Jestem pewna, Julko, że coś przegapiłam. Jakieś ważne wydarzenie kulturalne, kontrowersyjną wystawę?

Tak czy owak - czytam wiersz po omacku i odnoszę się do treści i formy, i co stwierdzam?

Jest dobrze! Polemika z oceną sztuki i postawą artysty, który mówi prawdę tylko wtedy.
Przebijać się bez prowokacji, bez ekshibicjonizmu, ran posypanych solą?

Jak to zrobić?

Na szczęście wielu artystom się to udaje. Mam nadzieję, że adresatowi Twojego wiersza - także.

No, jeśli coś pokręciłam, wybacz.

Serdeczności,

z.

Tekst mz. bardzo ciekawy, dobitny i zwarty. Pierwsza strofa mówi pośrednio o odwadze nieumierania, druga - o cenie, jaką przychodzi nam za nie zapłacić. To, w moim odczuciu, tekst o odwadze nie tylko artystycznego, ale dowolnego duchowego obnażenia. Przypomniały mi się słowa Maxa Frischa: "Wyznania bardziej maskują niż milczenie. Można wszystko powiedzieć, a tajemnica wślizgnie się jednak pod osłonę naszych słów." Może więc cisza jest tą największą, ostateczną odwagą?

Dziękuję ślicznie za poczytanie

Zolu, ciekawie to odczytałaś, aż jestem zaskoczona. Tak, moja adresatka to prawdziwa artystka, rzetelnie uprawiająca swoją sztukę. Jednak mówienie prawdy, a nawet nieco wyolbrzymionej prawdy, to nie to samo, co ekshibicjonizm.

amsa, każdy ma prawo do swoich skojarzeń, cieszę się, że trafiłam w Twoje

gwiazdko, Twoja interpretacja też mnie zachwyciła. No no, ja tu skrobie o sztuce, a Ty czytasz aż tak szeroko... A cytat super - nie znałam, a teraz zapamiętam. Bo stale mnie fascynuje to, że można bezczelnie łżeć mówiąc całą prawdę.

mike, to super, że się tu odnalazłeś. Dałeś mi jeszcze jeden kąt widzenia.

Buziaki