Urzekająco. Klasycznie. Wykwintnie. Przesmacznie. Wiersz wybrzmiewa cudnie jak Staffa "O szyby deszcz dzwoni"- takie same metrum 6+6, podobne rymy aabb, i dam uciąć głowę- w ciemno, bo nie rozpisywałam rozłożenia akcentów- że podobna regularność i rytm. W dodatku te Staffowskie motywy: szatan, ruiny; i podobny, choć nie całkiem serio, klimat. Ale wszystko w nowej, rewelacyjnej odsłonie. Piękny język, obrazowanie. Jestem zachwycona po czubek blondów ! Nie czytałam tu na portalu tak znakomitego rymowanego wiersza. Gratuluję!

Musiałam TU wrócić. Panie Sisley, genialnie! Pozwoliłam sobie porównać pod względem rytmicznym wiersz Staffa i Pański. Kursywą- pierwsze wersy z Pana wiersza, nad nimi L. Staff:

I.Ktoś dziś mnie/ o - pu -ścił /wten chmur- ny /dzień słot- ny...
II.ktoś po- siał /nie-wia-rę/ lecz kto nie/ pa-mię-tam
I.Kto? Nie wiem.../ Ktoś od-szedł/ i je-stem /sa-mo-tny...
II.ot mu-szla/ szcze-żu-i /ko-ro-wód/ na cmen-tarz
I. Ktoś u -marł... /Kto? Pró-żno/ wpa-mię-ci /swej grze-bię...
II. naj-pe-wniej /gdzieś wmie-ście/ tak my-ślę /że mia-sto


Ten sam tok amfibrachiczny ( _ _’ _)- stopy trzysylabowe ze środkową akcentowaną w obu. Układ intonacyjno zdaniowy pokrywa się ze strukturą wersów. Doskonale przez cały wiersz. To słychać. Nie trzeba dalej sprawdzać. Przepiękny, klasyczny wiersz sylabotoniczny. Ależ ma Pan warsztat!

Julian Tuwim napisał cykl wierszy naśladujących kolegów po piórze, pt. „Jak …….. napisałby wiersz Wlazł kotek na płotek”. Zrobił to rewelacyjnie, a już strofy- podróbki Leśmiana, zaczynające się od:

„Na płot, co własnym swoim płoctwem przerażony,
Wyziorne szczerzy dziury w sen o niedopłocie,
Kot, kocurzak miauczurny, wlazł w psocie-łaskocie
I podwójnym niekotem ściga cień zielony.”- genialne.

Pan uczynił rzecz nieco inną, ale równie wspaniałą. Staff zmartwychwstał! Chapeau bas, panie Sisley! I ukłon do ziemi.

sie-dli-śmy /we trój-kę /wru-i-ny /o-gro-dzie

Doskonały rytm amfibrachiczny. Idealny. Proponowana poprawka:

"U-sied- LI-śmy WTRÓJ-kę"- burzy rytm, zmienia na trocheiczny- co druga sylaba akcentowana.

Ps. W edycji nie mogę pogrubić, więc sylaby akcentowane zapisałam wielką literą. Jak wół, co druga akcentowana.

A niech mnie, Bracie!
Pierwszy raz czytam Cię w tak rytmicznym wierszu.
Wracasz do korzeni?

No, nieźle, nieźle.

A tak przy okazji:

To dobra propozycja, chociaż Twoje "siedliśmy we trójkę" można podpiąć pod stylizację.
Na marginesie:
Zarówno w "siedliśmy", jak i w "usiedliśmy" akcent nie pada na "sie-dli-śmy" i "U-sied-LI-śmy", lecz na "E" - si-E-dliśmy/usi-E-dliśmy.

Ładnie połączyłeś treść z formą - chętnie bym przeczytała więcej takich wierszy.

Miłego

Oj tam, oj tam. Proszę siedzieć do woli. Proszę sobie nie przeszkadzać.

Otworzyły mi się obrazy i - zapewne przez rymy i rytm - posnuły się we mnie niczym owi podróżni przypięci do waliz.
Jest klimat, który mnie wciągnął, a na koniec miałam nawet ciareczkę.

Pozdrawiam księżycowo.

To ja nie miałam racji. Propozycja Zoli111 jak najbardziej słuszna. Wszystkie formy czasu przeszłego l.mn. mają akcent na trzecią sylabę od końca. Ten przykład pokazuje, jak identyczny rytm przez większość wiersza- narzuca odczytanie kolejnej stopy inne niż z poprawnym akcentowaniem, że zapomina się nawet o utrwalonych nawykach poprawnościowych, co mi się przydarzyło po 12 godzinach pracy

A może to czar sisleya? Miłego dnia.

Sisey, dałeś popis! Wspaniały wiersz, doskonały technicznie i taki jak trzeba, z treścią. Będę wracał.