To z pewnością Poezja wysokich lotów. To się po prostu czuje, nawet jeśli tekst się tylko przeleci, nie zatrzymując na dłużej. Nawet wtedy, jeśli sporo obcowało się z dobrą poezją, intuicyjnie czuje się: TO JEST COŚ. Moja dusza estetki też doznała błyskawicznej rozkoszy, ale to taka jeszcze nieuświadomiona przyjemność, kiedy nie wiadomo, skąd idzie.

A ja lubię wiedzieć, więc się zatrzymam na chwilę. Gdybym miała w szkolnym stylu w jednym zdaniu napisać, o czym jest wiersz, odpowiedź byłaby taka: o męce tworzenia, taka Krystianczarnia, na wzór „Mironczarni” Białoszewskiego. Do takiej interpretacji skłania mnie tytuł „karszut”, czyli zasady przygotowania koszernego, a więc możliwego do zjedzenia dla wyznawcy judaizmu ( zjadliwego) pokarmu. Produktem kulinarnym poety- jest wiersz, a jego składnikami - słowa. Lektura wiersza potwierdza ten kierunek: „pyły niosą historię”, na językach za sucho, „niedopowiedziane”, „utyka mowa”, „zapowietrzone słowa”, „pusty głos”. Ale przecież możliwa jest i inna interpretacja, tę nawet bardziej obstawiam- o braku porozumienia między ludźmi, dwojgiem ludzi: „zabrakło miejsca w Twojej karawanie”. „Mowa jest źródłem nieporozumień”- mówił Lis z „Małego Księcia”. I tę ułomność procesu komunikowania się też wiersz oddaje. Jak? Pięknie. „Dziewiczę pustynie”- w pierwszej chwili pomyślałam, że ogonek przy ”e” przypadkowy, a „z” nie zauważyłam. Ale tylko przez sekundę. Piękne: przywracam dziewictwo pustyni. Nie do końca rozumiem, co ta metafora znaczy, ale mnie zachwyca. Pustynia= język? Dziewiczona- a więc przywracanie pierwotnej, nieskażonej siły słowu, by stworzyć nowy kod bez bariery niezrozumienia? Nie wszystko pojmuję. Więcej pewnie czuję, niż wiem, ale trwam urzeczona.
Jest jedno „ale”… Zawsze oceniam wiersz w kategorii: odbiorca; dla kogo jest pisany. W tym przypadku nie będzie szerokiego kręgu czytelniczego, bo to niełatwe strofy, zbyt intelektualne. A ja lubię, gdy wiersz trafia pod strzechy, co nie znaczy, że przedkładam teksty pisane pod gusta nie bardzo wymagającego czytelnika. Miłosz wielkim poetą był, ale kto dziś nie z musu czyta Miłosza? Szymborska wielką poetką była- i nawet dość prości ludzie zachwycają się „Kotem w pustym mieszkaniu” i „Wszelkim przypadkiem”. Wolę, jako osoba zainteresowana tym, by ludzie sięgali po poezję, ten drugi przypadek.

Utwór niesamowicie...trudny. Zastanawiam się czy nie za trudny.Poezja dla wybranych? Jestem zwykłym czytelnikiem, który kocha poezję, trochę pisze i stara się ją czuć.Tu jednak kłopot mam i trochę się załamałam, bo jeśli to jest własnie poezja najwyższych lotów to ja aktualnie jestem baaardzo niziutko.
pozdrawiam

I, doczekałam się, Krystianie

Strofoicznie to leży, językowo wyśmienite, treść nie wypływa na mielizny. Dobrze mi tu, więc raczej zamilknę, pobędę z wierszem.

Pozdrowienia.

ps. dobrze czasem wziąć Cię pod włos.

Wiersz czyta się chcąc smakować każdy wers jak najdłużej, "Gar­dło ni­czym mar­twa stud­nia, a wpa­dam w prze­stwór pod że­bra­mi." , bardzo ciekawa przenośnia (od gardła po żebra ).

"Dziewiczę
pustynie, a pusty głos tkwi w szczegółach, piasku,
który nigdy nie został zadeptany" = doszukiwałem się literówki -dziewicze - a znalazłem bardzo ciekawą myśl .

" Niebo ciemnieje,

oczodół traszki. Zabrakło miejsca w twojej karawanie." = puenta dająca wolną przestrzeń dla czytelnika . Pod wrażeniem .

lubię poznawać nowe słowa, co z pewnością zapewniasz, choć pod innym wierszem czekam wciąż na wyjaśnienie.

Przepiękny ten wiersz, człowiek się w nim zapada, czuje jak ziarenko piasku, w morzu pustyni, a przecież jednostkowe, w kręgu zapisanych, przynależnych jemu praw. Cokolwiek by zrobił, na nic nie ma wpływu, bo rzeczy dzieją się według ustalonych z dawna reguł. Zawsze samotność, z prochu powstałeś... karawana jedzie dalej...

Pozdrawiam