Miladora ma rację, Ajw
Będzie fajne zróżnicowanie, chociaż i bez tego wiersz mocno do mnie przemawia.
Bardzo mi się podoba, jak przy pomocy paru słów potrafisz stworzyć atmosferę.
Kolorową, pachnącą - tu, egzotyczną.
I jest czekanie. Powolne, aż do wieczora.
Mogłoby być duszno zapachem gorących ciał.
Ale nie będzie.
W podzwrotnikowym klimacie, zbyt rozbudowane menu niekoniecznie dodaje sił

Pozdrawiam

I znów bajecznie pociągnięty obraz, składający się z wielu ulotnych impresji, z których każda ledwie wyczuwalna natychmiast sprawia, że układa się w głowie wrażenie, a więc wiersz bardzo gra na zmysłach, bo w pozornie prostych słowach jest tyle niezwykłości, że wszystko przemyka w wyobraźni jak barwny, intensywny film, a potem pozostawia nas z pytaniem: "Gdzie byłem, co widziałem?"
Czarowna podróż...
W szarości życia, w wiecznym pędzie donikąd, warto na chwilę przystanąć i dotknąć poezji.
Takiej jak ta: zwyczajnej, choć niezwyczajnej, spokojnej, choć gdzieś w głębi pulsującej namiętnością.
Bo "zewnętrze" wiersza jest niczym obrazek z życia, wewnątrz jest ukryte to, co wchodzi w czytacza i porusza.
No i ta obrazowość, którą zawsze lubię u Ciebie
Miło wracać.

Zajrzałam, bo po tytule przypomniał mi się wiersz M. Platte. Ten, wcale nie wygląda ani na zły, ani na wprawkę. Bez kiku ostatnich wersów bardzo po mojemu. Myślę, że mogłabym nawet wybrać ocenę i to nawet z góry. Ciepły obrazek na szare dni, a i całkiem spokojny.
Zastanawiam, dlaczego jest we wprawkach, może ze względu na tytuł? Gdyby nie skojarzenie z wierszem Marioli, bym pewnie i ja nie zabrała się za czytanie.
Pozdrawiam!

ajw - byłam tam, na tarasie, z żalem odsunęłam miseczkę ryżu (jestem uczulona, przyprawia mnie o zaciśnięcie krtani), bardzo go lubię, ale zwijałam liście bananowca razem z Tobą. Widziałam unoszący się kurz na spalonej słońcem drodze, riksza wzbiła tumany kurzu (to musiała być riksza). Wciągnęłam duszący aromat, policzyłam ziarenka, wtedy zrozumiałam - starczy ich tylko dla jednej osoby. Odeszłam, kiedy na strunach zaczął grać wiatr, widział jak zaczynasz tańczyć. Samotna, ale spokojna. Rozpisałam się, bo rzadko się zdarza, że wiersz wywołuje u mnie wizje, zwykle odzywają się uczucia, ale obrazy to niekoniecznie.
Ale tym razem zobaczyłam...

Pozdrawiam

Myślę, że można poszukać synonimów i pobawić się słowami, można też przedzielić te jednakowe formy „am” imiesłowem, żeby końcówki nie wpadały na siebie.
Ale dopiero teraz zobaczyłam, że to wiersz z tomiku (nie wiem, czemu mi to wcześniej umknęło), więc chyba nie ma sensu zmieniać w nim cokolwiek.
Ja po prostu lubię różnorodność brzmień, dlatego zwróciłam na to uwagę.
I przypuszczam, że sama też zaczniesz, bo na szczęście nie stoimy w miejscu.

Serdeczności

- uroczo, metaforycznie, ładnie!

Przyszłam za tytułem, przywabił mnie jego zapach.
Poczytałam i widziałam poranny obraz. Nie przeszkadzały mi czasowniki, by zobaczyć, co skrywa.
I dowiedziałam się, co kryje się za Apsarą (google), bo przyznaję się bez bicia, że nie miałam pojęcia. Lubię mitologie, i Twój wiersz zachęcił mnie do poszerzenia o tą indyjską.


A czasowniki chyba najprościej zamienić na rzeczowniki, tak jak masz tutaj.

Pozdrowienia!

No to można poeksperymentować.

- po przebudzeniu za­wi­jam po­ran­ki
w li­ście ba­na­now­ca
na obiad - ja­śmi­no­wy ryż
aro­ma­tem kwia­tów skra­piane chwi­le

oglą­dam w słoń­cu wy­smu­kłe ziaren­ka
sty­gnąc w ocze­ki­wa­niu

wska­zów­ki ze­ga­ra do­ga­nia­ją wie­czór
po­wol­ne stą­pa­nie z nogi na nogę
budzi we mnie ap­sa­rę

ta­necz­nym kro­kiem wy­kre­ślam cię z menu

Tak pomyślałam, że "obudzona ze snu" to powtarzanie myśli, bo chociaż można obudzić się z marzeń na przykład, to jednak "poranek" mówi wyraźnie, że to był sen nocny. Więc może przebudzenie wystarczy?
"Ziarenka" dają lepsze brzmienie w czytaniu, dlatego zmieniłam.
"Cię" też lepiej pasuje niż "ciebie".
Ale to tylko taka moja wolnoamerykanka.

Buziaki

A dlaczego więcej czasowników to źle, a mniej to dobrze? Wiersz mówi o krzątaniu się w oczekiwaniu, zatem wielość czasowników jak najbardziej uzasadniona. Peelka działa, gotuje, doprawia, wciąż coś się dzieje, zatem naturalnie oddaje czynności, a robi to poetycko, nie zwyczajnie.

Zastanawia mnie bardzo częsty na PP tego typu zarzut w stosunku do wiersza i kolejny o wpadaniu końcówek czasowników na siebie. Dla przykładu noblistka- fragm. "Kota w pustym mieszkaniu" naszpikowanego czasownikami:

"Do wszystkich szaf się zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać."

Może poprawię:

"Do wszystkich szaf się zajrzało.
Przez półki biegiem
Pod dywan, by sprawdzić.
Nawet złamało zakaz,
rozrzuciwszy papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać".

Lepiej? Nie rozumiem w wielu przypadkach tego wymogu. Czy taki sposób pisania to nowa obowiązująca tradycja? Po co te ograniczenia? W wierszu ajw nie widzę, by pozbycie się kilku czasowników jakoś ubogaciło przekaz, moim zdaniem zubożyło o dobrze oddaną nimi niecierpliwość, nerwowość czekania, takie stąpanie z nogi na nogę. Ale to tylko moje zdanie.

Mniejszość podobno nie ma racji.

Medeo - czy bycie noblistką z góry sankcjonuje wszystkie użyte środki poetyckie, nie pozwalając czytelnikom na kierowanie się własnym smakiem literackim lub odczuciami?
Czy tekst musi się nam podobać tylko dlatego, że napisał to ktoś uhonorowany taką czy inną nagrodą? I czy pozbawia nas to prawa do krytyki?
Chyba jednak nie, prawda?

W swoich komentarzach często wyjaśniam, że jestem estetką brzmieniową. Mam wyczulony słuch na melodię języka, jego rytm i barwy. Zapewne przez wieloletnie uprawianie muzyki i tysiące przeczytanych książek.
Dzielę się swoimi spostrzeżeniami, nikogo jednak nie nawracając na swój sposób odczuwania. Ktoś korzysta, ktoś inny nie, ale na tym właśnie polega dialog z twórcą – na wymianie myśli i odczuć.


Zacytuję ulubione powiedzenie znanego Ci zapewne pisarza o nazwisku A.A. Milne:
"Trzeciorzędny umysł myśli to, co większość, drugorzędny - to, co mniejszość, a pierwszorzędny umysł myśli za siebie".

Serdeczności

Miladoro, ja doceniam bardzo Twoje zdolności, Twoje wiersze - wszystkie bez wyjątku- budzą mój niekłamany zachwyt i szczerze, bez zawiści, zazdroszczę Ci ucha, oka i wyobraźni. Wielcy są dla mnie autorytetem, no bo KTO w takim razie miałby nim być? Akurat pisanie o snującym się z nudów kocie po pustym mieszkaniu wymaga oddania dynamiki, więc jestem na TAK dla czasowników u Szymborskiej.

Mnie wciąż chodzi o jedno, o tropienie w przestrzeni PP, jak Żydów w przestrzeni publicznej: inwersji: rzeczownik - jego określenie ( niedługo będę bała się wymówić województwo warmińsko- mazurskie czy zdanie podrzędne) i w ogóle szyku przestawnego, krótszych form zaimków on, ona, ono, mój, twój ( zauważyłam, ze niektórzy nawet w koniecznych pozycjach dla Cię, używają Ciebie), podobnie brzmiących czasowników w wielości, przypadkowych niby- rymów, podobnych do się jedną głoską pod względem dźwięczności, dopełniaczówek. Owszem, w niektórych przypadkach to uzasadnione, ale jako norma? Toż to- moim zdaniem- kajdany i zubożenie poetyckiego języka.

Przepraszam ajw za zanieczyszczenie krajobrazu pod wierszem. Już milknę.

PS. Zapomniałam- przymiotniki też są be, chyba że w formie neologizmów.

Nie wiem dlaczego - mnie nobliści nie zachwycają. Zawsze mam wrażenie, czytając ich docenione wiersze, że to bardziej zabawa formą, niż prawdziwe ukazania świata przeciętnym czytelnikom. Są dla mnie zbyt hermetyczni. Wiersze ajw, w tym ten powyżej, zawsze rozumiem, porusza ładnie różne struny i nigdy nie mam wątpliwości o czym mówi, nawet jeśli czasem pójdę nie w tę stronę, którą ona wskazuje. A jednak, mimo wszystko, jestem na tej samej ścieżce, co i ona, mimo że czasem pobłądzę na pobocze.

Pozdrawiam

Poezja nie stoi w miejscu – dzisiaj już inaczej odbiera się inwersje, dopełniaczówki, zaimki w przestarzałej formie, nadmiar podobnie brzmiących czasowników czy przymiotników. To nie zubażanie języka, wręcz przeciwnie – to wzbogacenie go o naturalność i bardziej harmonijne współgranie słów i znaczeń.
Język polski jest zbyt bogaty, by wykorzystywać tylko te same formy gramatyczne.
Inwersje? Proszę bardzo, ale jeżeli w wierszach rymowanych mają rację bytu, nadając swoistą melodię wersom, to w wierszach wolnych na ogół brzmią sztucznie i nienaturalnie. Tak samo nienaturalnie brzmią już zaimki „mych/twych/twe” itp.
Metafory dopełniaczowe? Też proszę bardzo – pod warunkiem, że są czymś nowym i oryginalnym, i że ich obecność uzasadniona jest chociażby konstrukcją wiersza. Bo najczęściej bywają niestety równie wyświechtane i banalne jak cukierkowe serduszka na walentynki.
Powiedz – po co używać takich środków poetyckich?
Dam Ci porównanie z tego, co akurat jest pod ręką:
http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/44284/wracam-julia-szuka-zgubionego-warkocza
http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/44261/cisza
Czym różnią się od siebie te dwa wiersze i który byś wybrała?

Przy okazji - ja niczego nie tępię, Ajw.
Każdy ma prawo pisać jak chce, ale to nie znaczy, że akurat musi mi się podobać.
Mówię ogólnie, oczywiście.

Miłego, Dziewczyny

Tu nie chodzi o sam nadmiar czasowników, ale o jednakowe formy gramatyczne, wpadające w dodatku na siebie podobnymi końcówkami.
Wbrew pozorom nie dynamizuje to tekstu, lecz wprowadza monotonię do narracji. Tekst zaczyna sprawiać wrażenie płaskiego i przewidywalnego.
Wyobraź sobie, że czytasz początek powieści, która oparta jest na podobnie brzmiących czasownikach – „Obudziłam się rano i zobaczyłam, że jest ładna pogoda, wobec czego przygotowałam śniadanie na balkonie, a potem wzięłam prysznic i poszłam sprawdzić, czy nie mam jakichś wiadomości, ale niczego nie było, więc zabrałam kluczyki od samochodu i pojechałam do przyjaciółki, a po drodze pomyślałam, że dobrze byłoby sprawić jej prezent, więc zawróciłam do księgarni i kupiłam piękny album, chociaż nie miałam pojęcia, czy się spodoba, bo nie znałam aż tak dobrze jej upodobań”.
Wieje nudą, prawda?


Nie mylisz się.
Rzecz traktuję najzupełniej ogólnie.
To po prostu rozmowa o poetyce.

Miłego, Dziewczyny

Pozwolę sobie nie zgodzić się z Tobą, Miladoro.Wyrugowanie choćby inwersji jest zubożeniem języka, sprowadzeniem go do schematów: podmiot->orzeczenie, wyrazy określające->określane, grupa podmiotu->grupa orzeczenia. Weźmy dla przykładu jakiekolwiek zdanie:
Zosia śmiała się na cały głos z dowcipów Jacka.
A tyle możliwości, również melodycznych, bo każde ma inną melodię:
Z dowcipów Jacka Zosia śmiała się na cały głos.
Z Jacka dowcipów śmiała się Zosia na cały głos.
Z dowcipów Jacka na cały głos Zosia się śmiała.
Śmiała się z dowcipów Jacka na cały głos Zosia.
Wykasować z języka te w szyku przestawnym? Veto! To dobrodziejstwo polszczyzny.

Twój przykład z czasownikami. Faktycznie- najeżony, hiperboliczny, przerysowany. Ale jeśli zdecydujesz się na narrację pamiętnikarską w 1 os. czasu przeszłego i będziesz opisywać „dzianie się”, jakich sztuczek byś dokonywał- nie unikniesz współbrzmień czasowników, bo wszystkie kończyć się będą na –am/-em. I to jest naturalne, nic nie poradzisz, one ( czasowniki) zawsze gdzieś będą haczyć.

A me, twe, mego, twego? Mam dość twych kłamstw! Cóż nienaturalnego w użyciu krótszej formy? Moim zdaniem ona w tym zdaniu jest bardziej naturalna, bo emocje, więc ucięty, surowy zaimek. Twoich- śpiewa, twych- krzyczy. W dodatku stanowi dodatkową możliwość rytmizowania w opozycji do dwusylabowego „twoich”. Wyrugować? Też nie pozwolę ( sobie).

Odnośnie dopełniaczówek. Zgoda. Ale gdy weszłam na portal od razu rzuciło mi się w wielu komentarzach: „Masz dopełniaczówkę. Zrób coś z tym”. Grzech- nie, że metafora mało odkrywcza, ale że dopełniaczowa.

Wybieram wiersz Julandy, nie "ciszę", ale nie ze względu na rozwiązania czasownikowe.

Do darka i mani- i do wszystkich zresztą : „Ale nie depczmy przeszłości ołtarzy, choć sami mamy doskonalsze wznieść” ( Asnyk). Najpierw je wznieśmy.

I czuję się urażona, że bronię nick, nie wiersz.

Miły Darku, bo pewnie Mania nie bierze udziału w dyskusji, cytat z Asnyka był a propos Twojego: "nie wiem i nie chcę wiedzieć, kto dał za ten wiersz nobla, na pewno nie ja, tak samo nie ja dałem nobla Wałęsie i innym. Ktoś, wręczał i ktoś odbierał." To zabrzmiało dla mnie lekceważąco, a Mniej Wielkim przystoi jednak- moim zdaniem- pokora. Masz prawo sądzić jak sądzisz, ale i inni bronić, jeśli tak uważają. Zarzut o obronie nicka nie wiersza, był złośliwy, nie merytoryczny, a ponieważ broniłam, poczułam się urażona. Pozdrawiam i jeszcze raz przepraszam ajw, choć wiem, ze się nie gniewa.