Weszła zdecydowanym krokiem. Nie miała nic do stracenia. Właściwie odebrali jej już wszystko. Została tylko niewzruszona trójca: wiara, nadzieja i złość. Pielęgnowała je, odkąd się dowiedziała, że unieważnili jej licencję na podstawie irracjonalnej interpretacji znowelizowanych przepisów.
Wierzyła, że się uda. Miała nadzieję, że jej wiara była słuszna. A złość dodawała sił i zapewniała, że trzeba coś zmienić. Zaciskała w dłoni swoją przyszłość. W głowie tłukła się szara teraźniejszość. Historia dusiła serce i, dzięki niespotykanej mocy, jednocześnie wbijała szpony w szyję. Jak szal z prawdziwej wełny. Uczucie zimna płynącego ze wschodu walczyło z potrzebą natychmiastowego zerwania tych węzłów.

Siedział za mahoniowym biurkiem. Patrzył z podziwem na jej rozkołysane biodra, gdy zbliżała się od drzwi. Mlasnął parę razy, zostawiając w kąciku ust spieniony wyraz samczego niespełnienia. Raził go widok pięknie opalonych ud, zaledwie częściowo przykrytych czerwoną spódniczką.
Bez słowa podsunęła mu dokument, zaczynający się od słów: „Wyrażam zgodę…” i pochyliła się nad biurkiem, uchylając rąbka dwóch niemałych sekretów.
Jego ślinianki rozpoczęły nadprodukcję. Wiedział, że kiedyś go to zgubi. Utopi się sam w sobie. Wyrażając wewnętrzną obietnicę poprawy, z trudem oderwał wzrok od pary niespełnionych marzeń i spojrzał na niemniej intrygujący papier. Zesztywniał. Teraz już w całości. Zanim zdążył otworzyć usta z pełną oburzenia odmową, dostrzegł w jej dłoni dużą kopertę z napisem Klub Tęczowa Nadzieja i dopiskiem foto. Z niechęcią chwycił pozłacane pióro.

Winda mijała kolejne piętra, odliczając czas pozostały do rozpoczęcia nowego życia. Trzymała w dłoni swoją przyszłość. W głowie tańczyła teraźniejszość: stary, obleśny urzędas ze strachem wyjmujący z koperty paragon na dwa piwa i drinka Teddy Dick. Historia zdusiła krzyk zwiedzionego. Przecież jego pociąg tylko raz stanął na bocznym torze. Jak długo będzie za to płacił?