Wierzse o matce budzą we mnie tęsknotę, tak i ten pobudził wspomnienia. Pięknie oddana rzeczywistość dnia powszedniego. Pozdrawiam.

Dobry, pełen empatii wiersz, Deborah.
Skłania do zadumy.

Jedno tylko - "jutro wykorzysta/jutro pomyśli" - drugie "jutro" bym zamieniła na inne słowo, by nie wpadały na siebie. Pojutrze? A potem?

Miłego

"Też ja" - jak przekręca moja włoska wnusia. Dziękuję diabełku.




To prawda kamyczku - Ty wiesz, (masz mój tomik) dużo piszę o swojej mamie. Była wyjątkową osobą.
Dziękuję z serca.





Wiem kochana Milu, za późno zauważyłam, zaraz poprawię.
Serdecznie dziękuję.




Masz rację agnes, oj gubią, bardzo.
Dziękuję, za obecność.
Pozdrawiam.

Matka - najpiękniejsze imię świata, jak mawia mój przyjaciel, starszy pan, który już dawno stracił ukochaną rodzicielkę...
Twój wiersz jest po prostu piękny, zawarty w nim liryzm i ciepło obezwładniają, skłaniają do refleksji nad osobą matki i życiem, są to takie zwyczajne, "nasze" odkrycia, codzienne, jednakże przechowamy je w pamięci po czasu kres...
Wzruszasz, i to w cichy, kameralny sposób, wiersz nie potrzebuje fajerwerków, by coś podczas jego lektury chwytało za gardło.
Ja się tak właśnie poczułem.
Dziękuję Ci za ten piękny, naturalny utwór