Bardzo mi dziś po drodze z Twoim wierszem, a i wiersz Igi Reczyńskiej, z fantastycznymi przerzutniami, jest pięknym do niego wstępem.

A jedyny moment, który mi nieco przeszkadza to ten z dwoma mnie w zbyt bliskim sąsiedztwie. Można by tutaj spróbować jakoś inaczej pokombinować:

mnie w lśniące śniegami lustro -
scaliłeś mnie powrozem

Urzeka mnie, zabawą słowem i znaczeniami. Swego czasu też lubiłam się zabawiać, jednak stylowo zupełnie inaczej, więc tym bardziej z przyjemnością poczytuję.

Pozdrawiam i do (po)czytania

teraz to trzeba mieć lupę żeby dotrzeć w wierszu do miłości, tak bardzo tutaj ją autor schował
aby tylko nikt nie zobaczył normalnej (edit: znaczy opisanej - typowymi słowami, kocham, dobrze mi z tobą, pragnę Cię, bez ciebie nie mogę oddychać, starzeć się, żyć itd., bo te słowa na stos by poszły.) Pełna konspiracja. Obiektywnie patrząc to oryginalnie opisujesz miłość i mogą się podobać takie poetyckie obrazy budzące nawet wzrost emocji za pomocą takich rekwizytów .
architektura i style można odczytać jako kochliwe kształty, różne jej postacie.
- perełka i fundament tego wiersza.

[quote] odkąd prze­śni­wasz mnie w lśnią­ce śnie­ga­mi lu­stro -sca­li­łeś mnie po­wro­zem z duszą drze­mią­cą w nie,[/quote

czy aby pierwsze "mnie" nie wystarczy ?

To jeden z nielicznych współczesnych wierszy, który wywarł na mnie dobre wrażenie, mimo ogólnej subiektywnej niechęci. Pozdrawiam.

Wzniosłaś się wysoko i szeroko ponad gotyk inspiracji. "Będę Ci sztuką wszech czasów", nawet jeśli tylko przez pełny rok - mówisz używając rekwizytów właściwych dla różnych epok, stylów i manier. Przelatujesz przez wieki od greckich kolumn poprzez Boscha, barok, art deco kończąc na Joy of Art. Bawisz się nimi, nadajesz nowe znaczenie:

<< art ladaco>>- super nawiązanie do art deco rozszerzające pole interpretacji i o bycie dekoracją, o bycie "byle czym", bycie też nieodpowiedzialnym, aczkolwiek zapewne słodkim, ladaco. Podobny zabieg z "Ogrodem rozkoszy ziemskich", które w miłości mają często zapach piekielnej siarki i palą ogniem.

"dusza drzemiąca w nie- Bie- ski"- pomysłowe i wieloznaczne, jak to u Ciebie.

Dzięki Twojemu wierszowi przegnałam poranną senność. Bardzo lubię Twoją twórczość, nawet gdy trafiam kulą w interpretacyjny mur i nawet go nie ukruszę. Ale i wtedy opuszczam wiersz zadowolona, ze mogłam w nim pobyć.

Serdeczności.

Trafiony wstęp popularyzujący w dodatku twórczość Igi Reczyńskiej, tego jeszcze nie widziałem - żeby cytować autora jeszcze nie z półki najwyższej (bo nie ma Mickiewicza i nie ma Miłosza) i lubię to. Choć zaserwowany fragment jest na tyle obszerny, że przy nim właściwy wiersz przygasa, co nie oznacza że nie ma swoich walorów. Najbardziej spodobało mi się:

i następująca potem końcówka.

Pozdrawiam!

Przepiękne przyrzeczenie. Znaczenie lepsze od tekstu przysięgi małżeńskiej. Nie wiem, czy słusznie, ale nauczyłam się, że u Ciebie poszukiwać znaczeń można na wskroś i tu: Joy of Arc, doczytuję się całego kontekstu Joanny d'Arc.
Godzien wyróżnień wszelakich. Perełka wśród miłosnej liryki. Być może komuś, gdzieś, kiedyś wyznam Twoimi słowami, być może.



cudne to! po prostu cudne!

Serdecznie gratuluję!

Hmm... znowu powróz? Tak tylko marudzę Tak, wiem, mam świadomość, że kolejność pojawiania się tutaj Twoich wierszy nie jest zgodna z chronologią ich powstania i to tylko przypadek z tym powrozem

Zatrzymałem się przy poincie za sprawą Biesków i mnogości pojawiającej się przy słowie "bies" interpretacji. Pomijam złe duchy, a znajdę - na własny użytek - odniesienie do Osieckiej.

Dużo trafnych powiązań, lubię takie wiersze.
Pozdrawiam.