No łzy mi pociekły, Kamyczku.
Zawczoraj podkreślone sukienką w grochy.
Niby nic, niby takie czepianie się kawałka materiału - rozpaczliwe.
Oj, ciężko. Mocno to pokazałaś.

Al szamanko, najsmutniejsze jest to, że nic nie możemy poradzić na "takie odejścia", one i tak następują czy chcemy tego czy nie. Pozdrawiam.

Nalko, drobiazgi czasami wpisują się mocno w pamięć, wystarczy poruszyć kamyk, a spadną lawiną wspomnień. Dziękuję. Buziak.

Wiktorio, Twoja propozycja zmiany pierwszej zwrotki:
"są chwi­le,
co płoną jak te zni­cze.
gubię się w sobie, prze­sy­pu­jąc mię­dzy
pal­ca­mi jesz­cze wil­got­ną zie­mię."
na:
"są chwile, które płoną jak znicze.
gubię się przesypując wilgotną ziemię.
miedzy palcami"
jest warta uwagi, z pewnością ją przemyślę. Tekst jest jeszcze wilgotny, jak ta ziemia przesypywana między palcami, niech się zatem uleży.
Serdeczności.

Wodniczko, dziękuję i pozdrawiam ciepło.

Zachary Ann,
w momencie narodzin tekstu liczyły się "te" znicze, z akcentem na "te", co nie znaczy, że kasacja jest nie do przyjęcia, dzięki za sugestię.
Poszperałam trochę w internecie i zobacz, co znalazłam: [i]Takie znaczenie (onegdaj = ‘zawczoraj, pozawczoraj, czyli w dniu o dwie doby poprzedzającym dzień dzisiejszy; przedwczoraj’) trafiło do Słownika języka polskiego Karłowicza, Kryńskiego, i Niedźwiedzkiego (z lat 1900-1927), a następnie do Słownika poprawnej polszczyzny Szobera (z 1938 r.), co powielili następni leksykografowie (m.in. Szymczak i Doroszewski). http://obcyjezykpolski.strefa.pl/?md=archive&id=287

Pozdrawiam serdecznie.

emocjonalnie i bardzo dobre metafory bardzo dobry wiersz pozdrawiam.

Poke, wzruszyłaś mnie swoim wierszokomentarzem, siadam z Tobą nad rzeką, oduśmiecham się przyjaźnie.

Bosski, dziękuję za miłe słowa, kłaniam się.

Wasinko, dziekuję za zatrzymanie się pod wierszem. - coś w tym jest...
Serdeczności

Agnesko,

piszesz w komentarzu: Twój wiersz sprawia, że czuję się głupia i nierozumna, bo nie potrafię sklecić żadnego rozsądnego zdania. - no co Ty? Nie wierzę. Jesteś bardzo wrażliwą czytelniczką. Po prostu.
A ja nie czuję się guru. Piszę dla przyjemności, jak większość z nas, co nie oznacza, że wszystko idzie jak z płatka, wręcz przeciwnie: przyjemność to zaledwie promil pisania, reszta to praca, praca, praca. Ale nie narzekam, próbuję doskonalić swój warsztat, i jeśli mój wysiłek przełoży się na zadowolenie czytelnika, tym większa radość z tworzenia.

Dziękuję, pozdrawiam słonecznym przedpołudniem.

Kamyczko, są wiersze tak gęste i tak przemyślane w każdej sylabie, że tchu brakuje, a serce wali w reakcji na kolejne wersy. Ten jest właśnie taki. Historia, którą zbudowałaś, jest przejmująca. Wyobraźnia podpowiada obrazy, widzę scenę po scenie. Sceneria pasuje do burzowej nocy. Zelektryzowałaś.