Witaj Julando. Słuszne pytania...Tylko dlaczego ich tyle? Samo życie trzyma nas na obroży....tak rzadko jesteśmy wolni...Szkoda że uzależnienia tak kurczowo trzymają nas za rękę....Miło i ciepło u Ciebie, choć coś drży w powietrzu.... Pozdrawiam.

Już po kawie, mało jej. Wiolin, to smycz w kolorze firmowym, z zakodowaną kartą. Jeśli wkładam korale, uzupełniam ubiór i na to smycz... W powietrzu drżą pytania, nienapisane wiersze, opowiadania, na których dokonują wyrok nienarodzin. Konają pomysły w głowie zostają ślady, jak pasy, po których kołowały statki powietrze... uwięzione w porcie.
Ale pozdrawiam, ta jedna z chwil dla Ciebie, na dobrą myśl. <3

Zolu, tak powstała zapisana w komórce, nawet przesłałam z notatek na pocztę. Już mi klikanie notatek weszło pod skórę, bo jeśli nie w smartfonie, to gdzie, kiedy w tramwaju tłok, piszę nawet na przejściach... Raz uświadomiłam sobie przecznicę przed domem, że nie pamiętam, jak wyszłam z tramwaju i przeszłam dwa skrzyżowania... Widać anioły istnieją, bo przecież ja robiłam notatki...
Pozdrawiam pięknie, weekendowo. (Dziś mi się marzy opowiadanie, ale jak te pies na smyczy, tyle codzienności. )

Bosski, śpiewająco pięknie dziękuję za komentarz i kobiecorefleksyjnie zmykam, bo zdaje się, że mam w torebce pracę, o której 'misię" przypomniało pod wierszem. Ale pozdrawiam pięknie i pogodnie!