Zdążyła odzyskać panowanie nad sobą, chociaż przed chwilą, pierwszy raz w życiu zaobserwowałem, jak przy Iwonie nieco straciła głowę. Ale to już była przeszłość. Teraz całkowicie kontrolowała swoje zachowanie.
- Och, zaraz takie wielkie słowa! – ostentacyjnie bagatelizowałem jej wypowiedź, próbując zignorować i nie zauważać pogardliwych uśmieszków Iwony i Justyny. Próbowałem niby zachować przed nimi twarz. Nie da się ukryć, że lekko przesadziłem, ale Dorota chyba domyśliła się, że zrobiłem to celowo.
- Dorotko, jeszcze dużo chciałbym ci powiedzieć! – demonstracyjnie trzymałem fason. – Muszę jednak odłożyć to na później, bo nie chciałbym teraz przeszkadzać ci w rozmowie z siostrą – tłumaczyłem się głośno.
- Jesteś bardzo uprzejmy, doceniam to! – pochwaliła mnie. – Zatem trzymam cię za słowo! Gdy będę miała czas, to ty będziesz gotów, prawda?
- Oczywiście! – zapewniłem ją. – Ale wolałbym, żebyś już teraz trzymała mnie nie tylko za słowo…
- A co masz konkretnie na myśli? – usłyszałem nieco złośliwe i prowokacyjne pytanie.
Nie mogłem teraz się wycofać, chociaż na odpowiedź wcale nie byłem przygotowany. Mimo to, podjąłem rękawicę.
- Och, mogłabyś mnie trzymać za co tylko chcesz! Na początek chociażby za rękę... albo inaczej! Pozwolisz mi całować swoją dłoń. I ja będę ją trzymał! – zmiękczyłem nieco swoją bezczelną wypowiedź.
- Minimalistyczny jesteś! – skrzywiła się. – A już tak fajnie się zapowiadało! Ale masz rację. Pozwolisz teraz, że porozmawiam z siostrą, dobrze?
- Oczywiście! – uprzejmym gestem wskazałem jej miejsce na kanapie.
- Bardzo się cieszę! – posłała mi uśmiech i odwróciła się do Justyny.
- Usiądźmy! – zaproponowała jej.

Justyna cały czas stała nieruchomo. Nasza wymiana zdań wyraźnie nie przypadła jej do gustu. A moje zachowanie to już szczególnie. Teraz nie zaszczyciła mnie nawet odruchowym spojrzeniem. Usiadła na swoim miejscu, a Iwona podała jej wtedy torebkę. Podziękowała jej uśmiechem i odwróciła ku Dorocie, zajmującej miejsce obok. Ja natomiast, demonstrując zuchwałą minę, usiadłem za Dorotką, ale w grzecznej odległości, bez przytulania się.
Iwona oceniła moje zachowanie podobnie jak Justyna. Zacisnęła wargi i spojrzała na mnie z pełną dezaprobatą. Pokręciła też delikatnie głową, jakby nie dowierzając, że słyszała to na własne uszy a teraz widzi na własne oczy.
Nie zaprzątało to mojej uwagi. Iwona zmieni zdanie, bo nie będzie miała szans wyrwać się dzisiaj do domu. Jeszcze o tym nie wiedziała, ale to nie miało znaczenia. Stefan nie będzie chciał jechać, kiedy zobaczy Dorotę i dowie się, że jesteśmy razem. Byłem tego pewny. A Iwona będzie musiała się dostosować. Pozostawała zatem kwestia Justyny.
Dorota już wspomniała o zaproszeniu ich do siebie. Miałem wrażenie, że to było szczere, a więc powinienem wspomagać ją w przekonaniu Justyny. Tylko jaka forma będzie właściwa? Tego jeszcze nie wiedziałem, więc niczego nie mogłem zrobić. Należało tylko czekać na dogodniejszą chwilę i uważnie słuchać ich rozmowy.

- Jak ty się teraz nazywasz? – dopytywała się Justyna. – Jakie nosisz nazwisko?
- Warwick. To po moim amerykańskim mężu.
- Czyli jesteś mężatką? Opowiadaj wszystko, bo ciągnę z ciebie niczym jakąś gumę! – naciskała dalej.
- Justyna, długo by opowiadać! Mam lepszą propozycję. Przecież dzisiaj i tak już nic nie zrobisz. Pojedźmy do mnie! Możecie nawet pojechać jutro po dzieci i całe święta spędzimy razem, u mnie. Chłopcy tak już tęsknią za ciocią!
- No coś ty! Dopiero przyjechałaś i mamy zwalić ci się na głowę? Zresztą, u ciebie jest za ciasno! Gdzie my się pomieścimy? Poza tym musiałabyś porozmawiać z Bogdanem, żeby on się na to zgodził. To już lepiej wybierzcie się do nas. Przynajmniej jest gdzie wyjść i odetchnąć świeżym powietrzem. Masz tutaj tego swojego męża? A w ogóle to ile masz teraz dzieci?
- To może my nie będziemy paniom przeszkadzać – wtrąciła Iwona, wstając z kanapy, a przy okazji rzucając mi wściekłe spojrzenie. Nie wiedziałem co zrobić, jednak Dorotka wybawiła mnie z kłopotu.
- Ależ pani Iwono, proszę zostać! – uśmiechnęła się do niej. – Pani nam zupełnie nie przeszkadza. Naprawdę, zapewniam panią!
- Dziękuję pani, ale mój brat dzisiaj jakoś nie grzeszy grzecznością – skrytykowała mnie. – Zachowuje się poniżej krytyki i po prostu boję się wstydu. Ma dzisiaj za sobą małe przejścia, dlatego proszę mu wybaczyć jego zachowanie.
- Tomek? – roześmiała się Dorota. – Ależ nie! Tomek jest bardzo grzeczny, zapewniam panią, a poza tym mam jeszcze z panią pewne niezałatwione sprawy… Zresztą, nie tylko z panią. Naprawdę, bardzo proszę o pozostanie!
Iwona, ciężko wzdychając, usiadła znowu na kanapie i wzruszyła ramionami. Natomiast Justyna wyglądała tak, jakby zjadła coś kwaśnego, albo gorzkiego. Nie polubiła mnie.
- O co ty pytałaś? – Dorota podjęła poprzedni temat, zwracając się do Justyny. – O mojego męża? Niestety, raczej nie będę mogła ci go pokazać – mówiła spokojnie, głosem wypranym z emocji. – To jest już tylko eks-mąż. Nie ma go w Polsce. I nie wiem czy kiedykolwiek jeszcze będzie, chociaż to niewykluczone. Obecnie mieszka w Londynie. Tam mu się lepiej podoba! – roześmiała się na koniec.
- Nie wyglądasz na zbytnio tym zmartwioną – zdziwiła się Justyna.
- Bo i nie jestem! – odpowiedziała wesoło, ale jej głos szybko spoważniał. – Natomiast jestem już po słowie z kimś innym, czyli mam teraz męża in spe. Kocham i jestem kochana, czegóż potrzeba więcej? Przedstawię ci go w domu.
- A z tamtym masz dzieci?
- Nie, nie mam! John nie chciał mieć dzieci. Kiedyś mnie to irytowało, ale teraz jestem z tego zadowolona. Nawet bardzo zadowolona! – zaśmiała się.
- Ja lubię dzieci! – przerwałem jej wywód. Justyna obrzuciła mnie niechętnym spojrzeniem.

Nasza z Iwoną obecność, dość wyraźnie zaczynała grać jej na nerwach. A moja to już szczególnie. Rzucała teraz w tę stronę ukradkowe i niezbyt przyjazne spojrzenia. Rozumiałem ją. Pewnie doszło do jej świadomości to, że te wszystkie teksty o ożenku, które wypowiadałem wcześniej, dotyczyły właśnie Doroty. Jej siostry. A mój wcześniejszy komplement był według niej, próbą realizacji mojego planu. Nie mogła mnie za to kochać.
Tyle, że ja wcale nie miałem zamiaru ułatwiać jej życia. Teraz byłem przekonany, że i tak pojadą do nas. Ciekawość zwycięży. Tak, jak u Iwony ze Stefanem.
- A kim jest ten twój nowy mąż? Amerykanin? Bogaty chociaż? – Justyna zignorowała moje stwierdzenie i kontynuowała temat, udając, że mnie tu nie ma.
- Niekoniecznie. Justynka, dość! To nie jest temat na rozmowę w jakimś hotelu. Pojedziecie do mnie, posiedzimy i opowiemy sobie wszystko. Zapraszam cię serdecznie i nie tylko ciebie. Weź ze sobą całą rodzinę, na całe święta! Spróbujmy nadrobić te lata! Bardzo cię proszę!
- Poczekajmy na Bogdana – Justyna odezwała się pojednawczo. – Ja sama o niczym nie mogę decydować. Powiedz mi jeszcze ile w ogóle masz teraz dzieci? – wróciła do zadawania pytań.
- Na razie tyle, ile miałam wcześniej. Czyli Piotrusia i Pawełka. Ale nie mogę ci obiecać, że to koniec… – Dorota uśmiechnęła się do niej dwuznacznie.
- To męża nie masz, ale dzieci jeszcze chcesz mieć? – Justyna podniosła nieco głos. – Znowu z wiatru się wezmą?
- Jakoś na mężów w tej kwestii nie mogłam liczyć! – Dorota śmiała się głośno, nie zważając na to, że Justyna nie podziela tej radości. – Tak jakoś wychodzi… Ale mam dla ciebie, Justynko, malutką niespodziankę. Otóż tym razem, ewentualny tatuś jest ci znany!
- Co ty mówisz? Kto nim jest?
- Niespodzianka! Dowiesz się, jeśli do mnie pojedziecie.
- To masz go w domu? Amerykanin? Przyleciałaś z nim?
Dorota jednak, zamiast odpowiedzi, pokręciła tylko przecząco głową.
- Mów szybko co jest grane! – zażądała Justyna.
- Wróciłam tylko z chłopcami, przecież już ci powiedziałam. Natomiast potencjalny tatuś to żaden Amerykanin. Jest Polakiem. W dodatku nigdy nie był w Stanach, a ja od dawna nie byłam w Polsce… – wybuchnęła śmiechem. Justyna spoglądała na nią podejrzliwie.
- Dorota, nie rób ze mnie kretynki!
Ale Dorota chichotała coraz głośniej.
- Justynka, ale ja mówię prawdę! On nigdy nie był w Ameryce, a ja nie byłam w Polsce… ale numer! – nie mogła opanować się ze śmiechu. – Wychodzi na to, że chyba jestem jednak wiatropylna…
- Ty jesteś wariatka! – podsumowała ją Justyna.
- Masz rację! – śmiała się Dorota. – Ale reszty i tak dowiesz się dopiero wieczorem. Lepiej powiedz mi co u ciebie? Tobie dzieci nie przybyło?
- Nie ma niczego nowego – Justyna złagodniała. – Dzieci mi podrosły, cały czas mam te same, które już miałam, ja się trochę zestarzałam i to wszystko!

- Ale pani opowiada bajki, pani Justyno! – wtrąciłem się znowu do rozmowy. Od dłuższego już czasu czekałem na jakiś pretekst, a teraz podała mi go jak na tacy. – Pani się starzeje? – powątpiewałem. – To mit i nieprawda! Przecież obiecałem, że przy wyborach Miss Polonia to na panią będę głosował.
- Ja się jednak zestarzeję, żeby pan głosować nie musiał! – odpowiedziała po chwili namysłu, świdrując mnie wzrokiem. Może nie chciała ignorować mnie tak zupełnie, jak zapowiadał jej wzrok, ale bardziej chyba postanowiła skorzystać z okazji, żeby mi dogryźć.
- Wszystkie pieniądze wydałby pan na sms-y i skąd by pan na chleb wziął? Bezdomnemu i bezrobotnemu nie jest lekko! Nie chcę żeby pan głodował przeze mnie.
- Ja tam od ust bym sobie odjął, żeby tylko pani wygrała! – mruknąłem, bo uderzyła celnie. Od razu „sprzedała” Dorocie informacje o mnie. Ale nie poddawałem się.
- Dorotko, nie gniewaj się na mnie, że zaoferowałem twojej siostrze swoje głosy, gdyby zechciała zgłosić się do konkursu Miss Polonia – wyjaśniłem.
Uniosła wtedy brwi do góry i nieco zagryzła wargi.
- A Justynka co na to?
- Mam wrażenie, że jakoś mi nie wierzy…
- Pan to sobie z nas kpiny urządza! – niespodziewanie odezwała się Justyna.
- W żadnym wypadku! – zaprotestowałem energicznie. – Nie śmiałbym tego robić!
- Tomek, chyba jednak przesadziłeś!!! – warknęła Iwona. – Ja przepraszam panie…
Była na mnie wręcz wściekła. Widziałem to po jej twarzy i błyskawicach, które jej oczy rzucały w moim kierunku. Nie wiedziała czy wstać i odejść, czy jeszcze zostać, próbując odciągnąć mnie z tego miejsca. Miałem ochotę pokazać jej język, ale pewnie by się obraziła, a tego jednak nie chciałem, więc udałem tylko, że nie rozumiem jej zachowania i powolutku, demonstracyjnie, znowu zwróciłem się w stronę Doroty.
- Dorotko, pozwól mi coś powiedzieć! – poprosiłem, schwyciwszy jej rękę, którą przytuliłem do siebie.
- Pozwalam! – odparła łaskawie.
- Chciałbym tylko wyjaśnić dlaczego nie będę głosował na ciebie w takim konkursie – kontynuowałem temat, bez mrugnięcia okiem. – Otóż dlatego, że królowa jest ponad takimi konkursami. A ty jesteś dla mnie królową! Pokochałem ciebie od pierwszego wejrzenia i jesteś dla mnie wszystkim! Moim skarbem i słoneczkiem! Moim marzeniem i moim całym światem! Wierzysz mi?
Iwona zacisnęła zęby i ciężko oddychała, patrząc na mnie z ogromną niechęcią, wręcz jak na idiotę, a Justyna pogardliwie i demonstracyjnie odwróciła się tyłem. Dorota natomiast była bardzo rozbawiona.
- Mówisz bardzo ładnie – odezwała się. – Już dawno nie słyszałam takich słów. Ale nie wiem co dalej!
- Tak sobie teraz pomyślałem, słuchając waszej z siostrą rozmowy… – podjąłem temat, nie zwracając uwagi na grymasy naszych sióstr. – Skoro ty przyleciałaś dzisiaj z Ameryki, a ja z Rosji i spotkaliśmy się obydwoje w tym miejscu, to los widocznie tak chce! Chce, byśmy byli razem. I już razem spędzili resztę życia. Ja mogę ci przysiąc, że będę cię kochał do końca świata i jeszcze długo, długo potem! I marzę o tym, żeby w każdy wieczór całować cię przed snem, a po przebudzeniu, razem z tobą, rozkoszować się poranną kawą…
- Bardzo ładna perspektywa, ale czemu tak krążysz!? – przerwała mi. – Jesteś taki poetycki… ale jakoś mało konkretny.
- Dorotko, szczęście moje! Czy uczynisz mi zaszczyt i zechcesz zostać moją żoną? – wypaliłem i chciałem zsunąć się z kanapy na klęczki, ale szarpnęła mnie za rękę, więc kontynuowałem na siedząco, patrząc jej w oczy. – Nie mam teraz kwiatów, ale jeszcze dzisiaj cię nimi obsypię! Przyrzekam to!
- Możesz mi się oświadczać na siedząco – wyjaśniła to szarpnięcie. – To jest publiczny hotel, nie zapominaj o tym – dodała.
- Chciałem tak bardziej romantycznie! – tłumaczyłem. Ale pominęła milczeniem moje wyjaśnienia, powracając do głównego tematu.
- Mówisz, że zawsze już będziesz mnie kochał? – zapytała spokojniutko. Podniosłem jej dłoń do ust i ucałowałem.
- Zawsze! I to bardziej niż siebie! – zapewniłem.
- A będziesz kochał moje dzieci?
- Zawsze będę kochał! Jak swoje własne, jak nasze! Zapewniam cię! Lepszego tatusia nigdzie i nigdy nie znajdą!
- A gdybym ci powiedziała, że będę mieć jeszcze jednego dzidziusia? – przekomarzała się, bawiąc przy okazji doskonale.
- Nie „będę”, ale „będziemy” mieć! – podkreśliłem dobitnie. – To będzie nasz dzidziuś! Oczekiwany i uwielbiany! Już go kocham, tak samo jak ciebie, moje słoneczko! Bo ja cię kocham jak nikogo na świecie!
Odwróciła się wtedy do mnie i zarzuciła ręce na szyję. A ja objąłem ją czule, po czym nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku…

Kiedy gwałtownie oderwała się, spostrzegłem mimochodem, że nasze siostry obserwują nas ze zgrozą wypisaną na twarzach. A Dorota spojrzała mi w oczy.
- Och ty, zwariowany łobuzie!...
- A zostaniesz moją żoną? – zapytałem z nadzieją w głosie.
Patrzyła na mnie promienistym wzrokiem i powolutku jej głowa zaczęła poruszać się w geście potakiwania. Aż wreszcie oznajmiła to głośno.
- Skoro tego chcesz… to będę twoją żoną! Ja też cię kocham! – deklarowała w przerwach pomiędzy kolejnymi pocałunkami.

Namiętnymi uściskami, siedząc na hotelowej kanapie, dobitnie dawaliśmy wyraz swoim uczuciom wobec siebie. Ale to i tak nie przekonało naszych sióstr. Zrozumiałem to dopiero wtedy, kiedy zadowoleni, rozparliśmy się nieco wygodniej. Nasze dłonie wciąż pozostawały złączone, ale one jakby tego nie zauważały.

Justyna pierwsza przypuściła atak.