ajw - pierwsza część wiersza bardzo ładna, ale druga poszła w kierunku prozy. Myślę że musisz się zdecydować , może wówczas pogranicze albo proza poetycka?. Osobiście zrezygnowałabym z tego wielbłąda a nawet z sierści, można na przykład użyć w płowym kolorze, czy coś w tym stylu. Nie ładnie też brzmi ta dłoń odporna na odwodnienie, róża jerychońska daje wiele możliwości, a nawet bym powiedziała w takim kontekście jest wiele znaczeń i ogromnie mi się to podoba. Bardzo ładny, nawet urokliwy fragment.

Pozdrawiam i będę zaglądać.

ajw - skoro tak się kojarzy, to oczywiście niech zostanie, mnie po prostu ten wielbłąd taki prozaiczny się wydał przy tej róży, nasunęło mi się, że może bardziej poetycko by zabrzmiał baktrian albo dromader. Ale po prawdzie najpierw pomyślałam w ogóle o garbie, bo mi się z wydmami pustyni skojarzył. Z samej dłoni bym nie rezygnowała, bo nasuwa myśl o bezpieczeństwie. Ale to tylko takie moje dywagacje.

Bo Iwonka wie, jak napisać tak, że "ja wiem, a Ty rozumiesz"
Ta żonglerka słowem już przestaje mnie dziwić, bo taką poezję trzeba nosić w sobie, oddychać nią, być nią, patrzeć na świat w taki a nie inny sposób.
Tak poprowadzić wiersz, tak nadać mu między wersami temperaturę, by czytacz poczuł, ale nie przeczytał, przeczytał i poczuł
A to sztuka nad sztukami jest!
Zarysować liryczną sytuację beż nadawania jej ostrych, wyrazistych konturów, chodzi tu bardziej o pogranie poszczególnymi słowami, frazami, czasem cały wiersz zdaje się być jedną wielką metaforą...

Jak dla mnie kolejny udany kawałek
Swoje wyniosłem i wiem, com wyniósł.
A podany wykwintnie i tak, że jest tak, jak być powinno.
Łatwo polec w kategorii +18, Ty jednak dajesz wersy jakby wiał lekki wiatr, a nie brutalna wichura, a to świadczy o wrażliwości w tej kwestii, by nie powiedzieć za dużo i by nie nazwać rzeczy po imieniu, bo to już nie uchodzi...

Ojej, mogłam nie czytać komentarzy, bo teraz istnieje prawdopodobieństwo, że Majk będzie mi się kojarzył z takim, co to waginy nosem tropi... węchem wyczuwa na odległość...

Ale nic to. Ja za to wyczułam cudny tytuł, więc w poezyję wpadłam.
A tu taki pustynny klimat... Dobrze, że źródło nie wysycha...
Ładnie wykreowany obrazek tęsknoty. Ciekawe szkice eksponujące temat. Interesująca metaforyka. Jednakowoż jakoś tytuł do mnie zagadał najgłębiej.

Pozdrawiam z Księżycem podpatrującym Saharę.