Hej Bożeno B,
niestety, wiem co chcesz powiedzieć; co gorsza - wiem, że masz rację. Wpadłem w poślizg, poniosło, straciłem kontrolę, fakt. Trudno się nie zgodzić.
Wraca ford do garażu zatem, na warsztat.
Ostatni wers wywalam, pojedziemy bez tego.
Dzięki!

Hehehe, no tak, trochę brzmi to dwuznacznie, na swój sposób.

Leszku, spodobała mi się Twoja propozycja zmiany, postanowiłem zastosować tę poprawkę. Kupuję i dziękuję.

Mike, jesteś niezawodny w swoich dogłębnych interpretacjach. Uwielbiam czytać to, co udaje Ci się wyczytać z tekstów. Pięknie potrafisz podążać. No i cieszy mnie, że lubisz motoryzację, kolejna to bowiem cecha, która udowadnia mi, że równe i porządne z Ciebie chłopisko. I w pełni popieram toczenie się na luzie, tak w życiu, jak i w furce.
Co do:

to miałem na myśli, że adrenalina, jaka towarzyszy wchodzeniu w zakręt pod kątem prostym, gdy posiłkujesz się hamulcem ręcznym, bo prędkość jest za duża, nie może równać się z niczym innym. Więc "krew" gotuje się w "dziewięćdziesięciu stopniach".

Chciałem też dodać, przyznać się, wyznać, bo myślałem, że to oczywiste jest, ale jakoś nikt nie zwraca na to uwagi, więc gdyby jednak komuś tej informacji zabrakło, to muszę wyspowiadać, że całość tekstu jest swoistym oddaniem hołdu Mickiewiczowi i jego "Sonetom krymskim". Taki postmodernistyczny to hołd, który coś tam bierze, coś przerabia, oddaje w zmienionej formie, ale wciąż puszcza oko do pierwowzoru i do czytelnika. Więc pierwszy wers w moim tekście to nawiązanie do sonetu "Bajdary", który zaczyna się:
"Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów;"
a ostatni, odwołuje się do "Stepów akermańskich":
"Że słyszałbym głos z Litwy. - Jedźmy, nikt nie woła."
To, co pomiędzy pierwszą a drugą, to moje. Zamysł był taki, że chciałem oddać te emocje, które wyczytałem z sonetów Mickiewicza, młodego wówczas chłopaka, którego też potrafiło ponieść, a które to emocje były mi bliskie i stanowiły część mnie. Więc czując to samo, chciałem napisać możliwie to samo, ale jednak po swojemu.

A generalnie, blaszko, nie popieram szaleństwa samochodem po ulicach i narażania ludzkiego życia. Ale wiem, że ma to swój urok i może ponieść.
Pozdrawiam czytających.

Czuć klimat i to bardzo. Nawet poczułam jak mi wiatr we włosach zaszalał. Lubię taką adrenalinę. A jak jeszcze polne drogi, jakieś błotko i dookoła przyroda - to tylko błękitnego nieba mi trzeba. Gaz do dechy i wioooooooo