Moja żona poetka dziś zwróciła uwagę,
bym uważał na brudne, rozrzucone skarpety.
A ja zawsze w pośpiechu gdzie popadnie je kładę,
więc spadają pod meble, ozdabiając parkiety.

Czasem nawet bezmyślnie w ostrej walki ferworze,
gdy codzienność mnie goni niczym psów wściekła horda,
jak samolot lądują tuż przy telewizorze
z gracją większą niż Boeing i szybkością Concorde`a.

W takiej chwili nie słyszę nigdy słowa wyrzutu
i nie widzę z jej strony żadnych gestów napomnień,
tylko strzały poezją jak wiatrówką ze śrutu
wylatują znienacka i trafiają wprost do mnie.

Patetycznie przemawia: „Gdybyś zechciał, kochanie,
właśnie teraz bez zwłoki i najsampierw w istocie,
nim cokolwiek innego w tym pokoju się stanie,
sprzątnąć syf - że też muszę to tłumaczyć idiocie!”