Klaps za klapsem, żmudne zajęcie; źle, na nowo!
Raz jeszcze!
Kamera!
Więc i wierszem, poezją można opowiadać o nakręcaniu filmów, przy uszczuplonym budżecie...
Ale, ale - tu nie chodzi o finanse ani małometrażowy film;
tu mamy do czynienia z życiem, rozmowami trochę na wspak, gestami, słowami,
-ami... -ami, z których trudno się wyplątać, właściwie odegrać, bo trudna scena.
Jazda bez trzymanki zapowiada się bardzo dobrze, ale znowu coś nie wychodzi;
raz jeszcze trzeba poprawiać, powtarzać;
znużenie w końcu
i ostatni klaps.
Wiersz Twój można interpretować na wiele sposobów.
Mnie tak wyszło
Szerokich wód, Łabędziu.

Podobnie jak Dziewczęta. Koncept przedni. Dynamicznie, choć "kręcone" w amerykańskim planie ograniczonej scenografii. Ten "film" dwojga aktorów nie otworzy się na przestrzeń. Nie będzie panoramicznych ujęć, smakowania krajobrazów. W dusznej scenie krótkie, urwane komendy, nerwowość, pośpiech i niezrozumienie. Napięcie eskaluje:

<<w następnej scenie będzie jazda>>

I dubel, i jeszcze raz, i jeszcze raz, aż do... Kompozycja otwarta. Ale nawet marny śpiewak może sobie (a muzom) dośpiewać the end.

Łabędziu, czy bardzo potrzebne są Ci te wersy?



Domyślam się, że one niejako nadają tempa, pokazują w pewien sposób szybkość, z jaką się toczy film, życie, teatr, cokolwiek, zdarzenie itp.itd. Cokolwiek, bo dla mnie nie jest to taki jednoznaczny podany na tacy tekst, w którym wszystko jest oczywiste. Dlatego mnie chyba przyciąga już kolejny raz, do tego stopnia, że chcąc nie chcąc, musiałam zostawić ślad. Może teraz da mi spokój

I chyba sama sobie wyjaśniłam, że pewnie są potrzebne. Aczkolwiek spróbować można jakoś inaczej ten fragment pokombinować. Można, ale nie ma przymusu, rzecz jasna.

Pozdrowienia i do poczytania

Myślę, że lepiej zostawić, jak jest. Może być tak, że z czasem rozwiązanie przyjdzie samo.

Nieraz jest tak, że żadna z sugestii czytelników nie jest trafiona, autor jej nie czuje, a jeśli nie czuje, to lepiej zostawić tekst w pierwotnej formie, niż psuć zgodnie z sugestiami. Nieraz jest tak, że jest kilka trafnych sugestii i ciężko się zdecydować, którą wybrać

Jakkolwiek by nie było i tak autor sam decyduje o swoim tekście i sam dokonuje wyboru.

Howk

Twój świetny tekst skojarzył mi się z wierszem norweskiego poety Jana Erika Volda:

CZY BÓG
nadmuchuje
balon
poranka? I czy ten trzaska

po zewnętrznej
stronie
nieba? Widzę, co
mi się śni, ale kto za tym stoi

i montuje? wybiera
kąty
kamery?
technicolor? fabułę?


"Świat jest teatrem, a człowiek - aktorem" - rzekł Szekspir. Dziś można by go sparafrazować, mówiąc, że "świat jest taśmą montażową, a człowiek - ? Aktorem, a może, najpierwotniej, kamerzystą?

Podoba mi się bardzo Twój tekst, gdyż prowokuje do podobnych pytań, stawiając w centrum uwagi kwestię umowności, w tym - umowności relacji. A przy okazji, mam wrażenie, że pisanie go było dobrą zabawą
Pozdrawiam