo twórców nie czytałem) (pozostała część ze Słowackiego, Leśmiana, e, to tyle, co pamiętam, no i sam też klecę, wiadomo). Natomiast nie starałem się pisać jakimś konkretnym stylem, a po napisaniu - po poprawkach - w sumie nie zastanawiam się już nad formą (bardziej nad treścią).
Ech. Chyba sobie poczytam Mickiewicza dla relaksu, jak będę mieć znowu książkę w rękach.

Niegotowa akcją, czyli że akcja książki nie była jeszcze, hm, rozwinięta, tylko jakby takie wprowadzenie dopiero następowało, no, tak jak bywa w książkach przygodowych, dajmy na to. Jest punkt kulminacyjny (to w sumie z dramatu raczej, niż epiki), albo po prostu, akcja ożywia się (znacznie).

No kurczę! No kurczę! Tyle razy przeglądałem, i nie zauważyłem! Dzięki. Zmienię na komputerze.
Wiesz, samo orzeczenie to staram się jak najrzadziej umieszczać, żeby nie rozbijać myśli strof i upoetycznić je zdeczko, głównie.

Ach, Testament... Piękny. No muszę. Dobra. Popracuję. Chociaż następny wiersz pewnie nie będzie trzynasto-, bo może to będzie jeden z tej koncepcji trzywierszowej? (Zresztą tak jakoś już mam, że nie piszę zazwyczaj następujących po sobie utwórów pod tę samą długość wersów.)

Tak, mówi rozdział w 4. strofie.

Też ją lubię.

Ale, kolbertyno, nie z pisaniem się rozliczam, tylko z adresatką...
Nie, wolę, żeby się nie dowiedziała, przynajmniej nie wprost. Niech zostanie między nami tak, jak jest, czyli "Ty o tym nie wiesz". Tak wydaje się być dobrze, przynajmniej w moim odczuciu.

Ukontentowany również. Bo to tak jest - się kogoś widzi, z kimś rozmawia, sobie wypływa innym miejscem i w innym kolorze, niż wpłynęło.

Wracaj, czemu nie... mi to się wydaje, że adresatka zasługuje na zainteresowanie.

Świetny wiersz!
Lubię zagłębiać się w historie i przeżywać wraz z autorem wszystkie emocje, tego mi nie brakowało Jestem jak najbardziej na tak, tego typu poezji
Pozdrawiam

Ten wiersz jest emocjonujący, choć jak dla mnie, dość trudny w odbiorze. Mimo pewnego niezrozumienia z mojej strony, wydaje mi się, że to nie tylko kawał dobrej, rzemieślniczej roboty, ale też przesycony głęboką uczuciowością utwór przez duże "U". Dostrzegam stylizację na romantyzm, sama w takich klimatach nie odnajduję się zbyt dobrze, ale Twój wiersz wyróżnia się zdecydowanie na plus.

Diamentowa Pani.. ee... SunDrop , dzięki. Głęboko z siebie chciałem napisać ten utwór, powiem ci. Wyszło... chyba dobrze.
Jakie nieporozumienie?

Margareto, dzięki, i za wsparcie - zacytowane słowa rzeczywiście ważne dla mnie. Jest ciekawą osobą, możesz być pewna , nie tylko ciekawą...
Odpozdrawiam.

Miło mi, Wasinko. Ja też mam sentyment. Aczkolwiek tak nawiasem mówiąc, to, że piszę tak, pewnie wynika prawie wyłącznie z moich umiejętności - a raczej nieumiejętności pisania inaczej.

Księżyc ofiarował harce mojemu wzrokowi, pozdrowienia dla jego poświaty!

Dawno, dawno, Polu. To jeden z tych moich wierszy, które najbardziej oddają mój nastrój w czasowych okolicach pisania. Hm... Miałem wtedy przecież już iks lat, ale byłem niedojrzały, jak...

Dziękuję! W szczególności, że zechciało ci się grzebać w moim zbiorku.