Ojej! Ale wiersz! Stwarzasz słownik cudów takim pisaniem Zolu. W kolejnym wierszu zaskakujesz mnie obrazem, chwytasz za sobie znane sposoby łączenia wizji czasu. Zawieszasz w przestrzeni obrazy już pośniedziałe, z tymi które przed chwilą wyszły z garncarskiego pieca i jak to wychodzi, ten wiersz jest przykładem. Mam wrażenie, że wykroiła się kolejna seria.
Pozdrawiam serdecznie!

Odbieram ten jeden jako wersję warsztatową. Skondensowany na początku niewyszukaną metaforyką zmienia się w poszarpane luźne skojarzenia, by na koniec dogorywać puentą.
Coś po drodze stało się z tym utworem i nawet nie próbuję dociec co, ale na pewno jest w nim zalążek wart kultywacji. Czy tak się stanie, czy też nie jest mi trudno powiedzieć, ale sądzę że warto poświęcić trochę zapisanym, według mnie w brudnopisie słowom.

Serdeczne uśmiechy...

Dla mnie nie warsztatowa wersja, lecz ostateczna i właściwa. Pierwsza strofa rozłożyła mnie na łopatki jeśli chodzi o metaforykę, cudowna, i ten Charon i obole i wdowi grosz, tak pięknie połączyłaś to w wersy, jestem pod wrażeniem. I taka aksjologiczna problematyka w to wszystko wpleciona, taka częstotliwość zdarzeniowa pod przeciwstawianymi sobie obrazami. A co do puenty to sobie nad nią jeszcze trochę posiedzę, coś czuję, że będzie warto. Doskonały wiersz, Zolu. Pozdrawiam pięknie.

Borku,

dziękuję za komentarz i uznanie. Poszukaj, może warto a może Cię to rozczaruje


Amso,

nie jest to szkic. W dodatku to tekst bardzo osobisty. Powstał w dniu moich urodzin Dźwięcznie się kłaniam.

Serdecznie pozdrawiam,

z.

Amso,

cieszę się, że poszperałaś

z.