...bo kochanie rozpięte jest między zachodem słońca a pierwszym brzaskiem...
Wtedy, jak tu, u Ciebie, Kasiu, czuć żar miłowania, ogień, co pali, lecz nie spala, co daje życie, ale go nie odbiera.
Bo kochanie jest jak pajęcza nić twego wiersza - delikatne, czułe i ulotne, jednakże wyraziste i konkretne, w tej przygodzie nie ma miejsca na wahanie czy półśrodki.
W tym, co wierszujesz, jest ta prawda.
Szczery przekaz, cicho szeptany, do ukochanego lub ukochanej.
Każde słowo to zaklęcie, które otwiera drzwi do nowego świata.
Dotyk, szept są niejako samoistnymi bytami zanurzonymi w kochaniu.
Jeśli porównałbym twój wiersz do letniego wiatru, pomylę się?
Jest w nim to samo ciepło i ta sama obietnica szczęścia.
Nie każdy urodził się, by pisać o uczuciu, lecz Ty masz u mnie pierwsze miejsce razem z Tadeuszem.

PS. Twój zbiorek znamy już na pamięć, cała moja rodzinka

Kushinko - Twojej liryce nie można zarzucić braku subtelności, ale może dobrze byłoby, gdybyś zwróciła uwagę na sposób jej wyrażania ciągiem jednakowych form gramatycznych:
- rozbieram/łączę/łowię/układam -
Takie prowadzenie wiersza odziera go trochę z klimatu, nadając nieco monotonii.
A gdybyś tak urozmaiciła te formy?
Język polski jest niesłychanie bogaty, a wiersze to pole do popisu dla wyrażania jego piękna.

Serdeczności