Motyl szczęścia (rozdział VIII) - akacjowa agnes
Proza » Obyczajowe » Motyl szczęścia (rozdział VIII)
A A A

Rozdział 8

<kwiecień b.r.>

 

- Tobie też się coś nie podoba? Zawsze coś do mnie macie.

- Kto? Wy? – spytał Phil, przeglądając gazetę.

- Ty i twoja mama – odparła grobowym głosem Karin, odpruwając mankiety przy nogawkach w spodniach Joachima. – Dziś ona na mnie już wskoczyła teraz ty.

- A co ja takiego powiedziałem?

- Że nie porozmawiałam z dyrektorem o zwiększeniu stawki. Dobrze wiesz, że te zajęcia, które prowadzę nie są dochodowe. To coś w rodzaju kółka zainteresowań, więc nie dadzą mi za to kroci. Au! – Kolejny raz ukłuła się igłą w palec. – Cholera, że też nie umiem używać naparstka. Jeans się ciężko szyje, a mały rośnie jak na drożdżach.

- A co mama od ciebie chciała?

- Znów czepiała się wychowania Chimka i jego menu. Ona bez przerwy biegałaby za nim z jedzeniem. A najlepiej z ciastkami.

- Mama taka jest i jej nie zmienisz. Musisz to zaakceptować – zawyrokował Phil.

- A mnie kto zaakceptuje? Bez przerwy macie mi coś do zarzucenia. Jak nie ty, to twoja mama. – Widać było, że rozmowa z teściową obija się Karin po głowie wielkim echem.

- Przesadzasz, zawsze bierzesz wszystko do siebie. Przecież nikt nie krytykuje ciebie, tylko twoje poczynania. – Phil nawet nie podnosił oczu znad gazety, kiedy odpowiadał żonie. Niejednokrotnie Karin zastanawiała się, czy kiedy mówi, to jest w stanie jednocześnie czytać, czy tylko udaje     i nie chce na nią spojrzeć.

Kiedy zapiszczał timer na kuchence było wiadomo, że zapiekanka jest już gotowa. Karin odłożyła spodnie na krzesło i poszła porozkładać porcje na talerze.

- Joachim, zejdź na dół, kolacja za moment. Umyj jeszcze ręce. – Phil podszedł do schodów i zawołał syna.

- Zaraz. Kończę grę. – Usłyszeli z góry.

- Jaką grę? Przecież nie miałeś w tym tygodniu grać w żadne gry. Masz karę za pobicie się z Tomem – bojowo odpowiedział Phil, wchodząc na piętro.

Karin nakrywała do stołu, słysząc, dochodzące z pokoju chłopca, głosy. Zainteresowana tym, co się tam dzieje, poszła za mężem.

- Jak mogłaś? Przecież on ma karę! – Ledwie przekroczyła próg pokoju spadł na nią oskarżycielski ton.

- Chciałam z tobą o tym porozmawiać, ale nie było kiedy. - Próbowała się bronić. – Joachim był dziś w szkole bardzo grzeczny. Zapisał się nawet do jakiegoś kółka pomocy słabszym. Pomógł mi także w zakupach i posprzątał swój pokój, więc myślałam, że można go za to nagrodzić.

- Zdejmując mu karę? Absurd! Nie możesz zmieniać moich decyzji! – mówił stanowczym głosem Phil. – Chimi, natychmiast kończysz tę grę i schodzisz do jadalni. Teraz masz zakaz na dwa tygodnie – odezwał się sędzia rodzinny. – Dla ciebie też coś wymyślę. –I wskazał palcem na żonę.

- Będziesz mnie karał? To niepoważne.

- A poważne jest podważanie moich decyzji?

- Ale decyzję o karze też podjąłeś sam, bez ustalania ze mną. A ja kary nie zdjęłam, dałam mu godzinną dyspensę. – Broniła stanowiska Karin.

 - Dyspensę!? Tak dziecka nie wychowasz! Jutro nie pójdziesz do klubu, tylko uporządkujesz wszystkie faktury. Kiedy to robiłaś ostatni raz? Trzy miesiące temu? Wszystko się wysypuje z szuflady. – Kara zapadła.

 - Nie możesz mi tego zrobić! Zabronisz mi wyjścia z domu?! Obłęd! – Karin czuła, że odechciało jej się jeść. Kiedy mężczyźni zasiedli do stołu, ona stała przy wejściu do jadalni i cała drżała.

- Oczywiście, że mogę. Mnie jutro nie ma. Będę dopiero wieczorem, więc i tak musisz siedzieć z małym.

- Ale ja mogę iść do Toma, kiedy mama pojedzie do klubu – wtrącił się Joachim.

- Tak? Żeby się znów z nim pobić?

- Ale to nie była jakaś poważna bójka…

- Wiem, wiem, już mówiłeś, ale u dyrektora wylądowałeś i musiałem za ciebie oczami świecić. Wstyd. Poza tym, nie wtrącaj się, kiedy dorośli rozmawiają. Pamiętaj, że teraz masz karę do 20. kwietnia.

- Porozmawiamy jeszcze o tym, ale jak mały pójdzie spać - Karin miała nadzieję, na pozytywne załatwienie sprawy.

- Nie mamy, o czym rozmawiać. Decyzja zapadła i kropka.

- To ja tu nie mam nic do powiedzenia?

- W tej sprawie nic. Możesz odejść. – Wyglądało, że Phil zapomniał, że nie jest w pracy.

- Mogę odejść?! Jesteś okropny. Jak chcesz odejdę, tylko mnie nie szukaj! – Poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Nie chciała się rozklejać, ale na ten dzień było dla niej za dużo emocji. Pobiegła do pracowni i usiadła w kącie, by się uspokoić.

Dlaczego to tak jest, że wszyscy uważają ją za głupią i nieodpowiedzialną? Czy faktycznie tak jest? Jej ojciec też zawsze mówił, że ze swoim charakterem, donikąd nie dojdzie, a nawet będzie się cofać. Może miał rację…

Do tego wszystkiego, całkiem niedawno teść zarzucił jej, że przez nią Phil nigdy nie będzie miał córki. Przecież to nie jej wina, że wykryto jej guza i musiała mieć usuniętą macicę. A może jednak jej wina? Może powinna odżywiać się inaczej, lub uprawiać jakieś sporty… Boże, co za bzdury!?

Ale czytała przecież, że choroby fizyczne związane są z psychiką i chorobą duszy. Może faktycznie jest z nią coś nie tak. Może ma jakąś schizofrenię lub jakieś rozdwojenie jaźni?

- Mamo, dlaczego siedzisz w kacie i płaczesz? – Nawet nie zauważyła, kiedy syn wszedł i stanął obok niej.

- Bo mi smutno, … i nie podoba mi się to, co widzę… - miała nadzieję, że takie tłumaczenie mu wystarczy.

- Przecież pamiętasz, jak kiedyś mówiłaś mi, że jeśli nie podoba mi się widok ciemnego lasu, to mam się odwrócić i popatrzyć w stronę jeziorka. Pamiętasz? – Joachim wydawał się mądrzejszym chłopcem od niej, starej, dorosłej baby.

- Tak, kochanie, ale to nie to samo. W życiu dorosłych jest inaczej.

- Naprawdę? Przecież też możesz się odwrócić i popatrzeć na coś innego – upierał się siedmiolatek.

- Niby tak, synku, ale ja chyba już nie mam siły… - Sama się wystraszyła tego, co usłyszała.

- Czyli jednak to prawda…

- Co, synku? – Uniosła twarz i spojrzała w stronę Joachima.

- To, co mówi o tobie tata. Że jesteś słaba i bez niego nigdy nie dałabyś sobie rady. Z życiem, … i z niczym. Szkoda… - powiedział, to takim tonem, jakiego nigdy nie chciałaby usłyszeć od swojego dziecka, i wyszedł.

Teraz dopiero rozpłakała się na dobre. Czuła, że płacz rozrywa jej płuca, gardło, bije po trzewiach, aż zaczęła odczuwać mdłości.

Bała się, że zwariuje. Musiała stąd wyjść! Dokądkolwiek! Biec i zatrzymać się dopiero, gdy serce odmówi posłuszeństwa…

Zbiegła po schodach i na dole wpadła wprost na Phila:

- Dokąd lecisz głupia kobieto? Chcesz się zabić na tych schodach? – Miał taki dziwny wyraz twarzy, jakby się uśmiechał, ale ona była pewna, że szydził i drwił z niej na całego.

Odepchnęła go, ile miała sił, dobiegła do drzwi. Chwilę szarpała się kluczem, by je otworzyć. Phil stał tuż za nią i próbował chwycić za ramiona. Kiedy tylko poczuła, że drzwi są otwarte, wyszarpnęła się z rąk męża i rzuciła za ciebie klucz, który mimowolnie wyjęła z zamka.

Wiedziała, że jak zaraz stąd nie ucieknie, to zwariuje na sam widok wzroku Phila. Zaczęła biec…

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
akacjowa agnes · dnia 12.09.2013 19:35 · Czytań: 571 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 2
Komentarze
jasna69 dnia 12.09.2013 20:54
Droga do przebudzenia staje się coraz bardziej wyboista. Ile jeszcze może znieść Karin? Już nie tylko mąż widzi w niej nieudacznicę, syn powiela słyszane od ojca słowa i lada chwila zacznie również myśleć jak on. Karin, dość! Biegnij łapać motyla zanim stracisz resztki sił.

Znów mnie zauroczyłaś tą historią, Akacjowa. Udaje Ci się stwarzać tak realistyczne sceny, że wydaje mi się jakbym była w pokoju obok i słyszała jęk po ukłuciu igłą. Na szczęście dla Phila nie ma mnie tam.

Cytat:
- Jaką grę? Prze­cież nie mia­łeś w tym ty­go­dniu grać w żadne gry. Masz prze­cież karę za po­bi­cie się z Tomem

Cytat:
Ii wska­zał pal­cem na żonę.

Cytat:
- Tak, ko­cha­nie, ale to nie to samo. W życiu do­ro­słych jest ina­czej?

Cytat:
Niby tak, synku, ale jak chyba już nie mam siły…


Interpunkcja to nie jest moja mocna strona - Twoja chyba też nie ;)

Pozdrawiam gorąco
akacjowa agnes dnia 13.09.2013 11:09
Dziękuję, Jasna, za komentarz. Cieszę się, że historia nadal jest ciekawa. Błędy poprawię.
A co do interpunkcji: POMOCY! HELP! HILFE!
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty