Widzisz, Iwonko, masz pewien talent, który określiłbym tak: niezwykła prostota słowa, zero pokracznych metafor, brak dziwacznych zadęć językowych, słowa nie zgrzytają, płyną jak opowieść, którą mi opowiadasz przy wieczornym piwie...
I w tym szczerym przekazie jest zapach i tchnienie miejsc, w których dzieją się twoje wiersze.
To się czuje i jest się tam bez trudu.

a tu ile tego, czego trzeba, by poczuć to, co trzeba
Prosto i czytelnie.
Jak zwykłe wyznanie: "Wiesz, mieliśmy dziś wspaniały dzień"...

trzeba czegoś więcej, by poczuć całą tę scenkę?
Nie, tu znów zagrały proste, niewymuszone, zwyczajne słowa.
Bo lubię jak ktoś o namiętności czy miłości mówi zwyczajnie, choć to magiczna rzecz, ale nie lubię w tej materii barokowej ornamentyki

@ajw
Pomimo wszystkich rad, tych dobrych i tych złych, powinnaś grzebnąć w treści. Nie sugeruję tutaj radykalnych zmian, jak sugestia Leszka, ale kosmetykę. Uwierz jest konieczna jak politura na fortepianie - gra, ale forma jest też częścią splendoru liryki, jak i instrumentu. Tutaj słowa są instrumentem. Wiem jak trudno jest odciąć się od napisanej treści i rozumiem niechęć do zmian. Właśnie dlatego pozostawię swoje odczucia bez opisu, a w ich miejsce sugestie. Być może przypadną Ci do gustu i skorzystasz z nich, a być może nie. Oto one wraz z całością

tęsknię za orientem
tam świt ma zapach
mahoniowego drzewa
ekstrakt jaśminu
wypełnia wieczór

niewidzialną mgiełką
rozpylam niecierpliwość
łączy się harmonijnie
z wonią skóry

krew pulsuje
w nadgarstkach kącikach ust
tajemnica

patrząc sobie w oczy
mieszamy desenie

Jak widzisz pozbyłem się dopowiedzeń (powietrza - no bo gdzie indziej rozpylać, ciepła - zimna kojarzy się źle ;p), przestawiłem małe co nieco i chyba jest inaczej.
Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe, ale dużo czasu trzeba, by wyjaśnić opisowo to, co widać powyżej. Niemniej lektura przyjemna i ciekawa.