Zastanawiam się, Leniksiu, czy warto rozbierać Ci wiersz, skoro i tak niczego nie poprawiasz.

Ale jestem widać optymistką.

Masz ciekawe metrum - 9-zgłoskowiec połączony z 7-zgłoskowcem, co daje w sumie 16 zgłosek.
Ale nie zawsze, bo łamiesz ten rytm w trzecich wersach każdej zwrotki, przechodząc na 17 zgłosek. Zabieg nie jest zły, jednak w ostatnim wersie rozbiegają się nieco akcenty:
- ja­kiej nie chcia­łem brać od życia, / skoro mogę wziąć wszyst­ko.
Tu lepiej by pasowało:
- jakiej nie chcia­łem wziąć od życia, / gdy mogłem zabrać wszyst­ko.

Masz także przypadkowy rym:

Aż chciałoby się więcej takich rymów, chociaż to wymagałoby znacznej pracy.
Na przykład:
- Pół­mrok za­glą­da wprost do łóżka, pa­trząc na nagie ciała,
rwą się oddechy, szar­pią usta, szepty zmieniają w krzyki - i odpowiedni rym wewnętrzny w trzecim i czwartym wersie.
Bo jako jednostkowy jest dysonansem.

Masz także pewne niezręczności:
- gnają w prze­stwo­rza bez na­my­słu, mają ner­wo­we tiki.
- zasnę spo­koj­nie, gdy usły­szę lekko ko­ją­ce słowa. - lekkie, kojące słowa byłoby lepiej.

No i powtórzenie rymów z pierwszej zwrotki w drugiej:
- krzyki/tiki/myśli/bliski -

Myślę, że upłynniłabym jednak te wystające wersy, na przykład:
- Kie­dyś zro­zu­miem, że bez cie­bie / mam tylko tę sa­mot­ność,
ja­kiej nie chcia­łem wziąć od życia, gdy mogłem zabrać wszyst­ko.

No to byłoby na tyle - wiersz ujmuje, ale przemyśl, czy nie warto byłoby go jednak nieco dopracować.

Miłego