Zolu, dziękuję, że czytasz i dostrzegasz znaczenia i refleksje. Pewnie, gdyby wszystko było prostsze, myśli nie poddawałyby się dyfrakcji, tymczasem wciąż powstają obrazy, w których szukam odpowiedzi i powiązań w całość, a ona i tak pozostaje zagadką.
Pozdrawiam warszawskim wieczorem, wpadającym w noc.

Al, całkiem niedawno zauważyłam w jednej księgarni reklamę ścieralnego długopisu, a styczniowe słońce, kiedy próbowało dominować nad miastem, zaczęło wpadać w rozsypane we mnie stłucznia duszy. Zapisałam myśli Juli, zapisałam siebie...
Pozdrawiam serdecznie. Już słońce z każdym dniem wspina się wyżej (...)

Miladoro, cieszę się, że zawędrowałaś i dostrzegłaś mozaikę znaczeń. Dziękuję. Pomyślę nad śpieszeniem, przyznam się, że niejednokrotnie już w wierszu stawałam przed dylematem tego określenia.
Pozdrawiam pięknie, noworocznie.

In, dziękuję. Cieszę się, że znalazłaś fragment wart Twojego zauważenia. Obrazy przychodzą chwilą, emocją, której nie sposób zostawić. Jeśli pozostanie niezapisana, przypomina pączek, któremu zabrakło światła i wody. Tak jest z wierszem, ten ocalał, zapuścił korzenie i wyciągnął gałęzie do słońca.
Pozdrawiam serdecznie.

Ajw, magicznie z tym diamencikiem. Bardzo dziękuję. I bardzo, bardzo się cieszę, że się spodobało. I ja pozdrawiam serdecznie.

Jula ...no jestem pod wrażeniem, zresztą Ty wiesz, że lubię Twoją poezję, tu pokazałaś KLASĘpozdrawiam pięknie.

Julando - nie wiem jak mam wyrazić co poczułam. Jeden z tych wierszy, który zachwyca, sięga do serca, wspomnień, wywołuje westchnienie, jakąś ulgę, bolesną, ale słodką. Każda strofa jak uderzenie w strunę harfy, wygrywa na emocjach, ale delikatnie, melancholijnie, czule. Tęsknie. Z rana takie wzruszenia nie są wskazane, a może jednak?

Pozdrawiam