Nie wiem dlaczego ale zabrzmiało to dla mnie jak groźba, owszem - słodka, ale nadal groźba

W sumie już po poprzednim tekście wszyscy wiedzieli, że nie mamy do czynienia z kimś kto dopiero zaczyna przygodę w poezji. Ten tekst tylko to potwierdza.

Niezmiennie podoba mi się to kombinowanie, dodawanie znaczeń przez skojarzenia (czas nieśpierzchły dokowany) tym bardziej, że całość udanie się domyka.

Podsumowując, nie wiem kim jesteś, ale znajdę Twój tomik poezji i go kupię

Hm, zaczyna mi to pisanie brzmieć znajomo. Ale może jakieś przywidzenia/przesłyszenia mam.
Pod tamtym tekstem byłam, pod tym też sobie pobędę.
Czuła jestem na metafory typu ciemna pestka morza - śliczne to.
Całość zgrabna i sprawnie napisana. Może tekst nie skoczył na mnie, nie przygniótł kolanami do ziemi i nie przydusił tętnic szyjnych filigranowymi dłońmi, może nie zasadzi się w mojej głowie na dobre, ale na pewno był wart tego, żeby przeczytać go dobrych kilka razy i trochę w nim pogrzebać.
Puzdro.

To ja zacznę od wątpliwości.


Czy można zasadzić się w pestce?
Czy też nie byłoby logiczniej ująć tę myśl w ten sposób:
- je­steś ciem­ną
pest­ką morza - kie­dyś się w nim (w morzu)
za­sa­dzę na dobre.
Ale jest mowa tylko o jednej pestce, a nie o tym, że oboje są pestkami.
Więc jak zasadzić coś, co nią nie jest?
Zrozumiałabym, gdyby ta fraza miała taki sens:
- je­steś ciem­ną
pest­ką morza - kie­dyś za­sa­dzę
ją w sobie na dobre.
Oczywiście to zmienia nieco ciężar gatunkowy pointy, przerzucając znaczenie na drugą stronę.
Równie dobrze można to zrobić, dając "jestem ciemną pestką morza" - wtedy pointa jest logiczna.
Ale ja sobie tylko tak rozmawiam.

Ciekawi mnie jeszcze, dlaczego dałaś "nieśpierzchły" - to się koszmarnie czyta.
Rozumiem, że to może być słowo-walizka, ale zwracaj jednak uwagę na brzmienia.

Aha:

Dałabym jednak przecinek, a nie dywiz.
- od kiedy nice oka­za­ły się lewą stro­ną,
stra­ci­łam całą ja­skra­wość nie­do­rzecz­no­ści.

Na zakończenie - cenię oryginalność, grę słów i niedopowiedzenia, które każą przewracać tekst na nice, szukając ukrytych znaczeń.

Miłego Nowego Roku.

Spróbuję pogrzebać...

Metafora: "ciemna pestka morza" nie otwiera łatwo przede mną nowego znaczenia. Może być zbudowana 1. na zasadzie substytucyjnej, gdzie wyraz "morza" został podstawiony zamiast "owocu", choć i prawdopodobne, że 2. słowo "pestka" oznacza nic/nic wielkiego, jak w potocznym powiedzeniu, a może 3. powinnam pójść jeszcze innym tropem, ale nie mam pojęcia którędy...

W każdym bądź razie tylko przy opcji 2. zaczyna mi się przenośnia rozjaśniać, zwłaszcza w zestawieniu z "kiedyś się w Tobie zasadzę na dobre", wówczas cechą charakterystyczną metaforycznego morza byłaby jego pustka, próżnia, które dopiero peelka jest w stanie zapłodnić- i to na dwa możliwe sposoby: na dobre- 1. na zawsze lub 2. czymś dobrym.

Sięgnę jeszcze po : <<tryb orzekający czas spierzchły tryb dokowany>>. Ciekawe, skąd biegły skojarzenia… „Spierzchły”- spierzchnięty, czyli zmarszczony; czy od „pierzchnąć”- uciec? Opcja 2.? Tryb „dokowany”- od 1. doku, czyli miejsca dla statku? Czy tylko 2. zabawa podobnym brzmieniem- dokonany/dokowany. Z uwagi na metaforę z „pestką morza”- obstawiam nr 1.

I co mam z tym zrobić? Czy poza zabawą słowami wynika z tych przekształceń nowa jakość znaczeniowa? Wynika, rozszyfrowuję po mojemu: czas, w którym tkwią kochankowie jest burzliwy- pierzchanie to efekt ( raczej zawsze ) obaw, przerażenia, jest czynnością nagłą, instynktowną, jednakże jego „dokowany” tryb wskazuje na port, na stałe miejsce dla zakochanych.

Tak sobie pobabrałam trochę w brzuchu wiersza i choć brzydzi mnie wszelka chirurgia, zrobiłam to z przyjemnością.

O, jaka gra słów, bo nice to może być też angielskie najs,

później mam trochę obiekcji, jak to ujęła Miladora.

wprawdzie rozbieram nieśpierzchłym jako nieśpiesznym i pierzchłym, i rozumiem ten neosemantyzm, jednak czyta się to karkołomnie.

Pomarudziłam, jednak w ogólnym odbiorze czytam wiersz z pozytywną konkluzją. Jeszcze rozgryzam tytuł. I rozgryzam.

Serdeczności,

z.

Na początek próbuję rozgryźć tytuł wiersza: mara – zjawa, koszmar, koja – łóżko >> mara-koja - koszmar senny? Alarmistycznie, ale od razu przypomina mi się stare przysłowie: „sen mara, Bóg wiara”- i... oddycham z ulgą; sen jest, tak sobie myślę, odzwierciedleniem Realu, taką swoistą „nicą", „podpowiada” rozwiązanie, nie bez kozery przecież mówimy: prześpię się z tym problemem, no i często tak bywa, że po takim śnie… problem sam się rozwiązuje w try­bie o-rze­ka­ją­cym
Intrygujesz, introwerko.
Pozdrawiam.

Okej, na całkowicie pierwszy rzut oka i rzeczywiście udało mi sie tym razem w ogóle nie patrzeć na komentarze : Zaraz do nich spojrzę - tylko zapiszę najpierw oryginalne pierwsze wrażenia.

marakuja, to taki owoc chyba, dlatego pestka później?
koja to łóżko na statku, stąd mara może od morza (mare po łacinie?)
niedorzeczności - coś z rzeką. Morze nie wpada do rzeki, tylko odwrotnie?
wsteczne lusterka we włosach, czyli zbyt wielkie koncentrowanie sie na przeszłości
o/rzekający - znowu coś z rzekami
czas nieśpierzchły dokowany - przerwa w podróży, w przystani, na kotwicy, tutaj można zastanowić się na spokojnie nad przeszłością?

Mam tutaj problem z ogarnięciem całości, nie rozumiem początku i końca od razu. Trzeba się więc będzie powolutku pozastanawiać.
Idę popatrzeć na komentarze.

***

O? Nikt nie napisał o marakui? Ale trochę mi się porozjaśniało. Fajne masz te starsze komentarze.
Marakuja to także "passion fruit", ale chyba mniej od pasji/namiętności, a bardziej dlatego, że pochodzi od czegoś, co nazywa się w systematyce passiflora. Co poezji pewnie nie przeszkadza, jeśli w ogóle o tym myślałaś.
Pasja nie przeszkadza i mnie w interpretacji, poza tym była gdzieś mowa o kochankach.

W sumie wstałam tak wcześnie rano, żeby pisać, ale spojrzałam na ten wiersz (myślałam: poczytam, zinterpretuję, w kwadrans się wyrobię, mam już wprawę... taaa...) i ugrzęzłam, może być, że na mieliźnie. Widzę jednak, że to będzie dłuższe posiedzenie, więc na razie rzucam ten kawałek komentarza i idę sobie, przyjdę wieczorem albo jutro, żeby dokończyć. Muszę się zastanowić - głębiej: "płycizna" mnie nie zadowoli.
Nie podpowiadać

Aj, wiem, że odgrzebuję Twoje starocie, ale nie mam wyjścia. Wciągnęło mnie
Przepisałam sobie wiersz i przyczepiłam w pracy na widoku.
W związku z tym mam kilka nowych myśli, hihi.



= od kiedy życie zaczęło się składać już tylko z codzienności, rzeczywistości?



Nie wiem, po co myślnik, ale poza tym: zagubiły się gdzieś marzenia albo wyobrażenia?

Wcześniej wszędzie widziałam tylko ogólnie wode, ale potem rozróżniłam morze, rzeki/dorzecza. I tak sobie myślę, że może morze to rzeczywiście ta nieruchomość, stabilizacja, krańcowo stagnacja (związku/romansu?), ponieważ pozbawiona została energii dopływów z rzek, czyli nowych fascynacji, bodźców, pomysłów... Czyli, jak piszesz, martwota



Doinformowałam się znowu i widzę, że marakuja (po polsku męczennica jadalna, OMG - to od passion fruit, gdzie passio to z łaciny "cierpienie" ) ma miąższ wypełniony małymi pestkami, które sie również je. Coś było wcześniej o muszli, czyli może gdzieś tu jakaś perełka miga, która się dopiero tworzy w małży? Czyli, jest jeszcze nadzieja na znalezienie czegoś cennego? Z drugiej strony, perły tworzą się raczej bez pozwolenia "hosta" i jeśli dobrze pamiętam, sprawiając im ból, więc jest też możliwość, że chodzi tu gdzieś o pozbycie się "ciała obcego".

Śliczny obrazek kwiatu marakui z wikipedii:



Mam nadzieję, że nie przesadzam z obrazkami w komentarzach, ale jako iż dokształcam się bardzo pod Twoimi wierszami, pragnę się podzielić tez z innymi, poza tym skoro jest dana taka możliwość, to chyba nie grzech.

Co sobie zanotuję w celach przyszłościowych:

nieśpierzchły

Dziękuję ślicznie, na dzisiaj tyle.
Dobranoc <3