Ależ malarsko u Ciebie, Borku. Podoba mi się, a na szcześcian ciągle patrzę z podziwem.
W pierwszym wersie uderza w oczy inwersja, choć przypuszczam, że to Twój zamysł? Mi skojarzyło się z religijnym błaganiem. Pomysł z deformacją kubistyczną, którą zestawiasz z nerwami, bardzo udany. Mondolina wydaje się pochodzić trochę z innego świata i odstawać, ale gdy przeczytałam wszystko zaczęło się kleić.

Mam tylko małe zastrzeżenie co do malarskich cytatów: Panny z Awinionu i Guernica. Dałabym jakąś gwiazdkę/odnośnik lub kursywę. Wiem, że zmieniłeś panny na pannę, ale mimo wszystko zaznaczyłabym to na przykład w przypisie.

Muszę sięgnąć do poprzednich części, bo zdaje się, że czytałam tylko pierwszą, no i teraz ostatnią, a jest co czytać.
Do następnego,
pozdrowienia!

Faktycznie. Wygląda na to, że bawimy się w jednej piaskownicy. Ale coś mi tu od początku nie grało, więc zajrzałam do poprzednich części. I chyba lekko się pospieszyłeś z zamknięciem cyklu:
rysują/wystają/rozciągają
Nie zdarzały Ci się wcześniej takie wpadki. Może jeszcze podłub na spokojnie, bo w tym miejscu rytm się trochę zawiesza.

Klauni wystają ze szczelin
między skórą
Ten fragment brzmi dla mnie jakoś niefortunnie. Może to kwestia wyrazu "między", który nie leży. Ale być może to tylko mój problem.

Reszta działa. Zwłaszcza przy rysują mnie od strony do struny musiałam wziąć głęboki wdech. Obrazy ładnie się zniekształcają, można wyczuć palcem wszystkie te ostre krawędzie, czyli udało Ci się, jak mniemam, osiągnąć cel.
I tylko ten wyczuwalny między wersami pośpiech, który sprawia wrażenie niewystarczającego dopieszczenia szczegółów lekko rozwala ogólne wrażenie.

A mnie się podoba ten fragment, pozorną niezrozumiałością jakby wyjęty z filmu Davida Lyncha:


przy tym wieloznaczny - między skórą (kogo a kogo) / między naciągniętą, ale jednak skórą, w której żyję / umieram.

Całość, jak zawsze u Ciebie, świetna - we wszystkich czterech wymiarach - także czasowym, skoro to jakby modlitwa człowieka, któremu całe życie staje przed oczami w obrazach.

Pozdrawiam serdecznie

Myślę, że czasem doznaje się stanu, gdy zarówno odbiór rzeczywistości, jak i samego siebie, bywa zdeformowany.
Coś w rodzaju rozbitego diabelskiego lustra z baśni Andersena, choć deformacje niekoniecznie oznaczają zło – czasem są rezultatem wątpliwości czy kontrastu między doznaniami.
Jak zwykle potrafisz zaintrygować, Borku.

A na marginesie:

"Moje" zbędne - to wynika z kontekstu.

Zwracaj uwagę na rymujące się formy:
- wystają/rozciągają - jakiś synonim za "wystają"? Wychodzą?
- spętały/dały - utkwiły (...), dając mi oblicze panny z Awinionu?
- utkwiły/zastąpiły - coś w rodzaju "perspektywy w miejsce warg"?
Pokombinuj, bo trochę się nazbierało tych przypadkowych rymów.

Miłego

Witaj

Intrygowała mnie Guernica i zawędrowałam tym tropem do obrazu Picassa. Nawet jeśli miałby to być zły trop, mi jednak bardzo on odpowiada i pasują do niego wszystkie kadry z Twojego wiersza. Widzę ten wiersz, jako doskonałe dopełnienie obrazu, rozważania na jego temat, wnikanie i przenikanie przez te wszystkie zazębiające się w obrazie Picassa warstwy. Pięknie namalowany słowem obraz, jakbyś układał jedną warstwę na drugiej.

Pozostawiam na pamiątkę ze strony głównej:

Nasze fobie często uzewnętrzniają to, czego tak naprawdę w nas nie ma albo nie powinno być. Być może warto wyciszyć umysł, pozwolić wszystkim myślom wyjść, odejść, odpłynąć gdzieś. Byle dalej, byle na zawsze. Skąd one się biorą? Nie mam pojęcia. Jeśli wierzyć religiom wschodu, z poprzednich wcieleń. Wydaje się to równie (nie)prawdopodobne jak to, że istnieje piekło i niebo, jak istnienie światów, których nie widzieliśmy, a w które chce się wierzyć, że istnieją. A Ty, w co tak naprawdę wierzysz?

Pozdrowienia

Bardzo podoba mi się pomysł na wiersz, jest oryginalny, wykonanie już mniej, ale nie jest źle. Wydaje mi się, że trochę przegadany wiersz, być może celowo, ale osoba która zna się na malarstwie, może uznać, że trochę dużo tłumaczysz czytelnikowi. wystarczy od niespodziewanej, już bez nagłej. Ja to widzę mniej więcej tak. Ogólnie oceniam pozytywnie.
Pozdrawiam

Od niespodziewanej deformacji kubistycznej zachowaj;
nerwy rozchodzą się we wszystkich kierunkach. puśćcie;
moje ręce w martwej naturze, rozłożone na stole

z mandoliną; rysują mnie od strony do struny. Klauni wystają ze szczelin.
Przestrzenie rozciągają twarze, utkwiły w szcześcianach.

Zobaczyłem oblicze panny z Awinionu, choć siedziała tyłem,
widziałem jej piersi na plecach.
Zbieżne perspektywy jak ludzie i zwierzęta w Guernice.