Cześć.
Pierwsze dwa wersy mi się podobają, pomyślałam o jedzeniu, które po wyciągnięciu z zamrażarki robi się wodniste, mdłe i bez smaku. Później przestaje mi się podobać, bo kompletnie nie trafia do mnie obraz rozmrożonych słów galopujących jak stado koni.
Może nie dostrzegam jakiegoś odgórnego porządku rządzącego obrazami (rozmrożone słowa, stado koni, poziomki, liście etc.), ale dla mnie są one trochę przypadkowo dobrane i chaotycznie rozrzucone. Wiersz traci wszelką spójność, a wraz z nią - według mnie - sens.
Niestety, odchodzę nieprzekonana. Puzdro.

Faktycznie, Romanko - trzeci i czwarty wers przypominają raczej powiedzenie "jak konie po betonie". Przemyślałabym je.

Co do poziomek:
Przebaczać jak zerwane poziomki. Jakie są poziomki? Słodkie, różowe, pachnące, kojące itp. Słodko przebaczać? Można w ten sposób.


Masz przerzutnię - krwawiące każdą jesienią/każdą jesienią odchodziłeś śniegiem.
Ale lepiej by brzmiało - każdej jesieni. Albo - z każdą jesienią.

Miłego

Mnie Twoje porównanie, Romantyczna:

"rozmroziłeś słowa
odbierając im znaczenie
pognały niczym stado koni
po świeżo wylanym betonie"

specjalnie nie razi, ponieważ wydaje mi się sensowne. A jego sens wyraża się w następującym ciągu skojarzeń: w słowach skondensowane jest ich znaczenie. Skoro je tracą, skoro np. kocham nie znaczy kocham, a prawda – prawda, są jak rozmrożone, taka wata słowna, breja. A skoro nie niosą treści, a są wypowiadane, gonią jak tabun rozhukanych koni bez kierunku, bez celu, bez sensu i grzęzną w świeżo wylanym betonie. Nie dudnią, jak gdyby biegły po twardym, suchym, nie docierają do odbiorcy; zapadają się we własnej papce.

Bardzo mi się podoba: „odchodziłeś śniegiem”. W ogóle miło mi TU u Ciebie było. Pozdrawiam.