Raz na święto Jare wszyscy się zebrali

I wspólnie ku czci Roda się zabawiali.

Wszyscy, poza jedną, zakochaną parą -

Miłość ich nie była dla Roda ofiarą.

Lecz Rod ich nie przeklął, był bowiem sprytniejszy

I pomysł na karę wysnuł boleśniejszy.

On im z całej swojej siły błogosławił -

Dziewięć miesięcy później dziecko im sprawił.

A stało się to w dzień Spasa Zimowego,

Pierwszego dnia zimy, jak nigdy mroźnego.

Ostrożniej jak z jajkiem się z nim obchodzili

I zaraz go też do kołyski złożyli.

Wziął imię Mikołaj, tak po inszej modzie,

Podług tej też mody ochrzczono go w wodzie.

Po wszystkich obrzędach rodzice zmęczeni

Siedli przy kołysce, wspólnie zamyśleni.

Myśleli: "Co też mu Makosza wywróży?

Jaki syn ich będzie, jak  już będzie duży?

Jaki wierg mu pisany, która jego nić? -

Przez to można owileć!... jak mu przyjdzie żyć?"...

I jak tak rozmyślali - pousypiali!

I dziecka swojego nie upilnowali!

Zaraz nad kołyską zjawia się zła mara -

Oto Narecznica, czarownica stara!

Płucze dziecko wodą, choć nie święta woda;

To woda przysłana dla dziecka od Roda.

Mokre dziecko kwili, dostało gorączki

I wyciąga przed się osłabione rączki.

Ojciec się upierał, że to są złe czary,

Matka zaś twierdziła, że od Spasa dary.

Rzekł więc ojciec w gniewie: "Co to za darczyńca,

Co przychodzi we śnie, cichy jak złoczyńca?"

Sam Spas zmierzał wtedy prosto do chłopaczka,

A darem od niego była leków paczka.

Usłyszał zniewagę wprost weń skierowaną;

Zatrzymał się, a świat z nim razem przystanął.

I miał już zawracać, takie miał zamiary,

Jednak dał im szansę, bo stronił od kary.

Pomyślał: "Może choć tej kobiety mowa

Sprawi, że mój gniew na tę chwilę się schowa?"

Ledwie to pomyślał, ona się ozwała

W te słowa: "Masz rację, hańba mu, nie chwała!"

Odszedł więc stamtąd Spas, a dziecko skonało.

Rodzice wciąż biadali: Jak to się stało?

Niejedno też na Spasa rzekli złe słowo

I obrażali go swą plugawą mową,

Dopóki to sam Rod nie stanął przed nimi:

"Komu urągacie słowami swoimi?"

Wtedy mu odrzekli, bardzo zawstydzeni,

Że oto Spas wierg ich dzieciątka odmienił.

Sprawił on, że śmierć się obróciła w życie,

A życie w śmierć. Rod im rzekł: "Wy się mylicie!

Wy, którzy to innym bóstwom zawierzacie

I swą wiarę w inną na siłę zmieniacie!

Żadnemu z bogów przodków się nie kłaniacie,

Wołacie doń w gniewie, tylko wyklinacie!

Samiście ten wierg swemu dziecku uszyli

I wy samiście nań bardziej zasłużyli!

To ja Narecznicę mą tutaj wysłałem,

Ja, z waszą pomocą, ten wierg mu utkałem!

Jeden tylko Spas chciał zapobiec tej szkodzie,

Jednakże przyszło mu stanąć na przeszkodzie -

Obelg on z ust waszych przeboleć nie zdołał;

Obrażony pomoc swą dla was odwołał."

Zapłakali na to: "Cóż teraz poczniemy?

Jak Spasowi skruchę teraz okażemy?"

Odpowiedział im Rod: "Oto, co zrobicie:

Najpiękniejszą z pieśni jemu ułożycie!

Wszystkie zaś jej słowa przekażcie synowi.

A wszystko niech będzie w zgodzienze słowami,

Które na pamiątkę niech ostaną z wami:

Poproś Mikołaja, przekaże Spasowi!"