Jasność absolutna - puma81
Kategoria Konkursowa » Dreszczyk z gwiazdą w tle » Jasność absolutna
W chwili narodzin na niebie zakwita gwiazda, świeża jak przebiśnieg, tętniąca światłem, a gdy ludzkie istnienie dobiega końca, wygasa na zawsze. Przybierając postać czarnego, spopielonego punktu, wędruje na cmentarzysko innych wypalonych obecności.
Ludzkie gwiazdy mają właściwości cefeid, pulsują, zmieniając natężenie lśnienia. Babcia mówiła, że mrugają, bo są oczami duszy. Czasem osiągają jasność absolutną, błyszczą najmocniej, wyznaczając moment, w którym życie zyskuje nową tożsamość, chwilę, mającą moc pokonywania śmierci.
Usta pachną gorączką. Palce drażnią wilgotne miejsce, nabrzmiałe jak dojrzała wiśnia. Język biegnie wzdłuż szyi i zatrzymuje się na twardym sutku. Patrzysz w oczy, wypełniając przestrzeń wewnątrz mnie, obserwujesz źrenice, pulsujące w rytmie twoich ruchów. Zaciskam dłonie na plecach i obejmuję nogami talię, mocno, tak jak lubisz. Nasze spojrzenia są splątane niczym pędy młodych roślin, szybujących ku słońcu.
- Krzycz, mała – szepczesz.
Krzyczałam, ale on wybrał inny krzyk. Krzyk radości, tak powiedział. Widziałam, jak falowała na nim delikatnie niczym falbana przy spódnicy. Słyszałam jej krzyk, a on mówił, że jest słodki. Później wiatr porwał biały welon z jej głowy, a ona znowu krzyczała. Krzyczała też wtedy, gdy jego powieki zakryła czarna, sypka ziemia. Łzy, skapując z długich rzęs, naznaczały ją piętnem, podobnym do wypalonych kroplami jego krwi stygmatów, przez które wyciekła dusza.
Powietrze wiszące nad ziemią jest gęste od zapachu ziół. Szkarłatne strużki krzepną między drobnymi kamykami, jak cieknący po świecy wosk. Tężeją, zamykając w sobie nieruchomość oczu.
W promieniach słońca ciało stygnie powoli, dając złudzenie tlącego się życia. Kolczyki migoczą, rzucając rozedrgane iskry na poplamione krwią palce. Przytulam twarz do twojej szyi, jeszcze pachnie, jak wtedy, gdy byłeś we mnie pierwszy raz.
Czekoladowe gwiazdki leżą obok. Ona lubi słodycze. Lubi krzyk, skłębiony w twoich oczach. Nie należysz już do niej.
Oddech szarpany uderzeniami serca, klisze z przeszłości zajęte płomieniem, cisza. Czuję śliską wilgoć między udami. Sczerniała dusza wyciąga obślizgłe łapy i pragnie śmierci. Odchodzą anioły. Jasność absolutna.
Broń w dłoni jeszcze żyje, mruczy i drży.
Nie każdy blask jest na tyle mocny, by rozproszyć ciemność. Dziewczyna z gwiazdą, tak mówili ci, którzy na mnie polowali, i ci, którzy pieścili gwiazdę wytatuowaną za uchem, tam, gdzie tańczył jego język. Chcieli zamknąć dzikuskę w klatce własnych fantazji. I zamykali, ale tylko w chwili, gdy zabierałam ich na szczyt. Potem gasiłam lśnienie jak niedopałek w popielniczce. Wycinałam na piersi krwawe, gwiaździste niebo, znikające dopiero kilka metrów pod sypką ziemią, wśród padlinożernych robaków.
Zła nie można zdusić kratami, nosi w sobie niezmąconą wolność.
Mężczyzna podniósł wzrok znad opasłych akt.
- Czemu zabiła pani strażnika?
- Chciał się pieprzyć za czekoladowe gwiazdki.
Kajdanki zabrzęczały na nadgarstkach jak wyszukana biżuteria. Cyniczny uśmiech, pełzający po pięknej twarzy naprzeciwko, zrosił plecy mężczyzny lodowatymi kroplami.
- Nie można mieć nieba za paczkę cukierków - stwierdziła ze spokojem.
- Nieba?
- Spróbujesz? Lubię krzyczeć.
Poczuł mrowienie w lędźwiach, jak wtedy, gdy dotykał kobiecego łona pierwszy raz.
- Nie, wróćmy do...
Przerwał mu perlisty śmiech, jakby był dzieckiem, chcącym ukryć zjedzone słodycze za upaćkanymi ustami.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
puma81 · dnia 28.12.2013 20:35 · Czytań: 1320 · Średnia ocena: 4,7 · Komentarzy: 36
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Przeczytałem dwukrotnie, aby lepiej zrozumieć, bo tekst jest naprawdę mocny. Moje pierwsze skojarzenie, to bohaterka z rozdwojeniem osobowości, która nie za bardzo przepada za facetami i ma wyraźne powody, aby wycinać im na piersiach "krwawe, gwiaździste niebo". Ale wiesz, ja mam specyficzne skojarzenia 
Od pierwszych zdań stworzyłaś napięcie, a wszystko doskonale się uzupełnia, końcówka wyjaśnia pewne wątpliwości, co mi umknęło? Poczekam na pozostałe komentarze, lecz dreszcz jest i Twoja miniatura, Pumo, jest z gatunku tych, które lubię czytać. Spełniła moje oczekiwania.
Od pierwszych zdań stworzyłaś napięcie, a wszystko doskonale się uzupełnia, końcówka wyjaśnia pewne wątpliwości, co mi umknęło? Poczekam na pozostałe komentarze, lecz dreszcz jest i Twoja miniatura, Pumo, jest z gatunku tych, które lubię czytać. Spełniła moje oczekiwania.
Obrazowo, oczywiście, musiało być tak nieziemsko obrazowo...
Każde wyczytane zdanie przynosi na myśl konkretną wizję, porównania budują ciekawy klimat i nadają całości magicznego wydźwięku.
Niby to początkowo opowieść się snuła, jednak znienacka wyłonił się zupełnie inny obraz bohaterki, niż sobie początkowo układałem.
Jako fan krwawych rozwiązań (w opowiadaniach, rzecz jasna) jestem na tak.
Każde wyczytane zdanie przynosi na myśl konkretną wizję, porównania budują ciekawy klimat i nadają całości magicznego wydźwięku.
Niby to początkowo opowieść się snuła, jednak znienacka wyłonił się zupełnie inny obraz bohaterki, niż sobie początkowo układałem.
Jako fan krwawych rozwiązań (w opowiadaniach, rzecz jasna) jestem na tak.
To jest to !
No tak, dreszcz jest, nie da się ukryć.
Też przeczytałem dwa razy, jak pablovsky. Narracja prowadzona z dużą dyscypliną, precyzyjnie, faktycznie - bardzo obrazowo. Przypomina kota, stąpającego dobrze wyważonymi krokami. I tylko taką ilością kroków, ile trzeba.
Nie, nawet mniej tych kroków niż u kuta. Czyli mniej, niż trzeba. Może to ograniczenie konkursowym limitem, może hermetyczność Twojego stylu. Ale tekst, który tak idealnie niesie stylem i sposobem prowadzenia narracji (nawet pierwszym akapitem byłem przykuty już na dobre), nie jest jasny, nie jest oczywisty, zostawia tak dużo do interpretacji czytelnikowi, że aż gubi się gdzieś sens. Nie nadążam za związkiem przyczynowo-skutkowym, nie jestem pewien motywów.
A szkoda, bo tak pięknie opowiadać, to nie każdy potrafi.
Też przeczytałem dwa razy, jak pablovsky. Narracja prowadzona z dużą dyscypliną, precyzyjnie, faktycznie - bardzo obrazowo. Przypomina kota, stąpającego dobrze wyważonymi krokami. I tylko taką ilością kroków, ile trzeba.
Nie, nawet mniej tych kroków niż u kuta. Czyli mniej, niż trzeba. Może to ograniczenie konkursowym limitem, może hermetyczność Twojego stylu. Ale tekst, który tak idealnie niesie stylem i sposobem prowadzenia narracji (nawet pierwszym akapitem byłem przykuty już na dobre), nie jest jasny, nie jest oczywisty, zostawia tak dużo do interpretacji czytelnikowi, że aż gubi się gdzieś sens. Nie nadążam za związkiem przyczynowo-skutkowym, nie jestem pewien motywów.
A szkoda, bo tak pięknie opowiadać, to nie każdy potrafi.
puma81 - mocny dreszcz, taki jakiego oczekiwałam po konkursie, zakamarki mrocznej duszy, instynkt zabójcy ubrany w piękne ciało, kuszący zawsze i pomimo sytuacji. Podoba mi się styl i to w jaki sposób został wykorzystany.
Pozdrawiam
Pozdrawiam
Cudowny język, wyrafinowane opisy dopracowane do ostatniej litery.
Idealnie makabryczny tekst.
Nachalne ciarki biegały po mnie podczas czytania każdego zdania.
Przyszła mi na myśl modliszka pożerającą swoich partnerów.
Z tym, że to natura tak ukształtowała jej zachowanie.
A co spowodowało mordercze instynkty dziewczyny z gwiazdą?
Czytając miniaturę można się tego tylko domyślać.
Faktem jest, że coś takiego nie bierze się z niczego.
Najczęściej powodem jest mocno zakorzeniona krzywda domagająca się kary, momentu triumfu, chorej satysfakcji zadośćuczynienia i bycia ponad czymś.
Nie wnikam w to.
Wolę przeczytać tekst po raz drugi, pomimo że zasypuje czytelnika ciężarem czarnej ziemi.
Ale ciągnie i dreszczy.
Super! Super!
Idealnie makabryczny tekst.
Nachalne ciarki biegały po mnie podczas czytania każdego zdania.
Przyszła mi na myśl modliszka pożerającą swoich partnerów.
Z tym, że to natura tak ukształtowała jej zachowanie.
A co spowodowało mordercze instynkty dziewczyny z gwiazdą?
Czytając miniaturę można się tego tylko domyślać.
Faktem jest, że coś takiego nie bierze się z niczego.
Najczęściej powodem jest mocno zakorzeniona krzywda domagająca się kary, momentu triumfu, chorej satysfakcji zadośćuczynienia i bycia ponad czymś.
Nie wnikam w to.
Wolę przeczytać tekst po raz drugi, pomimo że zasypuje czytelnika ciężarem czarnej ziemi.
Ale ciągnie i dreszczy.
Super! Super!
Miniatura skojarzyła mi się z Nagim Instynktem, gdzie Sharon Stone zabijała swoich kochanków, uprzednio zwabiając ich swym ciałem do momentu, aż nie spotkała tego, którego nie była w stanie zabić. Tutaj sytuacja odwrotna. Może źle interpretuję, ale wydawało mi się, że pierwszy seks, jest seksem ukochanych, bo jest niezwykle subtelnie opisany, z wielkim uczuciem, które wręcz przebija. Potem ukochany umiera, ale chyba nie z jej winy (?), a z niej ulatuje życie. Zostają tylko czekoladowe gwiazdki i tatuaż, a ona wpada w wir nieczystości. Dlatego zakończenie jest takie wymowne. Dostrzegam nawet w nim grę słów.
Wysoko.
Wysoko.
Bardzo obrazowe, miejscami poetyckie opisy, ciekawa narracja i zabieg kursywą. Tekst do wielokrotnego zaczytania. Podoba mi się sam pomysł i wpleciona na wiele sposobów, ubrana w różne kolory gwiazda. Do tego szczypta erotyki, krwi i dreszczu oczywiście. 
Najbardziej zapamiętałam:
!
Pozdrawiam!
Najbardziej zapamiętałam:
Cytat:
zy, skapując z długich rzęs, naznaczały ją piętnem, podobnym do wypalonych kroplami jego krwi stygmatów, przez które wyciekła dusza.
!
Pozdrawiam!
Mocne, widać włożoną pracę. Stylistycznie przesmaczne.
Słowa, którymi można się delektować. Jak zauważyli przedmówcy - tekst do wielokrotnej konsumpcji.
Gdzieś mam dalekie skojarzenia, nie jezykowe, a tematyczne, z "Czekając na barbarzyńców" J.M.Coetzee. Ot, takie luźne coś w głowie.
Bardzo dobry tekst.
Słowa, którymi można się delektować. Jak zauważyli przedmówcy - tekst do wielokrotnej konsumpcji.
Gdzieś mam dalekie skojarzenia, nie jezykowe, a tematyczne, z "Czekając na barbarzyńców" J.M.Coetzee. Ot, takie luźne coś w głowie.
Bardzo dobry tekst.
Tekst jest bardzo dobry stylistycznie, przykuwa uwagę i wyostrza wyobraźnię obrazami. Jednak nie odpowiada mi tak duże zawoalowanie jego sensu. Piszesz tak, jakby to było do działu poezji. Ja, jako odbiorca prozy, oczekuję trochę więcej "kawy na ławę". Bo cóż z tego, że treść jest pięknie podana, jeśli odchodzę z uczuciem zniechęcenia, że jestem jakimś głupkiem, który nic nie rozumie.
Pozdrawiam.
Pozdrawiam.
Serdecznie dziękuję Wszystkim za poświęcony czas
Pablo, Twoje skojarzenie jest trafne, bohaterka wycina gwiazdy na piersi swoich ofiar. Osobowość wieloraka - niezupełnie, ale w zasadzie można powiedzieć, że po tym, jak ukatrupiła swojego ukochanego, zyskała całkiem nową tożsamość.
Jeżeli dla Ciebie jest mocne, znaczy, że naprawdę takie jest
henrykinho, no, musiało być obrazowo i na początku magicznie, chociaż walczyłam z całych sił. Ale chyba i tak przesadziłam. Super, że jesteś na tak
labedz, fajne porównanie do kota, podoba mi się. Bohaterka jest impulsywna i tak wrażliwa na odrzucenie, że stanowi motyw sam w sobie. Wymknęła się nieco spod mojej kontroli, przyznaję.
Jeżeli według Ciebie narracja "leci" idealnie, to fantastycznie, bardzo się cieszę.
amso/a59o, dzięki za pochwalenie stylu. Tak, to o najczarniejszych zakamarkach duszy. Czasem wychodzą z cienia i wtedy...
szamanko, latam!
W Twoich ustach (wirtualnych) stwierdzenie "cudowny język" oznacza niebo, chociaż może pod tym tekstem to niezbyt trafne określenie
Idealna interpretacja, bohaterka pragnie mieć władzę nad czymś, co ją samą strąciło w przepaść. Dotarłaś do sedna.
Dziękuję za tyle ciepłych słów.
Almari, zgadza się, drugi akapit to seks zakochanych. Potem ukochany umiera, z jej winy, gdyż bierze sobie za żonę inną kobietę (próbowałam to umieścić w trzecim akapicie, nie wiem czy się udało, raczej nie). I to jest moment zwrotny w życiu bohaterki.
Tak, w zakończeniu jest gra słów. Dziękuję serdecznie za pochylenie się nad tekstem
shinobi, przyznam bez bicia, że Twój komentarz przyprawił mnie o zawrót głowy.
Czuję się wyróżniona.
Dzięki wielkie
blaszko, wiem, że zagmatwałam. Ten tekst to mój miniaturowy eksperyment i każdy komentarz jest na wagę złota. Cieszę się, że chociaż stylistyka się podobała. Jeżeli Czytelnik odchodzi zniesmaczony, to jest to wina autora.
marukjo, bardzo się cieszę, że akurat Tobie tekst przypadł do gustu, ze względu na "poetyckie" zaangażowanie w portal To znaczy, że jestem w stanie wykrzesać z siebie namiastkę poezji. Dzięki
Jeszcze raz Wszystkim dziękuję
Pablo, Twoje skojarzenie jest trafne, bohaterka wycina gwiazdy na piersi swoich ofiar. Osobowość wieloraka - niezupełnie, ale w zasadzie można powiedzieć, że po tym, jak ukatrupiła swojego ukochanego, zyskała całkiem nową tożsamość.
Jeżeli dla Ciebie jest mocne, znaczy, że naprawdę takie jest
henrykinho, no, musiało być obrazowo i na początku magicznie, chociaż walczyłam z całych sił. Ale chyba i tak przesadziłam. Super, że jesteś na tak
labedz, fajne porównanie do kota, podoba mi się. Bohaterka jest impulsywna i tak wrażliwa na odrzucenie, że stanowi motyw sam w sobie. Wymknęła się nieco spod mojej kontroli, przyznaję.
Jeżeli według Ciebie narracja "leci" idealnie, to fantastycznie, bardzo się cieszę.
amso/a59o, dzięki za pochwalenie stylu. Tak, to o najczarniejszych zakamarkach duszy. Czasem wychodzą z cienia i wtedy...
szamanko, latam!
W Twoich ustach (wirtualnych) stwierdzenie "cudowny język" oznacza niebo, chociaż może pod tym tekstem to niezbyt trafne określenie
Idealna interpretacja, bohaterka pragnie mieć władzę nad czymś, co ją samą strąciło w przepaść. Dotarłaś do sedna.
Dziękuję za tyle ciepłych słów.
Almari, zgadza się, drugi akapit to seks zakochanych. Potem ukochany umiera, z jej winy, gdyż bierze sobie za żonę inną kobietę (próbowałam to umieścić w trzecim akapicie, nie wiem czy się udało, raczej nie). I to jest moment zwrotny w życiu bohaterki.
Tak, w zakończeniu jest gra słów. Dziękuję serdecznie za pochylenie się nad tekstem
shinobi, przyznam bez bicia, że Twój komentarz przyprawił mnie o zawrót głowy.
Czuję się wyróżniona.
Dzięki wielkie
blaszko, wiem, że zagmatwałam. Ten tekst to mój miniaturowy eksperyment i każdy komentarz jest na wagę złota. Cieszę się, że chociaż stylistyka się podobała. Jeżeli Czytelnik odchodzi zniesmaczony, to jest to wina autora.
marukjo, bardzo się cieszę, że akurat Tobie tekst przypadł do gustu, ze względu na "poetyckie" zaangażowanie w portal
To znaczy, że jestem w stanie wykrzesać z siebie namiastkę poezji. Dzięki Jeszcze raz Wszystkim dziękuję
Świetny obraz femme fatale o wyraźnie psychopatycznych cechach, jakbym czytał wypowiadane lodowatym szeptem kwestie filmowe H. Lectera - dreszcz jak się patrzy, nawet dreszczysko
Myślę, że utwór nie jest aż tak bardzo zawoalowany, wystarczy powoli czytać, odhaczać kolejne pojawiające się osoby tego dramatu i wszystko układa się w mroczny witraż patologii, gęsty i lepki, jak tchnienie Zła, które stanowi ważny element całej tej opowieści.
Zabieg z kursywą bardzo celny, przeplatanie scenek mocno podkręca temperaturę, czytając czuć ciężką atmosferę, która spowija poszczególne wydarzenia, a trafnie użyty naturalizm potęguje efekt "pokrętności" całego opowiadania, gdzie obok kobiety kolejną bohaterką tej miniatury jest... śmierć.
To w niej świeci jasno mroczna gwiazda morderczyni.
Swoiste życie w śmierci, jako alternatywnej rzeczywistości, a może tej jedynej?
Językowo nie muszę mówić jak jest, bo jest to tradycyjnie najwyższa półka.
Wysoko też oceniam walory literackie - widać, że wiesz, co chcesz przekazać i czynisz to za pomocą obrazów - oryginalny zabieg, dający tekstowi sporo dynamiki.
Dałaś świat, w jakim nigdy nie chciałbym się znaleźć.
Idealnie ukazana osobowość uzależniona od sexu i zabijania, i myślę, że sam sex bez mordowania kochanków nie interesowałby kobiety.
Podobnie jak Lectera, który musiał skonsumować ofiarę, bądź jej części.
Ocena wiadoma
Pomyślności w Nowym Roku 2014!
Myślę, że utwór nie jest aż tak bardzo zawoalowany, wystarczy powoli czytać, odhaczać kolejne pojawiające się osoby tego dramatu i wszystko układa się w mroczny witraż patologii, gęsty i lepki, jak tchnienie Zła, które stanowi ważny element całej tej opowieści.
Zabieg z kursywą bardzo celny, przeplatanie scenek mocno podkręca temperaturę, czytając czuć ciężką atmosferę, która spowija poszczególne wydarzenia, a trafnie użyty naturalizm potęguje efekt "pokrętności" całego opowiadania, gdzie obok kobiety kolejną bohaterką tej miniatury jest... śmierć.
To w niej świeci jasno mroczna gwiazda morderczyni.
Swoiste życie w śmierci, jako alternatywnej rzeczywistości, a może tej jedynej?
Językowo nie muszę mówić jak jest, bo jest to tradycyjnie najwyższa półka.
Wysoko też oceniam walory literackie - widać, że wiesz, co chcesz przekazać i czynisz to za pomocą obrazów - oryginalny zabieg, dający tekstowi sporo dynamiki.
Dałaś świat, w jakim nigdy nie chciałbym się znaleźć.
Idealnie ukazana osobowość uzależniona od sexu i zabijania, i myślę, że sam sex bez mordowania kochanków nie interesowałby kobiety.
Podobnie jak Lectera, który musiał skonsumować ofiarę, bądź jej części.
Ocena wiadoma
Pomyślności w Nowym Roku 2014!
Mike, Twoje komentarze mnie zawstydzają. Piękna interpretacja i niezwykle trafna, wychwyciłeś dosłownie wszystko. Dziękuję bardzo. Twoja opinia jest dla mnie szczególnie ważna. Pozdrawiam i wszystkiego dobrego
Pumo,
Nie wiedziałem, nie sądziłem, że w Twoim umyśle mogą powstać takie rzeczy! Takie mgliste i takie zdradliwie złe...
To prawie jak wiersz...
Pozdrawiam,
Dobra Cobra
Nie wiedziałem, nie sądziłem, że w Twoim umyśle mogą powstać takie rzeczy! Takie mgliste i takie zdradliwie złe...
To prawie jak wiersz...
Pozdrawiam,
Dobra Cobra
Almari - to nie Stone zabijała... Ona tylko nie nosiła bielizny , chociaż to w niektórych wypadkach może zabić...
, chociaż to w niektórych wypadkach może zabić...
No niby, ale jak ona tych majtek nie nosiła... Ach.
labedz - to była... Jasność absolutna
Od razu się kajam, gdyby znalazł się przypis redakcyjny
Od razu się kajam, gdyby znalazł się przypis redakcyjny
Oj tam, oj tam, od razu przypis redakcyjny. Pod tym tekstem nie ma kajania Poza tym piękne odniesienie do jasności absolutnej. Bo ona rzeczywiście urokliwie tych majtek nie nosiła...
DoCo, sama siebie o to nie posądzałam. Może jakieś moje alter ego się wygrzebało?
Dzięki wielkie za wizytę. Czekałam
Poza tym piękne odniesienie do jasności absolutnej. Bo ona rzeczywiście urokliwie tych majtek nie nosiła...DoCo, sama siebie o to nie posądzałam. Może jakieś moje alter ego się wygrzebało?
Dzięki wielkie za wizytę. Czekałam
Jest moja mistrzyni kursywy. Chyba mnie ta jasność oślepiła, że dopiero teraz dojrzałam absolut.
Jak zawsze niewyparzony jęzor. Takie lekko męskie pisanie. Lekko, bo jest też ta poetyckość i ten erotyzm. To jest, myślę, u Ciebie kluczem. Te mocne kontrasty. Mocne osobowości.
Jest piękny opis zbliżenia dwojga ludzi, ale zanim zrobi się mdło, ściągasz nas na ziemię, pokazując bolesne prawdy ludzkiej psychiki. Ale, co najważniejsze, nie odczłowieczasz ich. Nawet obrazując najpodlejszą sukę, pokażesz (często niedosłownie) dlaczego tak, a nie inaczej, a jeszcze częściej, że właśnie jest inaczej - mimo tej całej pozornej skorupy nie do zdarcia.
Roboty zbyt dużo nie miałam, bo z tekstu na tekst przecinki nawet zaczynają bardziej się Ciebie słuchać.
Jedna sugestia. My Ciebie znamy już na pamięć, ale ktoś, kto wpada tu pierwszy raz (a przecież zakładamy, że chcemy trafić do jak najszerszego grona odbiorców), może się momentami pogubić. Bo masz na przykład zdanie:
Kajdanki, to od razu nasuwa się, że u niej, skoro sucz i facetów lubiła rozbebeszać. A za chwilę masz: cyniczny uśmiech, pełzający po pięknej twarzy - to, wiemy, nadal ona; pogłębił niepokój - i tu już problem, no bo czyj niepokój? Jej? Potem oczywiście się to wyjaśnia, że chodzi o niepokój gościa, ale idąc krok po kroku, można się zakręcić.
Takich momentów jest kilka w całym tekście, ale głównie rzucały mi się w oczy przy ostatnim dialogu. Momentami ciężko przyłożyć wypowiedź do konkretnej osoby. Bardziej zgadujemy, niż nasuwa nam to autor.
A to jest tylko krótki strzał. Jeśli zrobisz takie kuku czytelnikowi przez dwieście stron swojej w przyszłości wydanej powieści, zacznę Cię podejrzewać o pewne cechy Twoich suczych bohaterek.
Reasumując. Uwielbia to, co dzieje się w Twojej głowie, bo to oznacza, że z moją nie jest jeszcze tak źle.
zrezygnowałabym z przecinków.
Jak zawsze niewyparzony jęzor. Takie lekko męskie pisanie. Lekko, bo jest też ta poetyckość i ten erotyzm. To jest, myślę, u Ciebie kluczem. Te mocne kontrasty. Mocne osobowości.
Jest piękny opis zbliżenia dwojga ludzi, ale zanim zrobi się mdło, ściągasz nas na ziemię, pokazując bolesne prawdy ludzkiej psychiki. Ale, co najważniejsze, nie odczłowieczasz ich. Nawet obrazując najpodlejszą sukę, pokażesz (często niedosłownie) dlaczego tak, a nie inaczej, a jeszcze częściej, że właśnie jest inaczej - mimo tej całej pozornej skorupy nie do zdarcia.
Roboty zbyt dużo nie miałam, bo z tekstu na tekst przecinki nawet zaczynają bardziej się Ciebie słuchać.
Jedna sugestia. My Ciebie znamy już na pamięć, ale ktoś, kto wpada tu pierwszy raz (a przecież zakładamy, że chcemy trafić do jak najszerszego grona odbiorców), może się momentami pogubić. Bo masz na przykład zdanie:
Cytat:
Kajdanki zabrzęczały na nadgarstkach, jak wyszukana biżuteria. Cyniczny uśmiech, pełzający po pięknej twarzy, pogłębił niepokój, zraszając plecy mężczyzny lodowatymi kroplami.
Kajdanki, to od razu nasuwa się, że u niej, skoro sucz i facetów lubiła rozbebeszać. A za chwilę masz: cyniczny uśmiech, pełzający po pięknej twarzy - to, wiemy, nadal ona; pogłębił niepokój - i tu już problem, no bo czyj niepokój? Jej? Potem oczywiście się to wyjaśnia, że chodzi o niepokój gościa, ale idąc krok po kroku, można się zakręcić.
Takich momentów jest kilka w całym tekście, ale głównie rzucały mi się w oczy przy ostatnim dialogu. Momentami ciężko przyłożyć wypowiedź do konkretnej osoby. Bardziej zgadujemy, niż nasuwa nam to autor.
A to jest tylko krótki strzał. Jeśli zrobisz takie kuku czytelnikowi przez dwieście stron swojej w przyszłości wydanej powieści, zacznę Cię podejrzewać o pewne cechy Twoich suczych bohaterek.
Reasumując. Uwielbia to, co dzieje się w Twojej głowie, bo to oznacza, że z moją nie jest jeszcze tak źle.
Cytat:
Powietrze, wiszące nad ziemią, jest gęste od zapachu ziół
zrezygnowałabym z przecinków.
Fantastycznie, że jesteś, Morfinko
Jakoś Twojej oceny obawiałam się najbardziej, chyba dlatego, że boję się igieł. Za to teraz mogę spokojnie iść i odpalić petardę, a przynajmniej zimnego ognia.
Zdaję sobie sprawę z niejasnych momentów, będę musiała coś pokombinować, żeby upłynnić przekaz, a jednocześnie zmieścić się w ograniczeniu znakowym.
Dziękuję za wizytę i obiecuję więcej kuku nie robić.
Pozdrawiam serdecznie
Jakoś Twojej oceny obawiałam się najbardziej, chyba dlatego, że boję się igieł. Za to teraz mogę spokojnie iść i odpalić petardę, a przynajmniej zimnego ognia.
Zdaję sobie sprawę z niejasnych momentów, będę musiała coś pokombinować, żeby upłynnić przekaz, a jednocześnie zmieścić się w ograniczeniu znakowym.
Dziękuję za wizytę i obiecuję więcej kuku nie robić.
Pozdrawiam serdecznie
To faktycznie mocny obraz. Momentami nawet oślepiający, jak na jasność absolutną przystało. Narracja prowadzona jest naprawdę smakowicie. Czuję się trochę jak medium, któremu podano serię fotografii. Każdy akapit to jedno zdjęcie. Biorę je po kolei i w głowie natychmiast wybuchają obrazy, dźwięki i zapachy. Czuję pożądanie, strach, słyszę krzyki.
Świetnie choć nie idealnie. Bo te poszczególne obrazy nie łączą się dla mnie w całość. Dopiero po przeczytaniu komentarzy, zagrała mi historia. Drabina, na której rozwiesiłaś sceny, jest ustawiona pionowo, a pomiędzy szczeblami duża przestrzeń. Uwielbiam teksty, które są niejako interaktywne, bo wymagają wkładu czytelnika, ale tu, mimo, że skojarzenia szły we właściwą stronę, nie udało mi się zwizualizować całości. Gdybyś umieściła parę wskazówek - łączników, tak żeby zostawić trop, a jednak nie powiedzieć za wiele, dla mnie byłoby perfekcyjnie. Pozdrawiam
Świetnie choć nie idealnie. Bo te poszczególne obrazy nie łączą się dla mnie w całość. Dopiero po przeczytaniu komentarzy, zagrała mi historia. Drabina, na której rozwiesiłaś sceny, jest ustawiona pionowo, a pomiędzy szczeblami duża przestrzeń. Uwielbiam teksty, które są niejako interaktywne, bo wymagają wkładu czytelnika, ale tu, mimo, że skojarzenia szły we właściwą stronę, nie udało mi się zwizualizować całości. Gdybyś umieściła parę wskazówek - łączników, tak żeby zostawić trop, a jednak nie powiedzieć za wiele, dla mnie byłoby perfekcyjnie. Pozdrawiam
Tjereszkowa, dziękuję za przemiłą wizytę i obszerny komentarz. Wzięłam sobie do serca Twoje słowa i pogrzebałam w tekście. Póki co nie potrafię ocenić, czy jest lepiej, czy bardziej zrozumiale.
Cieszę się, że wywołałam słowami określone emocje, że zadziałałam na zmysły. To mój mały sukces.
Pozdrawiam serdecznie
Cieszę się, że wywołałam słowami określone emocje, że zadziałałam na zmysły. To mój mały sukces.
Pozdrawiam serdecznie
Pumo, jest na pewno bardziej zrozumiale, ale chyba teraz wyłożyłaś ciut za dużo... przynajmniej w tych dalszych akapitach. Za to trzeci dla mnie git. I tak sobie myślę, że zrozumienie trzeciego jest kluczowe, łatwiej później powiązać kolejne sceny. Te dalsze akapity brzmiały wcześniej ładniej. Przemyśl je jeszcze...
No i się nam przytrafiła niezrównoważona bohaterka. Pokaleczona, więc kaleczy innych. Nie pozwala na powtórkę z cierpienia (własnego), działa w zgodzie z chorym umysłem i sercem.
Dość dramatyczny obraz, ale za to jak namalowany! Niedokończone scenki, lecz można się domyślić, co się działo gdzieś poza, później, wcześniej; niedopowiedzenia na plus. Jak i język. Co za przyjemność przejść się po tak rozłożonych słowach. Dywanik jak się patrzy.
Aha, posłałabym w niebyt niektóre przecinki w tego typu przypadkach/porównaniach:
Oczywiście, jeśli czujesz, ze być powinny, to się upierać nie będę, jednak ja mam wrażenie, że niepotrzebnie tną zdanie
A przy okazji uciekajacy przecinek wpadł mi w łapy, to odstawiam:
Pozdrawiam księżycowo.
Dość dramatyczny obraz, ale za to jak namalowany! Niedokończone scenki, lecz można się domyślić, co się działo gdzieś poza, później, wcześniej; niedopowiedzenia na plus. Jak i język. Co za przyjemność przejść się po tak rozłożonych słowach. Dywanik jak się patrzy.
Aha, posłałabym w niebyt niektóre przecinki w tego typu przypadkach/porównaniach:
Cytat:
Nasze spojrzenia są splątane, niczym pędy
- splątane niczymCytat:
Widziałam, jak falowała na nim delikatnie, niczym falbana przy spódnicy.
- może: Widziałam, jak delikatnie na nim falowała, niczym / Widziałam, jak falowała na nim delikatnie niczymCytat:
Potem gasiłam lśnienie, jak niedopałek w popielniczce.
- lśnienie jakCytat:
Kajdanki zabrzęczały na nadgarstkach, jak wyszukana biżuteria.
- nadgarstkach jakOczywiście, jeśli czujesz, ze być powinny, to się upierać nie będę, jednak ja mam wrażenie, że niepotrzebnie tną zdanie
A przy okazji uciekajacy przecinek wpadł mi w łapy, to odstawiam:
Cytat:
Dziewczyna z gwiazdą, tak mówili ci, którzy na mnie polowali(,) i ci,
Pozdrawiam księżycowo.
a59o napisała:
Almari - to nie Stone zabijała... Ona tylko nie nosiła bielizny , chociaż to w niektórych wypadkach może zabić...
To kto zabijał? A myślałam, że dobrze pamiętam scenę, gdy ujeżdżała Mike'a D. i szukała pod poduszką noża. Może to byli w takim razie "Szybcy i wściekli". Tuszę, że bielizna ma tutaj kluczowe znaczenie, albo ja mam Totalne zaćmienie, lub też Jasność absolutną, czy coś takiego.
Wybaczcie za cudowne tempo odpowiedzi, ale nie usłyszałam wołania
Uff, przeczytanie tekstu, choćby złożony był z jedynych trzech tysięcy znaków, na jednym wdechu grozi ostrym niedotlenieniem mózgu, ale na szczęście tlen zawarty był w każdym słowie.
Nie jestem w stanie powiedzieć, czy o większe dreszcze przyprawiła mnie sama historia, czy sposób jej przedstawienia. Dla mnie jasność absolutna to właśnie Twoja miniatura, Pumo. Zachwyciłaś mnie po raz kolejny. Każde zdanie jest perłą, której nie trzeba wyłuskiwać z muszli, bo sama wpada w ręce.
Czasem potrzeba naprawdę niewiele, by utracona miłość zapoczątkowała nienawiść żądającą krwawej zemsty i kolejnych ofiar, bo ta jedna, pierwsza, to za mało, by pozbyć się bólu straty. Piękna historia, piękny styl, piękna konstrukcja.
Chylę czoła.
Pozdawiam gorąco
Nie jestem w stanie powiedzieć, czy o większe dreszcze przyprawiła mnie sama historia, czy sposób jej przedstawienia. Dla mnie jasność absolutna to właśnie Twoja miniatura, Pumo. Zachwyciłaś mnie po raz kolejny. Każde zdanie jest perłą, której nie trzeba wyłuskiwać z muszli, bo sama wpada w ręce.
Czasem potrzeba naprawdę niewiele, by utracona miłość zapoczątkowała nienawiść żądającą krwawej zemsty i kolejnych ofiar, bo ta jedna, pierwsza, to za mało, by pozbyć się bólu straty. Piękna historia, piękny styl, piękna konstrukcja.
Chylę czoła.
Pozdawiam gorąco
Nosz po prostu świetne, bardzo się podoba i styczlistycznie i dreszczykowo. Nie znajduję miejsca, którym chciałabym się przyczepić. To sobie po ocham
Dziewczęta, serdecznie dziękuję za czytanie i pozostawienie śladu.
Wasinko, poprawiłam zgodnie ze wskazówkami. Super, że przyjemnie się szło po dywaniku, straszliwie mnie to cieszy, oj, bardzo, bardzo. Świetnie odczytałaś bohaterkę.
jasna, hmmm, Ty i tak przecież wszystko wiesz. Piękny jest twój komentarz
green, witaj, po raz pierwszy pod moim tekstem. Niezmiernie cieszy mnie tak pozytywny odbiór. Dzięki wielkie
Pozdrawiam Was bardzo serdecznie
Wasinko, poprawiłam zgodnie ze wskazówkami. Super, że przyjemnie się szło po dywaniku, straszliwie mnie to cieszy, oj, bardzo, bardzo. Świetnie odczytałaś bohaterkę.
jasna, hmmm, Ty i tak przecież wszystko wiesz. Piękny jest twój komentarz
green, witaj, po raz pierwszy pod moim tekstem. Niezmiernie cieszy mnie tak pozytywny odbiór. Dzięki wielkie
Pozdrawiam Was bardzo serdecznie
zakwita gwiazda, świeża jak przebiśnieg - piękne! I od razu zapowiada świetny tekst, który nie rozczarowuje do samej puenty. Od tytułu, rzecz jasna.
Pumo, uwielbiam język, którym posługujesz się w tekście - płynie miękko. Bardzo obrazowo tu.
Skursywowane fragmenty podobają mi się najbardziej, wbijają się w głowę. Wszystko się wbija. Jeśli Twój tekst to dywanik, to definitywnie czerwony, perski. Przepiękny tekst.
Pozdrawiam, zachwycona. Jeśli uda mi się zebrać więcej spójnych myśli, wrócę.
Pumo, uwielbiam język, którym posługujesz się w tekście - płynie miękko. Bardzo obrazowo tu.
Skursywowane fragmenty podobają mi się najbardziej, wbijają się w głowę. Wszystko się wbija. Jeśli Twój tekst to dywanik, to definitywnie czerwony, perski. Przepiękny tekst.
Pozdrawiam, zachwycona. Jeśli uda mi się zebrać więcej spójnych myśli, wrócę.
zawsze, jakże się raduje dusza moja, czytając takie piękne słowa
Dziękuję ślicznie za wizytę
Dziękuję ślicznie za wizytę
Bingo. Jest obraz, jest dreszcz, jest wszystko. Na razie tyle
Kaero, super, że dla Ciebie jest wszystko
Dziękuje serdecznie i równie serdecznie pozdrawiam
Dziękuje serdecznie i równie serdecznie pozdrawiam
Rzeczywiście, chwilami miałam wrażenie, ze czytam poezję z pięknymi metaforami. Dobry, mocny tekst. Tak mocny, ze tysiące włosków ma mojej skórze stanęło na baczność jak fiutek krasnoludka przed Królewną Śnieżką, a zimny dreszczyk przemknął przez plecy w te i we wte jakkolwiek się to pisze
Jestem pod silnym wrażeniem!
Pozdrawiam serdecznie i obiecuję wracać. Chętnie poczytam coś jeszcze Autorki
Jestem pod silnym wrażeniem!
Pozdrawiam serdecznie i obiecuję wracać. Chętnie poczytam coś jeszcze Autorki
Cytat:
stanęło na baczność jak fiutek krasnoludka przed Królewną Śnieżką
Super, ale się uśmiałam z samego rana. Piękne.
Dzięki za wizytę, ajw, cudownie, że tekst zachęcił do powrotu - bezcenne!
Pozdrawiam
Ekszynie, wow, dziękuje pięknie.
Fantastycznie, że przypadło Ci do gustu, boś czytelnik niezwykle wymagający.
Pozdrawiam
Fantastycznie, że przypadło Ci do gustu, boś czytelnik niezwykle wymagający.
Pozdrawiam
Ostatnio dodane recenzje
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Sen o stołku
- Kuzynka
- Co to za mundury?
- Marionetki (fragment)
- Saudade - fragment
- Prostytucja w PRL cz. 5
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.2
- Problemy byłego więźnia cz. 4
- Bajka o królu Srulu
- Żydek
- Dykciarze i inni, cz.3/3
- Dykciarze i inni, cz.2/3
- Dykciarze i inni, cz.1/3
- Nieporadnik przed wypłynięciem na szerokie wody pisarstwa
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.1
- FILIPEK CONTRA FILIP. HISTORIA MAŁO ROMANTYCZNA
- COME BACK
- Tęsknota za łzami
- Przedwieczorny seans
- Benek
- Urodziny
- Korzenie
- Młynarz i król
- Odrażający drab
- Jarek wpada w kłopoty, cz. 3
Proza: Dolna Półka
- Mężczyzna z uschniętą różą
- Egzaminator 07
- Domorosły detektyw.
- Wszyscy jesteśmy różami
- Winowanie
- Egzaminator 06
- Sto donośnych słów
- Golda. Rozdział 2 Siedem razy TAK
- Żywoty świętych 2
- O wieczności
- O ludziach
- O nienawiści
- Golda. Rozdział 1. Mgła nad Miastem.
- Umierają nawet cmentarze
- Zamknięty krąg
- Prezent dla Mikołaja
- Egzaminator 05
- Stanik testowy
- Współlokatorzy
- Witch, ty głupia Babo!
- wehikuł czasu (dane wejściowe plus teoria chaosu)
- świątynia
- Rzecz o pisarstwie *
- Nie da rady
- Niedomoga
- Wyrapidlo
- Myśli niezespolone
- Plaśnięcia
- Solarpunk
- Dnoryt
- Fosfeny
- Co słonko widziało *
- Dowody nieobecności
- o zmarłych albo dobrze
- Na wiosenne życia tchnienie
- Ostatni wieczór
- plamy słońca i cienia
- jesteś. jestem
- Poezjo, ty moja..
- jakie to proste
- Zapalniczka
- Taszczyciele wymiarów
- to nie jest wiersz o kasjerce
- Teraz możesz bezpiecznie wyłączyć ogródek
- Nadzabijaj
Poezja: Dolna Półka
- Zabawa
- Marzenie o niebie w gębie
- nic o pokoju
- Serce jak z lawy
- nogami w chmury
- Z optymizmem na garb lat
- Niesamowite
- rozkwitanie
- Niedoskonałe
- kartki z kalendarza
- Niekontrolowane
- Do wytrącenia z oczu
- upadek Ikara
- O przedświątecznym myciu okien
- Żółtoróżowe
- Erotyk o nienasyconym
- pusto tutaj
- O zasłużonym w stanie... spoczynku
- wiosenne kurze
- Ananas czy z wodą ambaras
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
Ostatnie komentarze
- d.urbanska
- 15/04/2024 19:06
- Poruszający tekst, świetnie napisany. Skrzący się perełkami… »
- Marek Adam Grabowski
- 15/04/2024 16:24
- Kopiuje mój cytat z opowi: "Pod płaszczykiem… »
ShoutBox
- Leszek Sobeczko
- 02/04/2024 18:12
- Komu po drodze -Zapraszam [link]
- Zbigniew Szczypek
- 01/04/2024 10:37
- Z okazji Św. Wielkiej Nocy - Dużo zdrówka, wszelkiej pomyślności dla wszystkich na PP, a dzisiaj mokrego poniedziałku - jak najbardziej, także na zdrowie ;-}
- Darcon
- 30/03/2024 22:22
- Życzę spokojnych i zdrowych Świąt Wielkiej Nocy. Wszystkiego co dla Was najlepsze.
- mike17
- 30/03/2024 15:48
- Ode mnie dla Was wszystko, co najlepsze w nadchodzącą Wielkanoc - oby była spędzona w ciepłej, rodzinnej atmosferze
- Yaro
- 30/03/2024 11:12
- Wesołych Świąt życzę wszystkim portalowiczom i szanownej redakcji.
- Marek Adam Grabowski
- 30/03/2024 10:46
- Składam wam wszystkim serdeczne życzenia świąteczne
- Kazjuno
- 28/03/2024 08:33
- Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
- mike17
- 26/03/2024 22:20
- Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
- Kazjuno
- 26/03/2024 12:12
- Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt