Cześć.
Łapię fascynację romantyzmem, problem w tym, że świat się na romantyzmie nie kończy, a pisać po romantycznemu przystało romantykom, a niekoniecznie przystoi człowiekowi z XXI wieku.
W sensie że - dla mnie bardzo ważne jest, żeby podmiot liryczny był autentyczny, żebym mu bez wahania wierzyła we wszystko, co mówi i czego nie mówi. A tutaj podmiot kona i robi inne dziwne rzeczy i jest w nich, moim zdaniem, zmanierowany i sztuczny, więc kompletnie w jego konanie nie wierzę.
No chyba że chodziło o to, żebym nie wierzyła i za Stanisławskim krzyczała nie wierju. Ale ośmielam się wątpić w tę wersję.
Puzdro.

Toż ja nie stawiam zarzutów, ja wyrażam subiektywną opinię. A Ty pisz jak chcesz, to jest poezja, w poezji można wszystko.