Szarość wyłazi zewsząd bezwstydnie,
kradnąc podstępnie uczuć kolory.
Siedzę w pokoju, nie ma cię przy mnie,
są łez modlitwy, serca nieszpory.

Wieczór przechodzi w ciemną jak smoła
noc o odcieniach wyrwanych z piekła.
Ja - zamyślony - nadal w nieszporach,
ty wciąż daleko tam, gdzie uciekłaś.

Jutro mam zamiar poczuć się śmielej,
blisko, spokojnie i bez zadęcia.
Odtąd co wieczór zamiast vesperae
pragnę odmawiać lepsze zaklęcia.

Tuż przed kolacją siądziemy głodni,
dotknę cię przy tym jakby niechcący,
lecz nie będziemy razem się modlić;
ty jesteś grzeszna, ja niewierzący.

Chcesz mnie nawracać? Spróbuj czasami,
wydając z siebie klasztorne jęki,
witać mnie zmierzchem i nieszporami,
a żegnać laudes w blasku jutrzenki.