Jako zdeklarowany piwosz czasem muszę Ci się przyznać, że za namową żony pijemy szampana, tak bez okazji, bo tak nam się chce i tyle
U Ciebie tradycyjnie wszystko ma swoje, ważne, intymne znaczenie, i nawet ów szampan to preludium do kochania, wierny towarzysz upojnych chwil, nieodzowny dodatek i wartość sama w sobie - ujęłaś to ulotnie i bardzo z wdziękiem - czuć wyraźnie, że Amor jest w pobliżu i strzela swymi strzałami, a Wy, sącząc szampana, bliscy sobie jak nigdy...
Znów urzeka prostota i umiejętność jasnego wyrażenia myśli, nastroju i tego, co między wierszami.
Masz swój styl i ja bardzo się w nim animuję
W poezji szukam tego jasnego wierszowania, okraszonego prostotą wyrazu i słowa, i zawsze mi to dajesz, Iwonko, dzięki wielkie

ajw - niestety muszę pozwolić sobie na dygresję, mam nadzieję, że mi wybaczysz i moje słowa coś wniosą do wiersza. Otóż uwielbiam szampana, jego uwalniane perełki, pieniące się i cichutko szumiące obietnicą, smaku, przyjemności, podniebnej (od podniebienia, nie myśl sobie), rozkoszy. I o tym jest Twój wiersz, wracając do meritum, a chociaż dostrzegam, że szampan jest tu raczej pewną metaforą, wszystko inne się zgadza. Piękna puenta. Ale u Ciebie tak zawsze.



Pozdrawiam

Pozbyłbym się trochę tego szampana, skoro i tak został inspiracją wiersza i to o nim tekst traktuje. Na plus powiem, że to dość ciekawy motyw, można z niego wykreować wiele ciekawych historii i znaczeń, samo słowo szampan czy champagne ma w sobie moc przywoływania lub wyobrażania wspomnień. Dzięki temu tekstowi zajrzałem na wikipedię by poczytać co nieco w temacie.

Sam cytat ma według mnie wątpliwą wartość, ale to już niech spadnie na bary Madame Popmadour. Tytuł zaciekawił, jak większość obcojęzycznych, chociaż ja bym wolał, żeby autor nie wyjaśniał co oznacza, żeby można było dojść do tego samemu - ale to taka moja rzecz.

Moim zdaniem za dużo tu metafor i usiłowań doprowadzenia do wieloznaczności, praktycznie w każdym wersie kryje się dla czytelnika jakiś szyfr do rozwiązania, do którego w większości
dochodzi jednak całkowicie.


czekam na dłonie rozpraszające ciszę

wypełnisz powoli
bez zbędnych kropel

Przerzutnia - dla mnie ciężka do zrozumienia - musiałem się chwilę przyglądać zanim ją zauważyłem. Może to wina wersyfikacji, może po prostu nie dopatrzyłem. Cały tekst jest jednak w moim mniemaniu dobrym polem do fascynującego rozbierania wiersza, szczególnie takiego zmysłowego, będącego pragnieniami pl-a, które wypłynęły na powierzchnię.

Witaj. mam parę podpowiedzi zanim skreślę słowo o odczuciach.
proponuję tytuł oznaczyć gwiazdką a objaśnienie ze "słów od autora" przenieść dużo poniżej wiersza i opatrzyć tym poleceniem: small. zniknie powtórzenie (które co prawda nie wierszu, ale sprawia/powiela wrażenie wpadania na się.

no i podzielam zdanie kresowiaka, że cytat z Madame P. jest przyciężkawy i gada za wiersz. bez cytatu słowa obronią się same. tak jak jest teraz, cytat stanowi integralną część wiersza i powiela, a niepotrzebnie.
chciałabym przeczytać o Twoich szampańskich odczuciach, a nie Madame

i tak sobie myślę, że gdybyś znalazła zastępstwo dla szampana z pierwszego wersu, wiersz stałby się tajemnicą. a tak od początku wiadomo o co idzie.

podrzucę Ci słówko do wykorzystania.
myśli o płynności

a tutaj musisz poprawić, bo odmieniasz źle.

myśli (o kim? o czym?) o szampanie, płynności i - myśli o kandyzowanych owocach
u Ciebie jest owoców

i na koniec puenta. msz, nie zaszkodzi wierszowi a nada dwuznaczności i rozszerzy spectrum jeśli utniesz ostatni wers, serio serio.
samo wypełnianie powoli pozwala sądzić, że będzie dokładne, bardzo dokładne.

i jak utniesz, to przerzutnia:

czekam na dłonie rozpraszające ciszę

wypełnisz powoli

będzie klarowna i w sam raz.

nauczona doświadczeniem, wiem, że przerzutnia musi być zwięzła, by otwierała pole do interpretacji.

usunięcie ostatniego wersu spowoduje choćby, że wypełnianie nie będzie się kojarzyło tylko z nalewaniem, ale właśnie pozwoli podążyć w stronę, którą zasugerowałaś cytatem. a tenże stanie się zbędny i zniknie wrażenie przegadania.

Francuzi lubują się w kandyzowanych owocach, teraz przed wigilią jest ich pełno wszędzie, w różnych zestawach, aż oczy się nie mogą napatrzeć. z szampanem - próbowałam - smakują wyśmienicie. mnie niestety po szampanie okropnie boli głowa (:

kończąc. wymyśliłam, że jeśli przyjąć owoce, za symbol przemijania i jesieni, takoż i szampan mógłby nim być, wiersz staje się symbolem zatrzymania czasu i piękna, (w butelce, czy w cukrze) również kobiecego. i w takim kontekście podoba mi się. niemniej uwiera mnie to co wyżej.

pozostawiam paryżewski uśmiech i pozdrawiam.

Bardzo mi się podoba, szczególnie "musująca wyobraźnia" - wiele w tym stwierdzeniu subtelności i słodyczy, w ogóle w całym utworze świetnie wykorzystałaś tę właśnie dużą poetycką nośność słodkości. Mnie osobiście Twój utwór przypomniał, jak kiedyś z moim chłopakiem rozmawialiśmy na zajęciach o jedzeniu czekolady, mając na myśli coś zgoła innego Coś mi mówi, że i u Ciebie w palonym cukrze wiele się kryje

Oszołomiona szampanem, pozdrawiam serdecznie

Nie wiem już ile razy zbierałam się do komentarza, ale ciągle coś mi stawało na przeszkodzie. Dziś się uparłam, że choćby nie wiem co, skomentuję.

Trochę się przeobraził już, widzę, od mojego pierwszego czytania, zwłaszcza w poincie - w moim odczuciu na plus, bo w poprzednim rozwiązaniu nasuwał mi się taki obrazek, że już dziś o nim nie opowiem, bo wyjdę na zboczoną do kwadratu.

Tak sobie myślę, że czwarty wers pierwszej cząstki można by odbić i np. skursywić lub wziąć w nawias, bo w moim poczuciu wygląda raczej jak didaskalia niż tworzy treść. Nie to, żeby mi się nei podobał, bo wręcz przeciwnie, tworzy fajny klimat i jest tu bardzo konieczny, ale jednak nie stanowi treści jako takiej a jest właśnie takim zbudowaniem tła, jeśli wiesz co chcę powiedzieć...

I jeszcze doczepię się jednej rzeczy, bo ona mi strasznie psuje wiersz, ale to strasznie, strasznie, strasznie, o to:



Wolałabym bez tego fragmentu, bo mi psuje całą metaforę okołoszampanową i wprowadza element ludzki, co spłaszcza mi pointę. Bo już tylko jedno erotyczne skojarzenie mi zostało a chciałabym, żeby można było sobie iść inną ścieżką skojarzeń i pozostać przy samym szampanie, że to on i jego bąbelki wypełnią, rozweselą głowę. No, ale to ja. Ja marudna jestem.

Swoją drogą, kilka lat temu napisałam miniaturkę z winną metaforą z erotycznym podszeptem, stąd widać, że wędrujemy podobnymi ścieżkami skojarzeń.

Niezależnie od moich grymasów, podoba mi się ten szampański erotyk.

Pozdrowienia.