Wewnątrz snu

jestem tu u wejścia...

jeden krok

jedna decyzja

jeden sen

pamiętam szukam uparcie

zapominam czego i gdzie

wspiąć się

po drabinie

na pole złotej trawy

tam czas zanika pośród łanów zbóż

tam niebo jasne i dzień wieczny

pośród zieleni

tam mój los bezpieczny

czy tam wędruję?

lecz nie, to strzecha bura od deszczu mokra, to nie drzewa lecz mech

ach... wiem to sen...

wiszę i patrzę

przez czarną dziurę wyziera kosmos

gwiazdy planety, przestrzeń

nie wierzę

zawył pies na progu

nie to nie pies

a może

czy to jego szukam?

to nie wszechświaty, to słońce prześwietla strzechę, to jego barwy

skok na kolana

drzwi maleńkie uchylone

słyszę fale

zerkam

nicość rozproszona

pustka gdy włożyć rękę

zimno w palce doskwiera

czy tam jest moja własność?

nie dowiem się, te drzwi zbyt małe, ta droga zamknięta kusi tajemnica nie dotknięta

czy tam naprzeciw, gdzie drwa porąbane śpiewy słyszę?

otwarta droga

ptak ze swej dziupli wygląda

zamykam oczy i wdycham

las przedwieczny, tajemniczy

wysokie konary przebijają strzechy

oddychają drzewa jak puca, jak miechy

pachnie domem nad wzgórzami

ulotnymi wspomnieniami

znów pomyłka, senność mnie zmyliła, wszystko to opał, suszki i bukłaki wina …

mam dość poszukiwań, świt bilski plony marne

wtem największe wrota rozświetliła lampka blada

to co przede mną cień ukrył

wreszcie pokazał elektryki sługa

maszyny żywe-martwe

mają oczy, usta, macki

trwoga stroszy pióra

któż obrazy te powołał do istnienia

czym są?

komu czekają?

zatrzymać chcą?

sen zakończyć?

to za wcześnie, trzeba jeszcze sięgnąć celu

odwagi

przed siebie, tam moje ogrody i pałace

muszę zdążyć zanim świty

w opowieści czas ukryty

strach ogarnąć jest rozumem co się mieści w wyobraźni

strach dotknąć najgłębszych klejnotów własnych jaźni