Jasny przekaz o smutnej wymowie, podany w niemal prozatorskiej narracji.
Nie będę grzebać Ci w duszy, ale mam kilka sugestii:
- supłałeś/wracałeś - pozbyłabym się tego przypadkowego rymu.
Zwłaszcza że masz "supłałeś/wracałeś/potrafiłeś" - wpadające na siebie końcówki.

- dzie­lić krzy­ża, ani - bez przecinka.

- i może nie doj­rza­łam (do tego), - w nawiasie wydaje się zbędnym dopowiedzeniem.

- nie­za­po­mi­naj­ki wciąż się za­drę­cza­ją,
(mimo) że nie chcesz ich pod­le­wać. - bez "mimo" wymowa pointy jest większa.


Serdeczności, Romantyczna

A ja w zachwycie, bo pięknie oddałaś emocje związane z taką relacją, subtelnie i wzruszająco. I znów nie przeszkadzają mi niezamierzone rymy ani wpadanie końcówek. Ktoś mówi do ojca, mówiąc o nim w czasie przeszłym, a wtedy będą wpadać na siebie końcówki czasowników - łeś, - łam, bo czasowniki tak w j. polskim się kończą. Gdyby ich było jeszcze więcej- też by mi nie wadziło, bo w takiej poetyckiej rozmowie byłoby to naturalne. Oczywiście, ze można by spróbować wyrugować je z wiersza, np.:
kiedy w oczach zamieszkała twoja nieobecność,
byłam jeszcze małą dziewczynką. zamiast
rozwiązywania – supły. odkąd sięgnę
niepamięcią. modliłam się, abyś nie wyszedł
z siebie. wracałeś niekoniecznie na kolanach.
dzielić krzyż- to nie ty ani

rozmawiać o jesieni. i może nie dojrzałam,
byś nazywał się ojcem, jednak opuszczone
niezapominajki wciąż się zadręczają,
że nie chcesz ich podlewać.

Lepiej? Dla mnie niekoniecznie.

Bardzo smutny w wyrazie Twój wiersz, romantyczna , ale zycie nie zawsze jest wesołe i zabawne. Czasem bywa ponure przez ludzi, którzy nie potrafią się odnaleźć w roli.. Dobrze przedstawiłaś takie trudne relacje:


Dużo żalu w tych słowach i poczucia krzywdy. Myślę, że taki wiersz pomaga przepracować takie emocje.

Wiersz powodujący uwolnienie z człowieka empatii, a to najważniejsze. Czuje się emocje twórcy i wywołują one reakcję u czytelnika.
Pozdrawiam serdecznie

Czasem mam wrażenie, że czego bym nie powiedział, to i tak nie odda magii chwili.
Magii wiersza, jak ten, gdzie "ja wiem, a Ty rozumiesz..."
Mogę pochwalić tylko całość jako bardzo czytelne, mocne przesłanie i wydźwięk zapada, bardzo zapada w duszę...
A utwory intymne... czy powinniśmy je oceniać, dawać im swoje słowo?
Myślę, że w innym kształcie już nie powstaną, bo pisało je serce i pamięć.
Dlatego dla mnie to utwór w pełni skończony, dopracowany, przemyślany.
Nic nie dodam od siebie, bo po co?
Poczułem, co chciałaś powiedzieć, tak, na bank...