Dziś w kąciku poezji chcę przedstawić wam Zenka -
- taki prawie ideał dla współczesnej kobiety.
I cóż z tego, że jest nim pijaczyna z osiedla?
Kocha Julię namiętnie, choć nie będzie jej wierny.

Chyba kocha, a przecież nikt go wcale nie zmusza,
i nie czuje się gotów na wyrzuty sumienia.
Ona nie chce zbyt wiele, on jej prawie nie słucha,
rzadko wpada do domu, więc przeważnie go nie ma.

Raz ją nawet uderzył, lecz to była jej wina,
miała zrzędzić zbyt długo, głupia pinda, szczekaczka.
Zamiast niego za męża mogła wziąć sukinsyna -
- doceniłaby Zenka zamiast wciąż się użalać.

Często schodzi mu z drogi, okazując szacunek;
on traktuje ich dobrze, syna raczej nie bije.
Wśród przyjaciół niektórzy nie chcą tego zrozumieć,
że ten Zenek się złości, ale tylko przez chwilę.

Jak to im wytłumaczyć? A że ciemny okular
czasem na nos założy, żeby śladu nie było,
to normalne i Julia nic tu więcej nie wskóra,
bo małżeństwo na zawsze ich przed Bogiem złączyło.

Ta kobieta ma klasę i jest tak pewna siebie,
a do tego wygląda niemal jak bizneswoman.
Tylko jedno na twarzy wypisane wciąż niesie,
że toksyczne uczucie zawsze wygra z rozumem.