W białym wierszy rytm, jak dla walca. Strofa opadająca, żeby wiersz falował, jak tłum w przestrzeni lirycznej wiersza.
Pięknie oddany moment, kiedy z wrażenia brakuje tchu.

Tak się tęskni, tak się wspomina, tak się o tym mówi, gdy wyobraźnia i ręka potrafią się zjednoczyć i zagrać takie cacko.

Zazdraszczam, Julando!



z.

Dziękuję wszystkim,
a zacznę od Miladory, bo zobaczyłam dopisek o szpakach! Tak, miały być szpaki, z naturalnych powodów, jak zauważyłaś, tylko kiedy przyjrzałam się obrazom we mnie... stały się wróble i zostawiłam. (Szpaki pośród gałęzi, wróble z ciekawości badałyby światy w przestrzeni papierowej torebki... Dziękuję Miladoro, tak naprawdę, to jeden z tych wierszy, po których napisaniu przychodzi coś, co jeszcze trudniej opisać, a i decyzja o publikacji, też nie jest łatwa. Zostałam zmobilizowana do wklejenia wiersza i myślę, że dobrze było pokonać emocje, to przecież wiersz, który dostaje własne życie.
Serdeczności Miladoro, dziękuję!

Mede_o, dziękuję, na nadzieję nie zawsze jest czas, na marzenia, też nie zawsze, ale zostają wiersze i czas, który zostaje w dłoniach.
Pozdrawiam pięknie!

Ajw, całeż życie, to puzzel, do którego wciąż brakuje to kawałka nieba, to gałęzi drzewa, na którym wiesza się klatekę z ptakiem spełniającym życzenia. A kiedy już się nawet odnajdzie, to często wygląda na to, że ktoś na nim postawił kubek z herbatą i nie ma blasku, ani koloru. Cieszę się entuzjazmem Twojego komentarza, właśnie tak ma być, wtedy łatwiej znajdować i cieszyć się z losu.
Pozdrawiam!

Zolu, wiesz dobrze, jak i kiedy powstają wiersze, jak napisałaś o tym Agnieszce w Soneciku II - nie słyszałaś melodii, a ja nucę od jesieni.
Zdarza się, że w środku łka, płynie walcem, zastyga smutkiem, wtedy rodzi się wierszem. Dziękuję, a Twoje "zazdraszczam", polubiłam, bo w nim jest serce. Zazdrość zaś jako taka powinna oddać koronę i takie "zazdraszczam" mogłoby się stać właśnie wyrazem sympatii. Może ludzie byliby wtedy szczęśliwsi?
Pozdrawiam cieplutko!

Jeżeli to świadomy wybór, to oczywiście jak najbardziej przyjmuję, zwłaszcza że wróble lepiej się wpisują w poetykę tego obrazu.

Al, wyjątkowo odbierasz wiersze, do tego potrzeba pięknej wibracji duszy! Ulubieniec losu, nie zawsze stąpa po płatkach róż, jak to wielu już zauważyło, los uszlachetnia duszę, podając gorzkie zioła. Jule, Julenki potrafią doprawiać je dzikim miodem, studzić i rozgrzewać. W kuchni życia lekarstwo może stać się trucizną, zaś ta lekiem. I nic nowego, siostrzane brzozy wciąż będą zielenić się i żółknąć, białobokie i ciche...
Dziękuję za tak piękne czytanie, pozdrawiam!

Miladorko, pozdrawiam śpiącym wróblem w środku miasta.

Kolbertyno... podręcznikom nie brak wierszy, jak życiu emocji i wzruszeń. Twój komentarz też mnie wzruszył. Tyle razy myślałam, że ucieczka od poezji uprości świat, do nieskomplikowanych smaków, spokojnego snu, nietęsknienia i bezmarzeń. Jednak, chociażby nie wiem jak się starać, udawać skałę, nie powiedzie się, pewnie nikomu. Zawsze kiedyś coś pęknie, chociażby w ukryciu.
Tak pięknie napisany komentarz, upewnił mnie, że dobrze się stało, że nie został tylko plikiem w komputerze, a tak by pewnie było, bo wcale niełatwo mówić o uczuciach (...)
Cieplutko pozdrawiam!

po prostu piękne, brak mi słów, próbuję coś sensownego sklecić w komentarzu, nic mi nie wychodzi, wszak natknąłem się na Wiersz.

Witaj Julando. Jestem pod wrażeniem....Dopadł mnie ścisk serca, który czuję aż na szyi...Wiersz jest tak wypielęgnowany, że aż wyrósł we mnie jak kwitnące drzewo wraz z owocem. Gratuluję VENY. Pozdrawiam.

Blaszko, Wiolinie, za nic nie chciałabym być winna ściskom serca! Przecież o serce trzeba dbać, żadne ściski nie powinny zagrażać tej najpiękniejszej muzyce życia. Ale jeśli to dobre emocje, wierzę, że są jak krople na wzmocnienie. W chabrach, jaśminach wplątane nadzieje na kolejne wiosny i wzruszenia.
Dziękuję i pozdrawiam ciepło. (Wrocław też pozdrawiam!)