Pomyślałabym nad tytułem, Ajw, bo on z góry informuje, o czym jest wiersz.
No i stwarza powtórzenie z pointą.

Cytat lepiej byłoby zapisać w ten sposób:
Szczę­ście po­le­ga na tym, by wciąż
po­żą­dać tego, co się ma.
(św. To­masz z Akwi­nu)

- jak brzuch afry­kań­skie­go dziec­ka/jak uśmiech dziec­ka - coś do zmiany.
- niczym brzuch afrykańskiego dziecka -
jak uśmiech kogoś
komu możesz odebrać głód - ale to "samoprzylepnych" pasuje do dziecka, więc trudno wybrać, które "dziecko" zmienić. Uśmiech malca?

Prosty w zasadzie wiersz, ale wymowny i prawdziwy.

Miłego

Niewątpliwą zaletą tych wersów jest ich prostota - wszak poem winien być jasny i czytelny jak podanie dłoni i taki jest twój wiersz.
Nie ma tu karkołomnych, pokrętnych metafor-potworków rodem z obrośniętego mchem baroku, jest jasny przekaz, nieowinięty w zbędność słowa, a w konkret i coś jeszcze: minimalizm, niektórzy to lubią, niektórzy nie, ale tu to zadziałało, bo wydźwięk nie pozostawił wątpliwości.
Czyta się bez napięć, a więc nie trzeba móżdżyć mozolnie, co autor miał na myśli.
Przesłanie jakże czytelne, trafia w punkt.
Szuka napisać prosto, ale by było to liryką - tu jest ok, kompletne odarcie wiersza z odlotowych metafor dało strzał w znaczenie.

Trochę siebie - niestety - odczytałem w tym wierszu. Zatrzęsło mną, jak dobitnie przedstawiłaś dwa rodzaje głodu. Mocno daje do myślenia, ale jest to efekt i dobrych strof (np. wypełniony zaimkami) i tych słabszych, nieco stereotypowych (np. warto pamiętać, że nie wszystkie afrykańskie dzieci cierpią głód, i nie wszyscy mieszkańcy Europy są syci).

Uprościłbym następująco (swobodna przeróbka na temat):

wypełniony nienasyceniem
zaimkami dzierżawczymi
z rozdętym ego
jak brzuch głodnego dziecka

zjadany
maniakalnym zdobywaniem

nie widzisz
uśmiechu dziecka
któremu odbierasz głód

Obrazowo. Świetny pomysł z wypełnieniem zaimkami dzierżawczymi.
Gdybym mogła wtrącić swoje trzy grosze, to chyba bym zrezygnowała między innym z ego, bo jest dosłowne i modne, i nienasycenie chyba bym zastąpiła brakiem, czyli:



na tak na przykład:

wypełniony brakiem
rozdęty zaimkami dzierżawczymi
jak brzuch afrykańskiego dziecka
myślisz że naprawdę żyjesz

(bardzo przepraszam za tę swawolną improwizację)

Puenta wraz z myślami samoprzylepnymi bardzo na tak.


Pozdrawiam zawieczornionym niebem.


PS
A tytuł... może niezbyt oryginalnie: pomyślałam o z chlebie (również ze skojarzeniem z powszedni...).

Cieszę się, że sugestia nie okazała się kulą w płot.
A z tytułem to chodziło mi o "Chleb" lub "Chleb powszedni".
"Chleba powszedniego" też pasuje, bo nawiązuje do modlitwy, choć ja akurat spojrzałam pod nieco innym kątem.
Mnie chleb skojarzył się z powszedniością i jakoś zapasował nagle do wiersza, dlatego napisałam o tym. Może ni z gruszki, ni z pietruszki, ale to, o czym piszesz, zabrzmiało jak chleb powszedni: dla niektórych jest nim rozdęte ego, samouwielbienie i brak empatii, dla innych - głód (i tutaj chleb powszedni zyskał też nowe znaczenie z głodem).
Jednak to tylko sugestia - tytuł sam mi przyszedł, po przeczytaniu po prostu, więc niekoniecznie musi być trafiony.