Jak dobrze, że się skushiłam na przeczytanie Twojego wiersza
Jest piękny, zwiewny, oscyluje pomiędzy oniryzmem a rzeczywistością. Ach, jak ona potrafi przytłaczać.

Pięknie napisałać o pieśni w kolorach motyli. Niezwykle mnie ujął ten frangment.

Dwie przyczepki z serii niekoniecznie:

- ja niekonieczne
I te trzy kropki na końcu też niekoniecznie.

Bardzo mi się Ciebie dobrze czytało, w ten deszczowy wieczór. Pozdrawiam.

Kushi - Ty tak subtelnie piszesz ale powtórzenia i nadmiar zaimków tak rzucają mi się w oczy - i co ja mam napisać.
Jedno niepotrzebne 'ja' wytypowała kolbertyna.

popatrz na końcówki wersów: jest ... się. To najlepiej ukryć pomiędzy i przed jak jest taka możliwość.

Subtelność i przestrzeń na tak. Wykonanie jednak nie przejdzie - bo widzę, że zamiast kierować się w tę lepszą stronę - zaczynasz iść w złym kierunku - i ja tego nie rozumiem. Czemu Kushi? . Wiersz naprawdę nie zyskuje a zobacz ile mógłby zyskać? Po co mu odejmować - skoro się wie, że można dodać a Ty to potrafisz


pozdrowienia uparciuchu

a przecież ja , tu się przyznam, że tupię, bowiem to ja za bardzo się zagnieździło w mowie, większość rozmów przebiega w klimacie a ja..., nie jestem w stanie polubić, bo tak naprawdę ogranicza to horyzont dialogu, bowiem ja zamyka przestrzeń, a u rozmówcy, który chce wyjść poza swoje ja pojawia się sygnał do usunięcia z konfrontacji, czegokolwiek by dotyczyła. Rozumiem, że pułap, z którego widzimy i opisujemy nazywa się ja, jednak wskazywanie w mowie, a tym bardziej w piśmie, stawia na poziomie dwulatka.
Wiersz, jak to u Ciebie, tak delikatny, że aż chce się zafundować paczkę dobrze dobranych suplementów z mikro i makroelementami. Jak ledwie posmarowana kromka chleba, chyba się nie nakarmię, ale ze mnie kawał starszej pani, wybredna na pięć smaków.
Pozdrawiam.

Los utkał mi pieśń w kolorach motyli To tym to mnie powaliłaś, delikatne dotknięcie opuszkiem palca, która wbija w fotel swoją filigranowością. I dla dobra Twojego pisania, które tak lubię, powtórzę za poprzednikami, ja jest zbyt podkreślone, wyraźne, ono za bardzo uwidacznia się w oczach czytelnika, to jak zbyt jaskrawy kolor na stonowanym płótnie, jakby nagle zaatakować pastele jakąś żarówiastą cytryną. Bez zaimka osobowego jest lepiej. No i bez wielokropka na końcu, sam nawias dodaje efemeryczności, jest taką ledwo co widoczną przecznicą, ale z wielokropkiem w zestawie to już się odrobinę, wybacz mi słowo, pretensjonalne w skutkach zrobiło. A tak poza tymi dwoma, drobnymi przecież (ja i wielokropek - to przecież nic innego jak detale) szczegółami uwag nie mam i mogę bez przeszkód chłonąć Twoją piękną, oniryczną wizję. Pozdrawiam.