Wydanemu w 2009 r. debiutanckiemu tomikowi Doroty Bachmann Opatrunek z piasku przyświeca duch buddyzmu zen. Myliłby się jednak ktoś, mniemając, że jej wiersze są zbyt hermetyczne dla czytelnika wychowanego w odmiennej kulturze. Przeciwnie: to dzięki „zenowskiemu” podejściu poezja ta zaskakuje niezwykle wnikliwą introspekcją w rzeczywistość będącą udziałem ludzi Zachodu.

Kluczem do przeniknięcia okcydentalnej rzeczywistości może być tytuł wprowadzającego wiersza: Przytomność (tak mógłby się z powodzeniem nazywać cały tomik.) Wiersz nieprzypadkowo inicjuje zbiór, dotyczy bowiem pierwszego ludzkiego, przeżytego indywidualnie doświadczenia: narodzin. Tyle że „od drugiej strony”: podmiotem lirycznym jest kobieta rodząca dziecko w nieprzyjaznym, konserwatywnym, prawdopodobnie szpitalnym otoczeniu. Treść utworu pozwala rozpoznać bohaterkę jako uwikłaną w płeć, w nakazujące jej, m.in. nieskazitelny wygląd, stereotypowe oczekiwania społeczne. I tylko od naszej czytelniczej percepcji zależy, czy zobaczymy w tak zmanipulowanej matce osobę w głębi swojej istoty martwą  (co może symbolizować motyw najdłuższych w świecie paznokci – wiadomo, że te ostatnie rosną także zmarłym.)

Podobnie "wszechogarniająca" metaforyka pojawia się i w pozostałych trzydziestu kilku utworach poetki. Mówią one o sprawach tak różnych, jak istota Boga, śmierci, sztuki, miłości, zmiany sposobów spędzania czasu i postrzegania świata na skutek postępu technologicznego, czy nasz stosunek do zwierząt. Zaglądamy do rodzinnego domu wariatów, na plan filmu Larsa von Triera, do sypialni kobiety współczesnej, między karty powieści Mistrz i Małgorzata, w zakamarki umysłu połączonego z cierpiącym, schorowanym ciałem. Czytając, wierzymy, że czarodziejska górka jest za siedmioma krokami, i choć ostatni utwór (Padanie) może symbolizować śmierć, to po tak głębokiej, bogatej w sensy i wzruszenia podróży przez życie – że zacytuję innego świetnego współczesnego poetę Mirosława Mrozka: aż chce się umierać!