Tak sobie czytam i czytam, i myślę, czy nie można by nieco pokombinować jeszcze.

Na przykład:
- przy­własz­czy­łam sobie twoje od­de­chy - dwa zaimki pod rząd. Opuściłabym "sobie".
- przywłaszczyłam/przypięłam - jakoś wpadło mi na siebie.
Może inna forma?
- przy­własz­czy­łam twoje od­de­chy(,)
przy­się­ga­jąc im wier­ność i że ich nie opusz­czę
aż do śmier­ci, do ust przy­piąwszy ko­ty­lio­no­wy
po­ca­łu­nek, byś jak ja mógł świ­tać? - "tak" wydaje się zbędne.

Masz jeszcze inwersję:
- mi­łość nie­cier­pli­wa jest(,) - miłość jest niecierpliwa,
gdy za­czy­na się od słowa. - może "słowem"? Zwięźlej brzmi.

Ale podoba mi się ujęcie tematu, Romantyczna.
I jego zobrazowanie. Daje przestrzeń czytelnikowi.


Miłego

Ładnie.
I nawet widać, jak grają czasowniki z przypiętym "przy", powtarzając się.
Zręcznie przyfastrygowałaś do siebie słowa i skojarzenia, doszywając podobającą się puentę (nie wiem, co ja dziś tak z krawiecką nutą...).
Znane zestawienia nasuwają odpowiednie obrazy, a Ty skręcasz, dodając coś od siebie. I współgra, i jest ciekawie.
Subtelnie, ale wyraźnie.
Przyjemnie było przycupnąć w oddechach, świcie i słowie.

Pozdrawiam z ostatnim dniem września.

niesamowicie już zaczęłaś - po takim starcie reszta to już bułka z masłem
W tych wersach zawarłaś istotę kochania: niecierpliwość, bo słowo to przecież za mało, choć wiadomo, że wy, kobiety, zakochujecie się uszami, a my oczami
Ale strzał w dziesiątkę!
I dalej jest już tęsknota za bliskością, za dotykiem, za szeptem...

lubię w poezji wyznania i zapewnienia.
To jest urocze, lekkie, bezpretensjonalne, rzucone jakby od niechcenia, lecz wiadomo, co za tym stoi: ktoś, kto kocha, nie bawi się w patos, a w proste słów cięcie-gięcie

Wiersz jasny, niosący nadzieję na spełnienie.
Jak zapowiedź losu, który pobłogosławi.
Jak słowa szeptane w chwili bliskości...