Może tak do końca mnie nie dotknęło w całości, ale!ale!ale! Podoba mi się wers pierwszy z białą łąką na szerokość łóżka i "ciszę przekładam z boku na bok".
I podoba mi się również ogólny pomysł z szukaniem trawy w bieli łąki połączonej z łóżkiem.

Nie potrafię doradzić, co by było trzeba zrobić, żeby mnie tak totalnie załaskotało (pewnie tak uformować, żeby brzmiało jak to, co mi przylgnęło, czyli z pewną nietuzinkowością w ujęciu czy sformułowaniu słów "powszechnych" ) ale to, co wymieniłam, fajnie we mnie siedzi.

Pozdrawiam wesołym piątkiem.

Moim zdaniem, w sztuce nie tyle ważne jest to, że użyło się zgranych rekwizytów ( inaczej słowa: miłość, pocałunki, tęsknota, śmierć, wolność nigdy już nie pojawiłby się w literaturze i poezji wysokich lotów, a przecież wciąż żyją), ale w jaki sposób się ich użyło.
Ajw wykorzystała banalne już w poezji wyrazy w sposób ciekawy: piękna metafora "ciszę przekładam z boku na bok" odświeżyła soczyście to zwiędłe nieco słowo. Banał frazy „ pachnie tęsknotą” zgrabnie rozbiła skojarzeniem z łąką , a tę z kolei z łóżkiem. „Szukam trawy” to z kolei naturalna konsekwencja uprzednich skojarzeń i nadanie „trawie” nowego znaczenia : miłości, spełnienia. To co mnie osobiście urzeka w poezji ajw najbardziej- to właśnie nadawanie nowych wartości zużytym elementom języka w sposób niewymuszony, nieprzekombinowany. Lekko tak...

Dobrze to ujęłaś, Medeo - wszak słów tych nie sposób trwale i nieodwracalnie wyrugować z języka prozy i poezji, owszem można bawić się synonimami, ale tylko po to, by odkryć, że... też są już mocno wyexploatowane, więc pozostaje co?
Nadawanie starym rekwizytom nowego tchnienia, ukazanie jakby z innej, nowej perspektywy, nieużycie ich w ich podstawowym znaczeniu, a przenośnym, niedosłownym, będącym częścią ciekawej układanki słownej, gdzie znane już słowa odgrywają nowe role.
Iwonka umie to robić świetnie, i ta cała prostota tych wierszy polega właśnie na bawieniu się nienowym materiałem słownym w nowy, świeży i atrakcyjny dla czytacza sposób.
Bo i metafory tu używane nie są jakieś specjalnie wyśrubowane, są zwyczajne, niewysilone, jakby rzucone od niechcenia.
Przekaz czytelny, również za sprawą znanych słów łatwo wchodzi w człeka.
To tak jak ostatnia dyskusja o dopełniaczówkach i inwersjach: są miłośnicy, są wrogowie.
Wszystko w sumie zależy od tek JAK to zostanie użyte w wierszu.
No i niezdrowy jest też wszelaki przesyt i nadmiar.

Dzięki, Medeo
Ale po pewnym namyśle sugestię Zacha o podobnych końcówkach czasowników uznałbym za słuszną:


"cofam się" zmieniłbym jednak, dwa zakończenia podobnie brzmiące w zupełności wystarczą.
A więc może:
- płynę w ciemność
- wślizguję się w ciemność
- nurkuję w ciemność
chodzi mi o to, by końcówkę dać na "ę".

Ajw.. Ale to chyba dobrze, że wiersz można odczytać i tak, i tak Nigdy nie paliłam trawki, więc dla mnie to byłby z ostatni z tropów, nie wiem, jak to być na haju, choć miewam często psychodeliczne myśli Dlatego tu zakotwiczyłam, bo to jedno z nielicznych miejsc, gdzie mogę skonfrontować mój odbiór wiersza z tym, co "autor naprawdę miał na myśli", bo osobiście puścił farbę na temat

Witaj! Czytam cykl, ale nie komentowałam wcześniej, ponieważ nie wypowiadam się o czymś, co nie należy do mojej bajki poetyckiej (z reguły ). A piszę teraz głównie dlatego, że tekst znajduje się we wprawkach, co dla wielu może być kwestią dyskusyjną. Moim zdaniem wiersz się broni, nawet jako samodzielny twór, nie część cyklu. Fakt, nie zaskakuje nowością, ale zdążyłam już zorientować się, że nie tego szukasz w poezji jako autorka i oczywiście masz do tego prawo. Z pewnością też odbiorcy się znajdą. Kwestia gustu.
Chciałam jeszcze tylko zwrócić uwagę na dwie rzeczy. Wiem, że nieładnie odnosić się do komentarzy, ale trudno nie czytać, zresztą to też ma wpływ na mój odbiór tekstu. Po pierwsze zdziwiło mnie, że zanegowałaś wersję interpretacyjną i od razu wyłożyłaś swoją (jedyną słuszną?) wizję. Po co psuć zabawę czytelnikom, chyba o to chodzi, żeby każdy czytał po swojemu. Czasem i autor może dowiedzieć się czegoś ciekawego, innego o własnym tekście. Po drugie: z góry przepraszam za śmiałość, ale muszę to napisać - błagam nie podpieraj się "fachowcami", żaden z nich nie jest nieomylny, to trochę żenujący argument. A piszę o tym dlatego, by uświadomić ci, że możesz takim podejściem odstraszyć wielu potencjalnych czytelników. Zostanie mike17 i jeszcze kilka osób, wiem, że to dużo, ale jeśli można więcej? Piszę to wszystko bez złośliwości, raczej z sympatii.

Pozdrawiam!

O trawie jako o używce pomyślałam na samym wstępie (choć chyba wolałabym nie, bo to jednak o czymś świadczy, he he. A może nie...), ale wolałam poszukać innej drogi, głębiej sięgnąć (wcale o miłości niekoniecznie), bardziej stojącej przy mnie interpretacji tej zieloności.
To tak gwoli jakowychś objaśnień, o ile są potrzebne.
Rozumiem, że piszesz dla ludzi, ale nie rozumiem, dlaczego nie uznajesz prawa, że się coś komuś nie podoba i od razu zakładasz, że Administracja Cię nie lubi. Poezja to są odczucia - dla mnie przede wszystkim, chociaż na odczucia wpływa też sposób podania.
Jeśli nie czuję do końca, okazuje się, że mój komentarz nic nie wart. Napisałam wcześniej zdanie o nietuzinkowym ujęciu tuzinkowych zwrotów/wyrazów, potem rozszerzyła to medea (tylko jej wiersz odpowiada w całości), następnie jeszcze bardziej rozszerzył mike (któremu też się bardzo podoba tutaj wszystko), więc pewnych rzeczy nie rozumiem... (nie chodzi mi tu o konkrentie o medeę i mike - mógłby to być każdy; chodzi mi o sens ogólny)
Ale nie będę wnikać - chciałam dać tylko znać o swoim odczuciu, jeśli jednak nie bardzo bierzesz je pod uwagę, to po co mi o nim pisać... Wszak komentarz jest dla autora. Żeby wiedział, co działa, a co nie. Oczywiście na każdego indywidualnie.
Mamy inne podejście do komentarzy. Ale nie będę rozwijać myśli, bo nie do końca jest na temat. Napomknęłam o tym tylko dlatego, żebyś wiedziała, jak traktować słowa ode mnie (pewnie też od wielu innych). Nie jest to wyszukiwanie na siłę uchybień, raczej spojrzenie od własnego wewnątrz. I gdybym wiedziała, że nie szukasz nowych rozwiązań do starych tematów i zużytych słów, to przecież bym się nie odzywała, bo uznałabym to za Twój styl i Twój sposób. Dostrzegłam jednak coś, co mnie zastanowiło. A mianowicie owo szukanie właśnie. Mogłam się pomylić, nie przeczę.
Uff. Rozpisałam się...

Pozdrawiam z nadchodzącym pomału zmierzchem.

Przyszłam do siódemki, odwiedziłam wcześniej całą szóstkę.
I czuję, że cykl jest bardzo przemyślany. Jak puzzle, każda z części ma swój sens w układance. Rzeczywiście, jako odrębne byty, wiersze nie są tak mocno osadzone. Całość jawi się jednak różnymi kolorami, i biel, i błękity, i jesień, i zima.
Ostatnia część jest inna, różni się od wcześniejszych tonem. Jak dla mnie - nie ma już pytań, jest odpowiedź. Mogę się mylić, ale tylko w tej właśnie części, nie ma odniesień do tej drugiej osoby.

czytam trawę jako energię, esensję życiową.
Cykl to swoisty mikrokosmos - tak jak w tytule - tęsknoty.
Wywołał u mnie nostalgię, no.
Pozdrawiam!

Witaj Ajw

W cyklu Twoich wierszy: 1-7 stopniowo odsłaniasz,
,, że jak śmierć potężna jest miłość".

na białej łące odkwitanie
krokusom wieczne tu i teraz
niebo zamknięte dla straceńca
więc kładzie się cieniem u bram raju

w dusznym zapachu palonej trawy
narasta cisza dzieli kochanków
jędrne pagórki nabrzmiałe pragnieniem
bolą po nocach od niespełnienia

A wszystko to wzrusza czytelnika, zmusza do refleksji nad ludzką dolą i niedolą, wynikającą
ze źle pojętego miłowania używek.
Więc bdb - za temat i sposób rozwinięcia,
a świetne za zaskakującą puentę.