Co za gra słów, co za metafory, co za klimat stworzony w tym spokojnym, kameralnym wierszu
Wszystko przemyślane od a do z cieszy liryką intymną i intensywną, choć tę intensywność postrzegam bardziej jak ogień płonący w bryle lodu, którym jest świat, czasami odmawiający nam kochania, pusty i zimny...
I tę potrzebę właśnie świetnie oddałaś - to się czuje, widać, że bohaterka ginie w beznocach, w czasie, który przecieka gdzieś między palcami, nie przynosząc upragnionego spełnienia.
Ale końcówka jakby daje nieco światła, może któryś z tych dni, co nadejdą, będzie tym wyczekiwanym?

Cześć.
Moim zdaniem trochę ryzykownych (nomen omen) karkołomności - "mrużenie ryzyka", "mgła objęć", "nieoświetlone sądy" - no ale ja jestem wielbicielką konkretów.
Zamiast "zapląta" napisałabym "zaplącze", podejrzewam, że obie formy są poprawne, ale odnoszę wrażenie, że ta druga brzmi lepiej.
Nie przyłączę się do zachwytów, nie trafiło do mnie, no ale jeśli nie tym razem, to może którymś z kolejnych
Pozdro.