Nie przepadam za takimi wierszami, bo mnie onieśmielają. Sprawiają, że czuję się za mało inteligentna, za mało wrażliwa, za mało uduchowiona. Intuicja podpowiada mi- to jest bardzo dobry wiersz. Ale nie rozumiem do końca- dlaczego. Widzę rodzajowy obrazek z hożymi syberyjskimi dziewczętami. Nastrojowy, liryczny, wysmakowany. Ale tak naprawdę nie wiem, czy tak jest czy to nie jakiś tylko mój omam. Pozdrawiam.

Zupełnie trafił ten wiersz w moją wyobraźnię.
Jest jak ciepłe tchnienie rozszczebiotane jaskółkami.
Każdy wers układa się we mnie w opowieść, rozległą, przestrzenną... bo tak a nie inaczej sugerują słowa.
Przypomniała mi się bałałajka z Doktora Żywago... i łąki rozedrganych świetliście żonkili.
Przepiękny klimat stworzyłaś.

Pozdrawiam serdecznie

Monko,

Twoje wiersze określiłabym jako "intelektualne liryki opisowe". Ten szczególnie: jest w czym się zastanawiać, a obraz mimochodem wędruje przed oczy. Tak, jakbyś przed tymi oczami barwiła litery na różne kolory jak konopie płótna, aż człowiek sam nie wie, czy to barwne formuły, czy istota feerii... Chyba nie wyrażam się dość jasno, ale to trudne, gdy jestem olśniona

Pozdrawiam

OK, zgadzam się na kulebiak, ale bez skwarek i w ogóle mięsnych dodatków - bom weganka
I daję słowo, że czytając Twój wiersz rzeczywiście widziałam rozkołysane żonkilami stepy.
Hej

darku,
zabrakło Ci tuszu na uzasadnienie?

tłumaczenie przyjmuję do wiadomości. dziękuję.
a o pozostałym napisałam PW i proszę, byś mi odpowiadał tam, nie pod wierszem.

ok darku,
można nie wiedzieć, co to neologizm nastrojno i że Biełła to rosyjskie imię żeńskie,
ale żeby nie wiedzieć co to są:
szkwał (nagły wzrost prędkości wiatru, silny wiatr) i
stratusy - jesienne, zimowe chmury, zawieszone nisko nad horyzontem.
Czytałam o nich już dawno temu w książkach podróżniczych.

horyzonty należy poszerzać, a nie kręcić nosem, że się czegoś nie wie. niemniej przyjmuję do wiadomości Twoje marudzenie, choć zupełnie się z nim nie zgadzam. tym bardziej, że są wiersze trudniejsze, które rozczytujesz bez mrugnięcia. i jestem ciekawa, kto komentował wiersz, darek czy mania. ale to tylko pytanie retoryczne.

szamanko,
będą bez skwarek z kapustą kiszoną i kaszą gryczaną. a w ogóle kto wie, czy wiersz nie powstał przez jakieś moje kulinarne maligny. i to wszystko nie z powodu poezji, a głodomorstwa mam nadzieję, że częściej będziesz widzieć u mnie kwiaty!

Kamyczku,
ślicznie dziękuję. cieszy wspólne wyskubywanie
wyłuskałaś pierwszy, a przede mną cały alfabet. mam nadzieję nie zawieść kolejnymi razami.

pozdrawiam ciepło!

Każdy pisze, tak jak czuje i w sposób, który do niego przemawia, do jego wyobrażni. Nikt nie musi wiedzieć, co to szkwał, czy też flauta, gdzie jest rzeka Podkamiennaja i wioska Wanawara, czy są na Syberii liście, czy tylko igły sosen... I że praprawnuki zesłańców, z ciepłej Litwy, jadają kulebiaki, od święta wypiekane, ku chwale swoich przodków...
Rozumiem darka i manię, tekst niełatwy, swoisty i taki ma być, odpowiadający autorce z rodzynkiem leśmianienia - dreszczenieniem.
Fajne

Jest magicznie, tak, to słowo idealnie ujmuje istotę wiersza, oczywiście w moim odczuciu. Rodzajowo i nie tylko; ten obraz jest idealnie zatrzymany w momencie najwyższego piękna, w szczytowej chwili, kiedy słońce najczyściej przegląda się w kroplach rosy, tak jest u Ciebie i to mnie urzekło. Wspaniała impresja, pozdrawiam.