Kasia zasnęła. Myślę sobie: śpij, długa podróż przed nami. Dzień czy dwa na tej gałęzi nie zawadzi. Spojrzałem w górę. W niekończące się przepaście, powoli zamykając oczy.

Następny dzień był podobnie orzechowy do poprzedniego, choć Kasia wstała jeszcze przede mną i zaczęła szukać drogi na górę. Ani się spostrzegłem, leniwie otwierając oko, już rozwiązywała zagadkę.
– Michaaaś, zagadkę mam! – Miło mi się spoglądało na jej wigor. – Liczba pojedyncza… n? – zapytała, chrupnąwszy orzech.
– Mmm… nooo…
Nasunąłem koc na lewe oko.
– Michaś, wstawaj, idziemy dalej, czy nie, no? – rozchrupawszy cały owoc, zaczęła marudzić. Co miałem zrobić? Po śniadaniu z kilku orzechów oraz butelki z wodą orzechową ruszyliśmy w drogę. Drzewo szumiało, a ja podkładałem ręce pod stopę Kasi. Lub ona mi. Pod wieczór natknęliśmy się na kolejne dwie zagadki.
Na lewo wgłębiać – pieczara z liści, na prawo głębia – pieczara z liści.
– Co to? – Kasia przystanęła, niepewna kroku. – W którą?
Stanąłem obok wryty w korę, myśląc.
– Chcesz się wgłębiać, czy iść w głąb?
– A to można i to, i to?… Aaale ja nie wiem… nie zadawaj mi takich zagadek, Michaś…
– W głąb! – kierując nasze kroki w głębię listowia.

I pewnie dobry tunel obraliśmy, bo zaraz za rogiem, w egipskich ciemnościach, potknąłem się o…
– Orzech jego mać! – Roztarłem. A po roztarciu…
– O! A to ja wiem! Ja wiem! :D – Kasia, resztki twardziela biorąc w garść z radością, nie zawahawszy się sekundy, rozwiązała ową zagadkę.

Podróżując dalej, gdy już ochłonęliśmy po wspinaczce, odnaleźliśmy kolejnego orzecha, tym razem z pomieszkującym trznadlem. Biedaczek, musiał się eksmitować. Wziąwszy owoc do ręki, nie przemogłem. Podwójny! Zadrżałem bez nadziei. Skostniawszy naprzeciwko, wwiercawszy beznamiętny wzrok… Ale, ale!
– Oj, nie wiesz tego? :S Oczywiście, że i! Że naprzeciwko! Że w ogóle… oj, Michaś – Spojrzała na mnie z uśmiechniętym wyrzutem. Rozgryzłem. Byłem z niej niemal dumny. Odkrywcy – Lewis i Clarck.