empatio - z nicka,

czemu ma służyć pisanie, jak nie pielęgnowaniu języka, próbom stylistycznym, zabawie formą i kojarzeniu jeszcze nieskojarzonego.
mnie natomiast nie bawi poezja typu:

na górze róże, na dole gaz,
chwalcie, chwalcie nas.

bo poezja to poszukiwania odpowiedzi na pytania ważniejsze od kolejnej zawiedzionej miłości i wałkowanie tejże, oraz męczenie tym innych.
nie jestem "kilka osób na tym portalu", nie zwracaj się więc do mnie w liczbie mnogiej. takie uwagi, do trendów poezji, uwagi ogólne możesz pisać na forum.
pod swoim wierszem oczekuję konkretów.
nie silę się na oryginalność, ani mój bohater.

jeśli nie przypadł Ci do gustu, wystarczy napisać: nie znajduję się tu - i już.
nie poszukuję klaki. nie obrażam się więc.

i na koniec: łatwiej jest negować wszystko z zasady, niż odważyć się zapytać, użyć argumentów by zakwestionować, to co się zbeształo.
owoż - zupełnie nie rozumiem negowania, dla negowania. ale może to ja jestem inna. taka przypadłość.

zapomniałabym o obcych miejscach. co zatem robią ci wszyscy pisarze, kiedy prowadzą nas na manowce w swoich książkach, które nie opowiadają o naszej, małej Koziej Wólce? że nie wspomnę tych piszących fantastykę.

opowiadam, bo mieszkam, a nawet jeśli nie. Karol May napisał Winetou nie stawiając stopy w Ameryce Północnej.

tyle tytułem komentarza.

Nie rozumiem dlaczego reagujesz tak emocjonalnie. Ja tylko powiedziałam swoje zdanie. Nie pisałam do Ciebie w liczbie mnogiej. Wspomniałam tylko o manierze, którą tutaj spotykam. Ja jestem początkującym autorem. Może więc się nie znam, choć czytam dużo poezji i jakiś gust mam. Nic nie poradzę na to, że ten rodzaj poezji do mnie nie trafia. Uzasadniłam dlaczego. Ciekawa byłam jak się tego rodzaju poezja sprzedaje, dlatego zadałam owo nieszczęsne pytanie. Nie będę się więcej odzywać, bo wbrew temu co piszesz nie bardzo radzisz sobie z jakąkolwiek krytyką.
Pozdrawiam pati.

Witaj!

Ja się w wierszu odnalazłam. Ale to chyba kwestia gustu, może podobieństwa losów, empatii (sic!)? Słowa tworzą obrazy i dźwięki, to sprawia, że czuję się jakbym była wewnątrz, choć nigdy nie byłam w Paryżu. Druga rzecz - podoba mi się przełamanie mitu romantyczności, sielanki; Twój Paryż nie wygląda jak ten z kolorowych pocztówek, owszem kolory też są, ale peel jest skazany głównie na czarno - czarne tunele. Pełno tu pośpiechu, niepokoju (szczególnie niepokoi ostatni wers).

Chyba najbardziej zapamiętam ten, boleśnie bliski fragment:



Pozdrawiam!

Jestem z powrotem. To nie Paryż, stolica świata, wyrafinowana elegancja, artyzm, romantyzm, powiew luksusu. Mimo tylu paryskich tropów może to być każde miasto- moloch. Fascynujące, niezwykłe, ale jednocześnie przerażające, dudniące kakofonią dźwięków z dominującym niskim C stukoczących pociągów, poznaczone labiryntem torów kolejek nad- i pod-ziemnych, w których można zapaść się, zatracić, zgubić. Poczucie bycia wyplutym jak z wnętrza mitycznego Lewiatana- z metra, przeraża. Klaustrofobiczny klimat podziemi zmusza do "byle szybciej, byle bliżej liści". Trudno nie zgubić celu: "lecz las, jak pochodnia, palił się w dniach". Pewnie drogi do ludzi też.

Cieszę się, ze mieszkam w mazurskich ostępach. Ale cieszę się również, ze mogłam przez chwilę pooddychać wyziewami metropolii. "Paryż wart jest"... oprócz "mszy"- szóstki!

Witaj Coca. Czytam Ciebie tyle już razy, że znam Twój styl, i dlatego łatwiej mi ocenić także i ten wiersz....Bo to że jesteś już prawie Francuzka, pozwala Tobie na opowiedzenie, przybliżenie czegokolwiek z tamtego kawałka świata....choć wcale to nie jest łatwa poezja.....Pozdrawiam.

Ciekawe!
A Paryż dziś śmierdzi rynsztokiem, tak samo jak w "Pachnidle".
Podobało mi się!
Pozdrawiam
Zbyszek

Monko,

i ja chciałam napisać komentarz wcześniej, ale ciągle coś mnie powstrzymywało; tymczasem w wałkowanej przeze mnie "Poetyce - wyborze materiałów", znalazłam stary (z 1977 r.), ale nad wyraz aktualny tekst Michała Głowińskiego "Wirtualny odbiorca w strukturze dzieła poetyckiego". Znalazły się w nim też następujące zdania:

"Warto podkreślić, że rozpowszechnianie się teorii, iż poezja musi być nieustannie nowym sposobem mówienia i powinna stawiać nowe wymagania czytelnikowi, inaczej sytuuje wobec wiersza czytelnika, jeśli śledzi bieżące przemiany życia literackiego. Czytelnik taki wie, że poezję czytać należy inaczej i nie szukać w niej podobieństw, np. do prozy publicystycznej czy przeboju. Mniemania takie każą mu przywiązywać szczególną wagę do tego, przeciw czemu - w innej sytuacji historycznoliterackiej - powinien się buntować. Nie znaczy to jednak, oczywiście, że w ten sposób każda dobra i rzeczywiście nowatorska poezja ma zagwarantowane dobre przyjęcie u publiczności literackiej. (...) Dzieje się zapewne inaczej. (...) Istotne jest to, że czytelnik dzisiejszy ma pełne możliwości, by zaaprobować bunt poety przeciwko całej dotychczasowej poezji i samemu jej tworzywu. Bunt, który dotyczy nawet języka. (...) Dla współczesnej kultury literackiej problemem podstawowym jest to, w jakim stopniu bunt taki jest społecznie sankcjonowany i aprobowany."

Musiałam przytoczyć te słowa, są bowiem ważnym dla mnie elementem rozumienia, że bez eksperymentów, bez bliskiego Ci odrzucania utartych konwencji i całkowicie chłonnego i otwartego poszukiwania-tworzenia nowych - nie zawaham się stwierdzić - literatura stanie w miejscu. I nie chodzi ani o pisanie elitarne, ani o klakę, ale o to, że czytelnik zwyczajnie wiele traci, nie podchodząc do takich projektów, jak Twój, z otwartym umysłem. Odbieram Twój tekst jako wręcz wizyjny, jak wizyjne bywały - paradoksalnie - wiersze awangardowych poetów XX-lecia czy, tworzącego sous le ciel de Paris, Norwida

Pozdrawiam serdecznie

Kolejna migawka z życia Tomasza Kolaża

Bardzo udany wiersz, Coco.

Nie wyróżniam ulubionego fragmentu: Cały tekst jest się czyta, a on pędzi susami Tomasza do natury: liści i płonącego czerwienią, jesiennego lasu. Pozdrawiam,

z.

Jak starcie z czymś, czemu nie pozwalamy - w nas - dojść do głosu. Lubię teksty pełne nagłych zwrotów i niemal transowego rytmu, który udziela się i prowadzi, jeszcze długo, długo po przeczytaniu.

M.
Dwa tygodnie łażę za Kolażem i z nim. Nie dziw się. To konsekwencja pracy jaką wkładasz i jaką dzielisz się.
Miałem się rozpisać i podzielić, ale obawiam się, że gdy to zrobię, paciorki nanizane ze słów przez Ciebie w "szale" mogą się rozsypać po podłodze i będę musiał zrekompensować sobie to kolejną tygodniową przerwą.
Do pewnych treści należ zmusić dojrzewanie wewnętrzne do poziomu mutacji. Tylko wtedy nie czujemy się po czytaniu inni.

Można by powiedzieć; chcę, ale boję się.

Paryż znam tylko z literatury i filmów, ale bez trudu mogę wyobrazić go sobie w ten sposób - jako trudne i często szare miasto, gdzie niekoniecznie można odnaleźć coś dla siebie.
Czy to znaczy, że Paryż jest przereklamowany? Nie. Ale wszystko zależy od osobistego spojrzenia, od jakiejś chwili, która działa w taki czy inny sposób, mieszając się z aktualnym nastrojem.
Oglądamy świat na wiele różnych sposobów i spory udział w tym ma nasza psychika.
Dla mnie wiersz jest prawdziwy, bo znam takie stany.

Ale przy okazji:

Zmieniłabym formy gramatyczne, by te słowa nie wpadały na siebie.


Pigalle.


Moulin Rouge - Czerwony Młyn.
Przypomniały mi się plakaty Toulouse-Lautreca, którymi w zasadzie wypromował Moulin Rouge.

To tak w ramach nadrabiania zaległości.

Spokojnych Świąt, Coca.