Witaj Bohma. Czy na pewno wiersz w takiej formie chciałaś (łeś) przekazać czytelnikowi?
Ułożył się Tobie jeden wielki niestylist....Nie ogarniam tego tekstu. Pozdrowię zrozumiale.

Hmmm.. zamilknę lepiej.

Fakt, był błąd. TERAZ TEN BEŁKOT JEST JUŻ DOBRY.

A ja na przykład tak sobie myślę... jeśli naprawdę nie ma tu błędu, bo nawet dla mnie dość trudna to retoryka zwrotów , to bardzo ładnie to wypisałaś...

Monolog do Boga, tak wychodzi z moich rozważań, ale czemu do Boga? Po co podmiot do Niego mówi? Pierwsze słowa, "boję się", są mi bliskie... cisza też. Cóż może znaczyć "ciszy swej nie sprostam tobie" - być może rzeczywiście można by napisać "ciszy swej nie sprostam" bądź "w ciszy swej" - ale jeśli tak ma być, jak jest - na co bardzo liczę (naprawdę), bohmo - to ciszy podmiot liryczny nie sprosta, innymi słowy - wielkość tej ciszy, jej głębokość nie sprosta oczekiwaniom Boga (przynajmniej tym, które podmiot liryczny mu przypisuje). Tak ja to widzę. Dalej.... zwątpienie... też bliskie mi. Niczem będzie zwątpienie... też o to się boję. Co się stanie, gdy zwątpienie pójdzie na marne? Podmiot nie zna odpowiedzi. Nie wiem wszak, czy zwątpienie to jest zwątpieniem w Boga, czy w konkretną jego cechę... ale właśnie czy tak, czy tak, ma sens strach. Wierzę, jako podmiot liryczny i jako sam z siebie, że Bóg uczyni z mojego zwątpienia w różnych sprawach siłę. Lęk pozostawiam Mu.

Wiersz naprawdę jest głęboki. Ja bym go widział wszak tylko na jednej płaszczyźnie - Bóg-podmiot liryczny - ale tu bardziej wolałbym czuć (i czuć mi) głębię zwrotów, a nie ich piękno czy wieloznaczność.

Tak ja to widzę. Lubię czasem tworzyć nowe słowa i wyrażenia, a także (rzadziej) kondensować znaczenia , być może dlatego spodobały mi się te zwroty, których nie znam.

Tak... Proszę wybaczyć mi niestaranność gramatyczną podyktowaną jakimś niebywałym rozkojarzeniem. Nie powinno mieć tu miejsca.
Jeśli chodzi o sens to zostawiam wszystko tak jak jest w obecnej formię, a bunt wobec oporu do mnie nie należy. Myślę, że tłumaczenie się z własnych myśli i gry słów, które mogą z tych myśli powstawać nie są domeną literatów, jakkolwiek to słowo nie zniesmaczy powyższych komentatorów.
Silvusie, jestem ucieszona interpretacją, opinią, a nawet zadziwiona nadinterpretacją. O niej można by układać powieści i historie fantasy, kiedy myśl interpretacyjna wyprzedza myśl samego autora. To niesamowite. Więc ile jest prawdy w lirykach spisanych, których interpretacje już SĄ jakby od zawsze i nijak nie idzie inaczej.
Błąd faktycznie istniał w wyrazie "wielkich" jednak cała stylistyka pozostaje. Cały sens i głównego adresata sprowadziłabym na ziemię, ale sza... Pozdrawiam.

Zgadza się Amsa. Zamierzeniem jest pojmowanie myśli, owszem, jednak tutaj możemy dyskutować już o dosłowności tekstów i ich prostocie. Wszak gdyby powstał z mojej ręki tekst celowo prosty językowo najpewniej zostałby skrytykowany i uznany jako prostacki, ale to już inna sprawa. Idąc dalej, również cieszę się z próby interpretacji Silvusa jednak jak wyżej nadmieniałam tylko, że jest ona błędna. Jeśli sens tekstu od razu sprowadza się do sfer metafizycznych i boskich według Silvusa oraz chyba według Ciebie Amsa to nie sposób mi ukryć, że jest on nie prawdą. Sama nie rozumiem takiego pomysłu ponieważ nie ma słowa, które dawałoby to do zrozumienia, aczkolwiek próby interpretacyjne moją być różne.
Więc tekst odnosi się do sprawy jak już pisałam cokolwiek ziemskiej, to znaczy adresatem jest na pewno człowiek, konkretnie mężczyzna. (jestem kobietą co faktycznie może nie wynikać z niku) Moja cisza występuję tu jako swoiste zamknięcie się na wszystko, także na niego. Cisza słów, cisza myśli, cisza emocji i stąd obawa o nie moc sprostania jego potrzeb, oczekiwań. Ów zwątpienie jest zwątpieniem w nas, relacje, siebie, które paradoksalnie bo z całą świadomością da tragiczny skutek dla mnie samej.
Pozdrawiam.

Miladora, rozumiem nie podoba Ci się, nie akceptujesz, nie rozumiesz. Amen. Koniec tematu. Pas. Sza.