Jest też fajny kontrast między nowobogackim Wilanowem (ludzi nie widzących nic poza nową rysą na zaparkowanym w garażu aucie, zafundowaną przez sąsiada z naprzeciwka, bo nie podobał mu się widok lepszego od własnego), a szarym, niezauważalnym w tłumie człowiekiem. Nawet

ale my nie słyszymy jego jęku bezsilności. Czy może braku wiary, że mógłby chodzić z nimi po tym miękkim asfalcie, nie stając się jednym z nich.
Ja to widzę o tyle bardziej, że przez Wilanów przejeżdżam codziennie i obraz w mojej głowie maluje się wyraźnie.
Forma też mi się ładnie namalowała.