Szewczyk i Smok, czyli inne spojrzenie
          na krakowskie legendy

Szewczyk ze Smokiem tkwili nad Wisłą
i Szewczyk, chlipiąc, gorzko się żalił:
– Czy ty rozumiesz, po co to wszystko?
Po co ludziska powymyślali
bujdy z baranem wypchanym siarką,
gdy przyjaźnimy się już od wieków?
Czy takie kłamstwa wymyślać warto?
Nie lepiej szukać prawdy w człowieku?
 
Smok się zadumał, skrobnął po głowie.
– Mnie każą ogniem ziać nieprzerwanie,
przez co do reszty straciłem zdrowie.
I łżą wierutnie, że w każdy ranek
muszę kolejną pożreć dziewicę.
Czysta głupota – sam wiesz najlepiej.
Lecz co mam robić? Zieję i ryczę,
żeby gawiedzi sprawić uciechę.
 
Szewc westchnął smutno i wyznał szeptem:
– Królewską córkę mi obiecali,
jeśli wysadzę smoka w powietrze,
lecz na jej widok to jak najdalej
wolałem uciec. Miałbym się żenić,
zmieniając przyjaźń na taką wiedźmę,
żeby mi co dzień robiła sceny?
To już do Wisły skoczyłbym prędzej.
 
– Wisła odpada – rzekł Smok ponuro.
– Wanda w niej siedzi z rozmokłym wiankiem
i płacze rzewnie, że głupią bzdurą
skreślono kiedyś wszystkie jej szanse
na zamążpójście – to był turysta,
i chociaż Niemiec, miał dobre chęci,
a oni zaraz: Skacz, tam jest Wisła!
No i musiała w imię legendy.
 
Szewczyk ze Smokiem, leżąc nad rzeką
w cieniu pod drzewem, w pobliżu jamy,
chrupali precle i pili mleko,
wokół skubały trawę barany.
Ale Smokowi nawet przez chwilę
nie przyszło na myśl, żeby je schwytać,
bo wolał precle krakowskim stylem
i towarzystwo kumpla Szewczyka.