Znakomicie;-) Jak cudnie bawisz się słowem, ba, (i)grasz z nim w kotka i myszkę i nie Tyś w tej konfiguracji tą przysłowiową spod miotły, mimo że przeciwnik to uzbrojone w arsenał najpotężniejszych oręży wszechświata- "zło" i jego dzieci ;-) Nie chciałabym się z Tobą tłuc na słowa ;-) Więc na wszelki przypadek ;-) nawet nie spróbuję schylić się po bodaj kamuszek ;-) Powrócę tu, by rozebrać Cię i obejrzeć z każdej strony przy dziennym świetle ;-) "Do widzenia. Do jutra".

Przecież pisałam o zabawie i grze - (i)graniu- i o tym, jak Ci to po mistrzowsku wyszło.
Rzecz pierwsza: zachwycająca przyczynowo-skutkowa konsekwencja łańcucha słów, którymi się bawisz: złodziej->kraść->kraty. Po drugie- przypominasz o pierwotnym znaczeniu słowa złodziej, jako tego co czyni zło. Po trzecie-szczególnie podoba mi się:

<<zakradłem się na śmierć
czekała na mnie
i pode mną też>>

Nie miałam na co dzień świadomości ze źródła słowa "zakraść się" i jego związku z "kraść" W Twoim wersie czasownik zrobił się wieloznaczny: 1. polowałem na śmierć 2. nakradłem tyle, że więcej się nie da; a nawet 3. polowałem na tę, która czekała na mnie a nawet pode mną niemal do usranej (sorki) śmierci ;-), w dodatku rozprawiasz się z ” na mnie” uwypuklając wieloznaczność wyrażenia. << Szkocka krata w angielskim więzieniu>> doskonale puentuje Twoje igraszki słowne i dodatkowo (realnie) igranie ze złem. Podobnie jak celny w kontekście wiersza tytuł. Pytanie o sens i taka a nie inna odpowiedź sytuuje-moim zdaniem- wiersz w kategorii zabawowej i nie należy się doszukiwać szczególnych sensów, zatem nie będę próbować, choć pewnie coś bym znalazła ;-)

Fantastyczna zabawa słowem. Wieloznaczności, prztyczki w nos, ślepe zaułki.

Ja mam z jednej strony potężny niedosyt, bo tak krótko, ale za chwilę łapię się na tym, że coś przeoczyłam. I już czytam inaczej, nie pamiętając, co znalazłam za czytaniem pierwszym. A, co najważniejsze, nie mam o to żalu do autora, bo wiem, że za kolejnym podejściem wydłubię coś nowego.
Każdy wyraz to osobny byt, który może być przymierzany do tych co przed, po nim, ale i tych, co spadły na drugi koniec. Wersu, strofy, wiersza, whatever.

Jestem w pełni zaspokojona tym wierszem. A to mi się rzadko zdarza.

Tylko ja bym chyba bez dużych liter i interpunkcji. Ale to ja.

Tak już krążę od pewnego czasu koło Ciebie, Łabądku, no i wreszcie odważyłam się zjawić.

Uwaga pierwsza - jeżeli nie chcesz mieć tasiemca, tylko wiersz, to wejdź w "edytuj", zaciemnij i kliknij "usuń zbędne akapity". Wtedy znikną te ogromne entery.

Dobry tytuł, dobra gra słów, dobre zakończenie. Fakt - ironia.
No i delikatne rymy - świadome?

A co mi się nie podoba, to:
- zło dziej się/złodzieję się/zakradłem się - czyli "sięjoza".
Proponuje ostatnie "się" wywalić:
- W nocy za­kra­dłem
na śmierć - "się" powyżej doskonale rozciąga swoje znaczenie także i na ten wers.

Ten wiersz można smakować na różne sposoby, co dla osób lubiących uczty słów jest frajdą.

Miłego