pięknie już na starcie ustawiasz wiersz.
Wchodzę w niego z pełną świadomością, którą dostaję już na wstępie.
Dalej wszystko płynie już nastrojowo i intymnie, jakby gdzieś, na wsi, działy się te scenki.
A cudowne w swej prostocie.
Ja zawsze stawiam na prostotę i w poezji jej szukam, a tu jest to jak spokojne, naturalne wyznanie kobiety, która czeka na kochanie.
I świat jest tu taki ciepły, swojski, jakby wszystko miało skończyć się w końcu happy endem.
Nie ma zła i nie ma bólu - jest tęsknota, ale wierzę, że nagrodzi ją spełnienie

Z tym się nie zgodzę, Iwonko
Czasem ten, kto pierwszy powie "kocham" może tak zyskać w oczach tego, który może właśnie tylko na to czekał, że od razu wjedzie do jego serca na złotym rydwanie!
Ja tego nie rozgraniczam: nie pamiętam, czy to ja, czy moja żona, powiedziała pierwsza, "kocham cię", znając mnie z tamtych czasów to musiała być ona, ale z za małego ubranka się wyrasta, z gierek miłosnych też, więc jeśli chce się mieć to kochanie na zawsze, trzeba o tym mówić, i się z tym nie kryć.
Ja tam zawsze stawiam na szczerość.
I liczę, że ktoś to doceni, jeśli nie, wyciągnę wnioski.
Ale w kochaniu nie ma licytacji: lepiej daj więcej, to się opłaci.