Klatka

Przychodzi, jak co wieczór: czarno-biały efekt niemego kina. Zbliża się i oddala, jakby ktoś kręcił film i nakładał klatka na klatkę. Ale niedokładnie.

Boję się - tak bardzo, że paraliżuje mnie kiepska jakość obrazu i apokaliptyczne drgania - nieporównywalne z niczym, co znam.

Szmerzy, a zaduch narasta mocno, mocniej, zaciska obręcze - na stopach. Zapuszcza korzenie.

Świdruje, wwierca w głowę.

Nie uciekniesz – wydobywa się ze mnie głos. Śmieje się tak głośno. Histerycznie.

Chciałbym zatkać uszy. Nie mogę. Mam związane ręce. Nie umiem rozgryźć wstążek i punktów. Próbuję tylko rytmicznie się bujać.

Nie słyszeć. Schować głowę i nie widzieć, że nadejdzie ponownie.
Po cichu.
Nawet nie zdążę zaprotestować - zakłuje.

Rozprzestrzeni w żyłach, wypełni komórki. Uśnieży mnie, zaniemówi.
Potem powoli odwróci się z uśmiechem, jak zwykle poruszy ustami.

– Dobranoc – wyduka bezgłośnie. Otworzy drzwi i wyjdzie.

A ja?...

Gram w niemym filmie. Jestem drzewem. Zostanę tu. Na zawsze.

Jak co wieczór.