Na miłość Boską, jesteś kobietą, pisz prozę kobiecą!

Jeśli jeszcze raz zarzucisz mi oschłość, kolejne ugryzienie nie będzie pieszczotą. Nie wiem czym jest kobieca proza, przyznaję ze wstydem, który malinieje na moich policzkach. (Czy to już kobiecość?) Jedyna rzecz, w którą wierzę naprawdę to to, że od dwudziestego roku życia, co roku powinien ubywać mi jeden kilogram masy ciała, na osłodę gorzkich dni. I tak nie wierzę w życie po siedemdziesiątce. Zresztą, nie wierzę w nic, co nie mieści się między dziś a jutro, czasem tylko głupio mi o tym mówić, kiedy ty z ufnością spoglądasz w nieskończoność.

Kobiece są buty, choć nigdy nie nauczyłam się, jak zachować równowagę, kiedy mam prawo spojrzeć na wszystko z góry. Po to, widzisz, jesteś tu, żeby trzymać mnie za rękę, kiedy chcę z wdziękiem pomachać wszystkim środkowym palcem, obrońco mojej godności.

Kobiece są też ciuszki i fatałaszki, co martwi mnie trochę w tym momencie, kiedy stoję przed tobą całkiem naga, ale nie martw się, mówisz, bo kobiece są też kształty. Napiszę więc o kształtach, co powiesz na trójkąt? Zupełnie niemęsko (czy więc kobieco?) rumienisz się i karcisz jak małą dziewczynkę za wymyślanie podobnych bzdur, niezadowolona kręcę więc tyłeczkiem, minus trzy punkty do kobiecości.

Kobieca jest biżuteria, od kolczyków bolą mnie uszy, więc proszę nie mów nic więcej, w ciszy chyba najbardziej jest mi do twarzy. Tym bardziej, że dorośleję z każdym zdaniem.

Może kiedyś napiszę perełkę?